De lekkende inktvis
Door: Lieke
Blijf op de hoogte en volg Lieke
31 December 2011 | Mozambique, Pemba
Mozambique blijft me verbazen. Al zou je denken dat de chappa ritjes, het eten, de hitte en de gewoontes beginnen te wennen, toch is dit niet altijd het geval. Een ding heb ik hier wel geleerd over African time, doe alles keer twee! Is de wandeling nog 2 km? Ga uit van 4km! Vier uur rijden met de chappa? Reken op minstens 8 uur! Komt je eten over 30 min? Bereid je voor op 1 uur!
Gelukkig hebben we af en toe een engeltje op onze schouders en troffen we in Quelimane twee lieve mensen die ons een lift aanboden van Quelimane naar Gurue. Ondanks dat het een lift in de achterbak van de truck zou zijn, waren we dolgelukkig. Onze laatste rit met de chappa was geen succes, nadat bleek dat onze tas naast een kartonnen doos met inktvis en ijsblokken uren in de volle zon had gestaan. En wij ons maar afvragen waarom we zo’n zwerm vliegen om ons heen hadden hangen? De lekkende inktvis zorgde voor een natte zwarte tas, misselijkmakende geur, stinkende kleding en een huilende Marij en Lieke (van het lachen gelukkig!). De geur blijft ons nog steeds achtervolgen, maar de chappas hebben we even achter ons gelaten.
Op naar Gurue in de laadbak van de truck. Ondanks de lange afstanden hier, vervelen we ons onderweg geen moment. Er is altijd weer zoveel te zien. Zo valt het me op dat de Partij voor de Dieren hier nog een hoop werk te verrichten heeft. Geiten worden op het dak van de chappa vast gebonden in de brandende zon, kippen verkopen ze levend als bundeltjes aan de arm of aan een fietsstuur, varkens worden op de bagagedrager of de fietsstang gebonden, zee-egels geef je een klap op hun kop met een lepel om vervolgens de inhoud ervan op te eten en van apen maak je een rugtas. Marij en ik houden onszelf constant maar voor dat die dieren niet meer leven als we ze op het dak of op de fiets zien, maar we weten wel beter..
Gurue is een klein plaatsje in de bergen tussen de theeplantages. Het is er ontzettend groen en onwijs mooi! Hier bleken we een van de weinige toeristen te zijn. Dit heeft zo zijn charme, maar geeft ook wat ongemakkelijkheden. Restaurantjes zijn er niet tot nauwelijks, mensen kijken alsof je de eerste blonde persoon bent die ze zien, (warm) water uit de kraan is zeldzaam. Gelukkig mochten we elke dag bij onze nieuwe buren (van de lift) langs komen voor een warme douche en een warme maaltijd. Samen met hun zoon hebben we een prachtige tocht door de bergen gemaakt, met overal om ons heen theeplantages. Er werd hard gewerkt op het land en mensen slepen met grote rieten manden vol theebladeren. Ondanks dat het mij deed denken aan het ploeteren tijdens het tulpenkoppen, zag het er zo mooi en vredig uit. We zijn naar de waterval gelopen, waar we konden bijkomen van onze hiking trip en mijn beblaarde voetjes wat verkoeling konden vinden. Dit was nog maar de warming up.
De volgende dag zouden we de Namuli berg gaan beklimmen, de hoogste berg in de omgeving. Eerst zo’n acht uur wandelen tot aan de voet van de berg, daarna twee uur naar de top. Zeggen ze, dus keer twee... En dan ook nog naar beneden. Hier gaat een heel ritueel aan vooraf, waarbij we eerst toestemming moeten vragen aan de queen van het gebied om de berg te beklimmen. Dit doe je door de meegebrachte offers over te brengen (1kg suiker, 1kg rijst, rum, vis), waarna de queen beoordeelt of het weer het toestaat om de berg te beklimmen. Tien uur wandelen leek ons iets teveel van het goede, dus hebben wij deze tocht afgelegd in (wederom) de achterbak van een truck. Langs een behoorlijk onbegaanbare weg waar al in geen tijden een auto geweest bleek te zijn. Hele dorpjes rukten uit, kinderen leken nog nooit een auto gezien te hebben en renden kilometers lang achter ons aan. De tocht met de auto duurde drie uur, hoe kan wandelen dan acht uur duren? African time waarschijnlijk! Bij het dorp van de queen aangekomen, bleek de queen even niet aanwezig. De berg beklimmen leek toch al een onmogelijke opgave.. En nu dus onmogelijk, omdat we geen toestemming konden krijgen. Misschien is dat wel onze redding geweest! Ondanks dat, maakte zes uur lang in een bakkie ons ook een ervaring en flink wat blauwe plekken rijker.
Na een paar dagen prachtig Gurue, stond kerst alweer voor de deur. De kerst hebben we vertoefd op Ilha de Mozambique (eilanden van Mozambique). De lift die we kregen was een verademing, waarna we met de chappa verder gingen: 40km/u door de bergen volgeladen met mensen, kippen, zakken rijst. Maar het was het de rit meer dan waard! Ilha de Mozambique is prachtig, het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het dorpje heet stown town, maar deed me meer denken aan een ghost town met al zijn oude vervallen gebouwen. Maar ondanks dat is het ontzettend mooi. Eerste kerstdag vertoefden we op een dhow genaamd de Titanic, die ons naar de omringende eilandjes bracht. Toch een witte kerst voor ons, witte stranden! Op de eilanden hebben we gesnorkeld, gezwommen, gewandeld en verse vis als kerstlunch gegeten. Ook hebben we met kerst een kijkje genomen in de kerk. Een beetje een lange zit, zo’n Portugese mis, maar het gezang was prachtig.
Af en toe denk je dat de bergen hier niet groener kunnen dan we tot dan toe gezien hebben, de stranden niet witter en het water niet blauwer. Maar Mozambique blijft me verbazen! Na een mooie kerst op Ilha de Mozambique zijn we met de dhow doorgereisd naar Carrusca. Met de zeilboot zonder een zuchtje wind peddelden we met peddels/takken richting Carrusca. Halverwege bleek er behalve niet genoeg wind, ook niet genoeg water te zijn. Oftewel, uitladen en lopend verder. Een uur lang lopen door het water, door mangroves, modder baden, kokend heet zand, bracht ons naar ons eigen paradijsje. Behalve dat we in Carrusca onze eigen bungalow hadden, leken we hier ook ons eigen stukje strand te hebben. Het is prachtig en we leken wel de enige hier, heerlijk!
Zo te lezen lijkt het alsof we erg weinig uitvoeren en de hersenen op een laag standje staan. Maar lieve collega’s, die nu moeten ploeteren met kerst en oud en nieuw, mijn hersens staan niet helemaal stil. Ik leer hier hoe groente en fruit groeit! Namelijk ananas, mango’s, kokosnoten, cashewnoten, mango! Bloemkool en broccoli heb ik hier nog niet gespot, dus dat moeten jullie me op de Bocholt maar weer leren!
Zo behendig als we worden in het vinden van een lift, zijn we gister na 4 keer overstappen van Carrusca in Pemba aangekomen. Mensen rijden hier eerst langs het busstation, om te kijken of ze mensen voor een klein prijsje kunnen laten meereizen. Ideaal voor ons!
In Pemba zullen we vanavond onze oudjaarsavond vieren en morgen een nieuwjaarsduik nemen! Iedereen alvast een feliz ano nove en tot in 2012!
Lieke
Gelukkig hebben we af en toe een engeltje op onze schouders en troffen we in Quelimane twee lieve mensen die ons een lift aanboden van Quelimane naar Gurue. Ondanks dat het een lift in de achterbak van de truck zou zijn, waren we dolgelukkig. Onze laatste rit met de chappa was geen succes, nadat bleek dat onze tas naast een kartonnen doos met inktvis en ijsblokken uren in de volle zon had gestaan. En wij ons maar afvragen waarom we zo’n zwerm vliegen om ons heen hadden hangen? De lekkende inktvis zorgde voor een natte zwarte tas, misselijkmakende geur, stinkende kleding en een huilende Marij en Lieke (van het lachen gelukkig!). De geur blijft ons nog steeds achtervolgen, maar de chappas hebben we even achter ons gelaten.
Op naar Gurue in de laadbak van de truck. Ondanks de lange afstanden hier, vervelen we ons onderweg geen moment. Er is altijd weer zoveel te zien. Zo valt het me op dat de Partij voor de Dieren hier nog een hoop werk te verrichten heeft. Geiten worden op het dak van de chappa vast gebonden in de brandende zon, kippen verkopen ze levend als bundeltjes aan de arm of aan een fietsstuur, varkens worden op de bagagedrager of de fietsstang gebonden, zee-egels geef je een klap op hun kop met een lepel om vervolgens de inhoud ervan op te eten en van apen maak je een rugtas. Marij en ik houden onszelf constant maar voor dat die dieren niet meer leven als we ze op het dak of op de fiets zien, maar we weten wel beter..
Gurue is een klein plaatsje in de bergen tussen de theeplantages. Het is er ontzettend groen en onwijs mooi! Hier bleken we een van de weinige toeristen te zijn. Dit heeft zo zijn charme, maar geeft ook wat ongemakkelijkheden. Restaurantjes zijn er niet tot nauwelijks, mensen kijken alsof je de eerste blonde persoon bent die ze zien, (warm) water uit de kraan is zeldzaam. Gelukkig mochten we elke dag bij onze nieuwe buren (van de lift) langs komen voor een warme douche en een warme maaltijd. Samen met hun zoon hebben we een prachtige tocht door de bergen gemaakt, met overal om ons heen theeplantages. Er werd hard gewerkt op het land en mensen slepen met grote rieten manden vol theebladeren. Ondanks dat het mij deed denken aan het ploeteren tijdens het tulpenkoppen, zag het er zo mooi en vredig uit. We zijn naar de waterval gelopen, waar we konden bijkomen van onze hiking trip en mijn beblaarde voetjes wat verkoeling konden vinden. Dit was nog maar de warming up.
De volgende dag zouden we de Namuli berg gaan beklimmen, de hoogste berg in de omgeving. Eerst zo’n acht uur wandelen tot aan de voet van de berg, daarna twee uur naar de top. Zeggen ze, dus keer twee... En dan ook nog naar beneden. Hier gaat een heel ritueel aan vooraf, waarbij we eerst toestemming moeten vragen aan de queen van het gebied om de berg te beklimmen. Dit doe je door de meegebrachte offers over te brengen (1kg suiker, 1kg rijst, rum, vis), waarna de queen beoordeelt of het weer het toestaat om de berg te beklimmen. Tien uur wandelen leek ons iets teveel van het goede, dus hebben wij deze tocht afgelegd in (wederom) de achterbak van een truck. Langs een behoorlijk onbegaanbare weg waar al in geen tijden een auto geweest bleek te zijn. Hele dorpjes rukten uit, kinderen leken nog nooit een auto gezien te hebben en renden kilometers lang achter ons aan. De tocht met de auto duurde drie uur, hoe kan wandelen dan acht uur duren? African time waarschijnlijk! Bij het dorp van de queen aangekomen, bleek de queen even niet aanwezig. De berg beklimmen leek toch al een onmogelijke opgave.. En nu dus onmogelijk, omdat we geen toestemming konden krijgen. Misschien is dat wel onze redding geweest! Ondanks dat, maakte zes uur lang in een bakkie ons ook een ervaring en flink wat blauwe plekken rijker.
Na een paar dagen prachtig Gurue, stond kerst alweer voor de deur. De kerst hebben we vertoefd op Ilha de Mozambique (eilanden van Mozambique). De lift die we kregen was een verademing, waarna we met de chappa verder gingen: 40km/u door de bergen volgeladen met mensen, kippen, zakken rijst. Maar het was het de rit meer dan waard! Ilha de Mozambique is prachtig, het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het dorpje heet stown town, maar deed me meer denken aan een ghost town met al zijn oude vervallen gebouwen. Maar ondanks dat is het ontzettend mooi. Eerste kerstdag vertoefden we op een dhow genaamd de Titanic, die ons naar de omringende eilandjes bracht. Toch een witte kerst voor ons, witte stranden! Op de eilanden hebben we gesnorkeld, gezwommen, gewandeld en verse vis als kerstlunch gegeten. Ook hebben we met kerst een kijkje genomen in de kerk. Een beetje een lange zit, zo’n Portugese mis, maar het gezang was prachtig.
Af en toe denk je dat de bergen hier niet groener kunnen dan we tot dan toe gezien hebben, de stranden niet witter en het water niet blauwer. Maar Mozambique blijft me verbazen! Na een mooie kerst op Ilha de Mozambique zijn we met de dhow doorgereisd naar Carrusca. Met de zeilboot zonder een zuchtje wind peddelden we met peddels/takken richting Carrusca. Halverwege bleek er behalve niet genoeg wind, ook niet genoeg water te zijn. Oftewel, uitladen en lopend verder. Een uur lang lopen door het water, door mangroves, modder baden, kokend heet zand, bracht ons naar ons eigen paradijsje. Behalve dat we in Carrusca onze eigen bungalow hadden, leken we hier ook ons eigen stukje strand te hebben. Het is prachtig en we leken wel de enige hier, heerlijk!
Zo te lezen lijkt het alsof we erg weinig uitvoeren en de hersenen op een laag standje staan. Maar lieve collega’s, die nu moeten ploeteren met kerst en oud en nieuw, mijn hersens staan niet helemaal stil. Ik leer hier hoe groente en fruit groeit! Namelijk ananas, mango’s, kokosnoten, cashewnoten, mango! Bloemkool en broccoli heb ik hier nog niet gespot, dus dat moeten jullie me op de Bocholt maar weer leren!
Zo behendig als we worden in het vinden van een lift, zijn we gister na 4 keer overstappen van Carrusca in Pemba aangekomen. Mensen rijden hier eerst langs het busstation, om te kijken of ze mensen voor een klein prijsje kunnen laten meereizen. Ideaal voor ons!
In Pemba zullen we vanavond onze oudjaarsavond vieren en morgen een nieuwjaarsduik nemen! Iedereen alvast een feliz ano nove en tot in 2012!
Lieke
-
31 December 2011 - 14:09
Nienke:
Lieve Lieke,
Fijn om weer een verhaal van je te lezen. Vreselijk stinkende tassen, ik zou op de grond liggen van het lachen. Maar daarna ook echt alles willen wassen. Ielll wat zal dat stinken zeg. Geluk met de lift en zeker dat Queen er niet was, damnn zooo lang moesten jullie anders lopen.
Een witte kerst, hoe leuk is dat! Heerlijk hoor!!
Een heel geweldig avontuur nog met Marije, haar laaste dagen komen wel dichtbij. Hele fijne avond, maak er een geweldig 2012 van! Pas goed op elkaar.
Veel liefs en een Dikke knuffel voor jullie
-
31 December 2011 - 14:11
Bernadette:
Lieve lieke (en Marije), Wat een mooi verhaal weer. Het klinkt allemaal wel heel erg goed. Hele fijne oudjaars avond en alle goeds, geluk en gezondheid voor 2012.
Ik vier vanavond oud en nieuw in Andijk en zal het dus zeker nog over jullie hebben.
Liefs, Bernadette -
31 December 2011 - 14:28
Char:
Hee lieverd,
wat een ontzettend leuk en mooi verhaal weer. Fijn om te lezen dat jullie zo genieten!!
Heel veel plezier met het vieren van een bijzondere oud en nieuw, en proost alvast op een gezond en gelukkig 2012!
Liefs en xx -
31 December 2011 - 14:58
Loes:
Hee liekje,
Wat een geweldig verslag weer!
Het lijkt wel of ik erbij n ben zo mooi!
En wat heb je toch weer veel meegemaakt zeg!
En dat met die inktvis.... Echt wat voor jullie hoor!
Je hebt wat met vissen zeg!...
Hele fijne jaarwisseling en geniet nog ff van de tijd samen!
Liefs loesje -
31 December 2011 - 15:34
Marjon:
Hee lieve en stoere meiden,
Wat weer een avonturen! Geniet van de jaarwisseling en al het moois en de nog meer onbekende plekken en gewoontes. Ik ben al weer benieuwd naar de volgende (hilarische) belevenissen.
Kus -
31 December 2011 - 15:40
Lidy:
Hé meissie,
Het is wel weer een prachtig verhaal hoor!!! Wat een belevenissen weer. Dat je zowel vis als ei hebt leren eten baart me wel zorgen. Moet ik zeker ook aan de vis straks:( ?
Hé geniet nog lekker met elkaar.
Kus mama -
31 December 2011 - 16:01
Marianne:
He Lieke.
Ik ben echt blij dat je er weer wat op hebt gezet, ik vind dat je ontzettend leuk en beeldend schrijft, dus ik reis door de verhalen een beetje mee door dit prachtige land......Vind je het gek dat Willem een Maxima hier een optrekje wilden?
Nog heel veel plezier de komende tijd en heel veel geluk in 2012! Liefs, ook van Karel..... -
31 December 2011 - 16:21
Jose:
Hoi meiden, ontzettend leuk om weer een verhaal over jullie belevenissen te lezen. Wat zal die tas ontzettend gestonken hebben!!!!!
Veel plezier met een bijzondere oud en nieuw viering in dat mooie Mozambique.
Geniet nog even met elkaar!!!!
Dikke zoen, Jose -
31 December 2011 - 20:35
Mieke:
Lieve Meiden!
Ik hier maar hard werken op oud jaars avond ;) En wat zijn jullie hard aan het genieten zeg!! Blijf dit vooral doen!! Hele fijne jaars wisseling en ik ga zeker even de bloemetjes buiten zetten ;) !! Tot volgend jaar :) hele dikke kus en knuf vanaf het amsterdamse tot mozambique en weer terug!! -
03 Januari 2012 - 21:40
Marise:
ha Lieke,
Hopelijk is de inktvisstank nu verdrongen door de vuurwerkdampen waarmee vast ook in Mozambique het nieuwe jaar is ingeluid.
Ik wens jou en Marije ook een heel mooi 2012, jullie zijn alvast geweldig gestart dit jaar.
liefs Marise -
05 Januari 2012 - 12:22
Sonja:
Hi liek,
Wat een mooi verhaal zeg. Ben weer jaloers haha.
Ik wil jullie heel veel plezier wensen. Lekker genieten daar in het mooie landje.
Dikke kus Son -
09 Januari 2012 - 03:43
Ruut:
Lieve Lieke,
Wat heb je een leuk verhaal beschreven!
En wat klinkt dat ( bijna) allemaal heerlijk wat jullie doen,vooral dat desolate verhaal van het(niet) beklimmen van die berg met die(ook nietaanwezige)queen klinkt avontuurlijk.en dan zo heerlijk samen op ilha da Mozambique en kunnen schrijven;
"Af en toe denk je dat de bergen hier niet groener kunnen dan we tot dan toe gezien hebben, de stranden niet witter en het water niet blauwer"
Word groen van jalouzie!!
Denk dat ik ook in Pemba geweest ben, maar weet het niet zeker,staat mij bij als oud koloniale vergane glorie aan de kust,klopt dat?
Blijf lekker samen genieten en pas goed op jezelf,Lieke!
En je weet het hé??Je komt gewoon een maandje later terug als je zin hebt!
Liefs
Ruut -
09 Januari 2012 - 11:49
Dirk En Ingrid:
Hee Liek,
eindelijk een berichtje van de gorters he he! Prachtig mooi om jullie te volgen, dirk zou er zo met de bus heen willen! ha ha We wensen jullie nog veel mooie avonturen toe en blijven je volgen. En pas op met inktvissen!
dikke zoen dirk en ing -
09 Januari 2012 - 20:08
Joyce:
Super leuk verhaal weer! ik heb weer genoten..kijk uit naar je volgende avonturen!
xx -
11 Januari 2012 - 21:23
Karel:
Wat een mooi verhaal. Ik dacht dat ik de schrijver was in de familie maar jij stijgt me naarde kroon. Je verleidt me met je verhalen bijna om al mijn andere vakantieplannen te laten varen en ook die kant op te komen. De Weissensee is toch een beetje behelpen in vergelijking met wat jij ziet, ruikt en meemaakt.
gr. Karel -
28 Januari 2012 - 11:58
Antoinette:
Geweldig verhaal weer ;-)
Tja ik doe het wel weer met 2 weken Griekenland en ben helemaal niet jaloers (wel dus)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
