The sand dunes sea
Door: Lieke
Blijf op de hoogte en volg Lieke
16 Maart 2012 | Namibië, Windhoek
Veel zand, geen water; the Namib desert. De desert waar wij de duinen af zijn geboard. Vol goede moed gaan we er heen. Maar hoe dichterbij we komen, hoe hoger de duinen lijken en hoe meer zenuwen ik voel. Je kunt kiezen om de duinen liggend of staand af te boarden. Maar ik heb geen keuze, Dave heeft de keuze al voor mij gemaakt. Nadat ik mijn schoenen, helm en board gereed heb, beklimmen we de duinen. In plaats van dat we bij een klein duintje beginnen met een lesje, lopen we zwetend en puffend door naar de top. Hier leer ik de basics en de do's and don'ts van het boarden, waarna ik mijn benen over de duinrand mag zwiepen. Zodra ik het gevoel een beetje door heb en vooral weet dat het gevoel van vallen geen pijn doet, begin ik de smaak te pakken te krijgen. Minder lol heb ik in het telkens weer beklimmen van het duin en de blaren op mijn voeten. Skiliften doen ze hier niet aan. Zo is Dave ondertussen het dubbel aantal keer naar beneden geboard en heeft de vaart er goed in. Tussendoor gaan we na wat korte instructies ook nog een keer liggend de berg af op een speciaal board. Met 80km per uur zoef je de duin af. Waar de andere groep speciale hand-, knie- en elleboogbescherming krijgt, krijgen wij te horen dat we dat als hardcore sandboarders niet nodig hebben. Misschien had ik teveel zand in mijn oren en de instructies er niet goed ingeknoopt, want halverwege de duin vlieg ik al van mijn board af. Wat betekent dat ik het duin af en op moet lopen. Het boarden is toch meer voor mij weggelegd.
We genieten nog een paar dagen van de bewoonde wereld en het strand van Swakopmund. Dave voetbalt met wat Afrikaanse knulletjes en speelt het spel 'poekie'. Als je een poekie (panna) krijgt, mag je net zolang geschopt worden door je tegenstanders totdat je in het water gedoken bent. Ijskoud 15 graden water, en nee... half onder telt niet.
Vanaf Swakopmund reizen we verder naar het plaatsje Solitaire. De weg er naar toe leidt ons door het Namib Naukluft park. Wederom, veel zand en af en toe een picknick stop tussen de rotsen waar we de schaduw opzoeken voor onze lunch. We passeren regelmatig bruggen met bordjes waarop staat welke rivier het is, zonder een druppel water te zien. Ook de overstekende dieren waarvoor we constant gewaarschuwd worden, zien we helaas nauwelijks. Ondanks dat genieten we elke keer weer van de rit, ook al hebben we er al aardig wat kilometers opzitten. Het is onbegrijpelijk hoe snel het landschap kan veranderen. Van onwijs droog, naar groen, van helemaal vlak naar bergen, van zand naar rotsen. Dave en ik zouden willen dat we wat beter hadden opgelet bij aardrijkskunde. Af en toe rijden we door een stuk berggebied. Dave probeert elke keer weer zijn hoogtevrees te overwinnen, maar van zulke hoogtes valt niet te winnen. Aan waarschuwingsborden of vangrails doen ze hier niet. Dus vertelt Dave mij bij elke berg dat hierachter echt een afgrond ligt en dit echt het einde van de wereld is. Maar wat blijkt, het einde van de wereld is niet in Namibië. En zo komen we toch elke keer weer veilig aan.
Het boek 'Solitaire', geschreven door de Nederlander Ton van der Lee, maakt ons nieuwsgierig om in dit plaatsje een kijkje te nemen. Solitaire is niet meer dan een tankstation in de desert met tegenwoordig ook een lodge opgezet door Ton. Ondertussen is Moose, een van de personages in het boek, hier een bakkerij gestart, waar ik de meest lekkere appeltaart ooit heb gegeten. En na één stuk heb je zo ongeveer ook een hele appeltaart achter de kiezen. Heerlijk!
Vanaf Solitaire rijden we door naar de zee van duinen; Sossusvlei. Een soort Nambische klimduinen, maar dan groter, hoger en roder. 'Alone in the middle of Sossusvlei, you get the sense of what a day at the beach must be like in hell', is ook wel de omschrijving. Eerst beklimmen we Dune 45, een van de duinen die gemakkelijk te beklimmen schijnt. Echter, tijdens de klim lijkt de afstand naar het topje dichtbij, maar zich ook elke keer te verplaatsen. Ze zeggen dat de duinen nooit hetzelfde zijn en door weer en wind altijd van vorm blijven veranderen. Die wetenschap trek ik zeker niet in twijfel. Hierna rijden we door naar de Sossusvlei. De laatste 5km is alleen toegestaan voor 4x4 auto's. We hebben gelezen dat het ook een mooie wandeling is en besluiten ons daar aan te wagen. We blijken de enige te zijn met dit idee. Op het heetst van de dag in 40 graden zon op ons kop lopen we door het zand te sjokken. Dave blijft me regelmatig vertellen dat we nu echt op de helft zijn, dat houdt ons positief. Vier kilometer verderop komen we zwetend en dorstig aan bij de deadvlei, weer een rode duin. Ook die beklimmen we, gelukkig niet zo hoog dit keer. Ik heb dan misschien niet mijn beste hiking schoenen aan, maar het zand brandt echt door mijn Allstars heen. De woestijn is best heet. Het is een zeldzaamheid dat er ook daadwerkelijk water in de vlei ligt en ik kan me hier ook moeilijk water voorstellen in deze droogte. Teruggekomen van onze klim ontmoeten we een Nederlands stel dat ons enigszins zorgelijk staat op te wachten met een fles koude cola. De laatste kilometer naar Sossusvlei rijden we met hen mee en ook zij geven toe domme Nederlanders te zijn, om op het heetst van de dag de hitte van de woestijn te trotseren. Hier beklimt Dave samen met de Nederlander ook deze (hoogste) duin. Mijn voeten en conditie geven het halverwege op en ik begeef mij onder aan de duin in de schaduw. Bovenop de duin zie ik twee zwarte stipjes, uitpuffend van hun klim. Soms gaat al dat zand mij wel eens vervelen, maar dit is toch weer zo mooi en indrukwekkend.
Na deze exercise hebben we geen zin meer om ver door te rijden, dus stoppen we een uur later in Sesriem. Vanwaar we de volgende dag verder doorreizen naar het zuiden. Dat Namibië bijna alleen maar dure lodges heeft, heeft als voordeel dat hier af en toe een camping bij zit. Zo kamperen we af en toe in the middle of nowhere zonder iets of iemand om ons heen. En op andere momenten genieten we van de luxe voorzieningen zoals een zwembad, internet, bar en hete douche. Hoewel er hier sowieso geen koud water uit de kraan komt en ik blij zou zijn met weer eens een koude douche. Zo belanden we in een super de luxe lodge midden in de heuvels, waar we worden ontvangen met ieder een eigen pakketje zeep, lotions en handdoeken. Hier nemen we een frisse duik in het zwembad. Waarvoor we wel eerst vanaf de camping een flinke duin moeten beklimmen, want helemaal bij al deze luxe horen wij dan ook weer niet. Zwemmen is hier op eigen risico. Het zwembad ligt namelijk op de rand van de heuvel, met dus een prachtig uitzicht en een afgrond onder ons. 's Avonds genieten we van de volle maan en sterren op de camping die we weer helemaal voor ons zelf hebben. Voordat ik de tent induik, krijgen we nog bezoek van een lange zwarte enge slang. Wat ben ik blij dat we hoog boven de auto slapen.
In het zuiden van Namibië bezoeken we de Fish River Canyon. Veel kale bergen, een diep dal en ver daar beneden een klein riviertje. Erg indrukwekkend en groot is het wel, maar mooi kan ik het niet vinden. Hierna rijden we door naar de Ai-Ais, waar zich de natuurlijke hotsprings bevinden. Helaas blijkt dat het seizoen te warm is om veilig naar de hotsprings te wandelen. Dus blijven we bij de lodge, waar ze hun eigen hotsprings hebben. En behalve dat ook een tennisbaan, spa, fitnessruimte en beautysalon. Dave maakt gebruik van het een na laatste, ik van het laatste.
Onze meest zuidelijke stop is in Noordoewer. Waar we vanuit het zwembad uitzicht hebben over de Orange River en aan de andere kant van het water ligt Zuid-Afrika. Wij gaan nog niet de grens over, maar raken wel alvast stiekem Zuid-Afrikaanse bodem aan als we over de rivier kanoën. Al kanoënd tussen Namibië en Zuid-Afrika door, passeren we regelmatig vissers die hard aan het werk zijn. Terwijl wij af en toe hard peddelen en ons voornamelijk rustig door de stroming laten meevoeren.
Vanuit het zuiden reizen we terug naar de hoofdstad Windhoek. Tussendoor stoppen we nog op een paar mooie en minder mooie plekjes. Onze laatste stop is een plaatsje vlakbij Gobabis, waar een groot dierenopvangcentrum is. Wij kamperen hier een nachtje, vergezeld door ezeltjes, buffels en apen om ons heen. De opvang bestaat uit ontelbaar zieke of verwaarloosde beesten. Van een krokodil wiens lot eigenlijk een handtas en lederen schoenen zou worden, een aap die dronken werd gevoerd om daarna kunstjes te doen, een leeuw met verlamde achterpoten, een blinde vos etc. Ook zijn er een aantal jonge leopards en cheetahs, waarvan de ouders zijn neergeschoten door de boeren om hun eigen vee te beschermen. De wees 'katjes' durven ze niet dood te schieten en dumpen ze vervolgens bij de opvang. Dus het is een wezenmix van van alles. Een deel van de dieren wordt getraind om zelf te leren overleven in het wild en daarna vrijgelaten, een groot deel van de dieren redt dat niet meer en slijt zijn oude dag in de opvang. We krijgen hier een uitgebreide rondleiding, waar Dave een nieuwe vriendschap sluit met een aap in zijn nek en we even met de grote jonge katjes mogen spelen.
De twee dagen dat we hier zijn, heerst duidelijk het regenseizoen weer. We hebben de droogte van de desert achter ons gelaten en krijgen twee dagen lang alle regen op ons kop die we de afgelopen drie weken gemist hebben. Echt gemist heb ik het zeker niet. Juist op deze plek is geen warme douche en 's avonds is het zelfs zo koud dat we heet water koken voor een warm voetenbadje. We doen alsof we van de woestijn op Antarctica beland zijn.
Op dit moment zijn we in Windhoek waar we onze rijdende hut weer moeten inleveren en staat ons vanmiddag een 18/24-urige busrit te wachten. Helaas betekent dit dat we Namibie achter ons laten en de laatste twee weken van de reis ingaan. Maar dat zal het waard zijn, want we reizen voor onze laatste twee weekjes af naar Capetown!
Liefs Lieke
We genieten nog een paar dagen van de bewoonde wereld en het strand van Swakopmund. Dave voetbalt met wat Afrikaanse knulletjes en speelt het spel 'poekie'. Als je een poekie (panna) krijgt, mag je net zolang geschopt worden door je tegenstanders totdat je in het water gedoken bent. Ijskoud 15 graden water, en nee... half onder telt niet.
Vanaf Swakopmund reizen we verder naar het plaatsje Solitaire. De weg er naar toe leidt ons door het Namib Naukluft park. Wederom, veel zand en af en toe een picknick stop tussen de rotsen waar we de schaduw opzoeken voor onze lunch. We passeren regelmatig bruggen met bordjes waarop staat welke rivier het is, zonder een druppel water te zien. Ook de overstekende dieren waarvoor we constant gewaarschuwd worden, zien we helaas nauwelijks. Ondanks dat genieten we elke keer weer van de rit, ook al hebben we er al aardig wat kilometers opzitten. Het is onbegrijpelijk hoe snel het landschap kan veranderen. Van onwijs droog, naar groen, van helemaal vlak naar bergen, van zand naar rotsen. Dave en ik zouden willen dat we wat beter hadden opgelet bij aardrijkskunde. Af en toe rijden we door een stuk berggebied. Dave probeert elke keer weer zijn hoogtevrees te overwinnen, maar van zulke hoogtes valt niet te winnen. Aan waarschuwingsborden of vangrails doen ze hier niet. Dus vertelt Dave mij bij elke berg dat hierachter echt een afgrond ligt en dit echt het einde van de wereld is. Maar wat blijkt, het einde van de wereld is niet in Namibië. En zo komen we toch elke keer weer veilig aan.
Het boek 'Solitaire', geschreven door de Nederlander Ton van der Lee, maakt ons nieuwsgierig om in dit plaatsje een kijkje te nemen. Solitaire is niet meer dan een tankstation in de desert met tegenwoordig ook een lodge opgezet door Ton. Ondertussen is Moose, een van de personages in het boek, hier een bakkerij gestart, waar ik de meest lekkere appeltaart ooit heb gegeten. En na één stuk heb je zo ongeveer ook een hele appeltaart achter de kiezen. Heerlijk!
Vanaf Solitaire rijden we door naar de zee van duinen; Sossusvlei. Een soort Nambische klimduinen, maar dan groter, hoger en roder. 'Alone in the middle of Sossusvlei, you get the sense of what a day at the beach must be like in hell', is ook wel de omschrijving. Eerst beklimmen we Dune 45, een van de duinen die gemakkelijk te beklimmen schijnt. Echter, tijdens de klim lijkt de afstand naar het topje dichtbij, maar zich ook elke keer te verplaatsen. Ze zeggen dat de duinen nooit hetzelfde zijn en door weer en wind altijd van vorm blijven veranderen. Die wetenschap trek ik zeker niet in twijfel. Hierna rijden we door naar de Sossusvlei. De laatste 5km is alleen toegestaan voor 4x4 auto's. We hebben gelezen dat het ook een mooie wandeling is en besluiten ons daar aan te wagen. We blijken de enige te zijn met dit idee. Op het heetst van de dag in 40 graden zon op ons kop lopen we door het zand te sjokken. Dave blijft me regelmatig vertellen dat we nu echt op de helft zijn, dat houdt ons positief. Vier kilometer verderop komen we zwetend en dorstig aan bij de deadvlei, weer een rode duin. Ook die beklimmen we, gelukkig niet zo hoog dit keer. Ik heb dan misschien niet mijn beste hiking schoenen aan, maar het zand brandt echt door mijn Allstars heen. De woestijn is best heet. Het is een zeldzaamheid dat er ook daadwerkelijk water in de vlei ligt en ik kan me hier ook moeilijk water voorstellen in deze droogte. Teruggekomen van onze klim ontmoeten we een Nederlands stel dat ons enigszins zorgelijk staat op te wachten met een fles koude cola. De laatste kilometer naar Sossusvlei rijden we met hen mee en ook zij geven toe domme Nederlanders te zijn, om op het heetst van de dag de hitte van de woestijn te trotseren. Hier beklimt Dave samen met de Nederlander ook deze (hoogste) duin. Mijn voeten en conditie geven het halverwege op en ik begeef mij onder aan de duin in de schaduw. Bovenop de duin zie ik twee zwarte stipjes, uitpuffend van hun klim. Soms gaat al dat zand mij wel eens vervelen, maar dit is toch weer zo mooi en indrukwekkend.
Na deze exercise hebben we geen zin meer om ver door te rijden, dus stoppen we een uur later in Sesriem. Vanwaar we de volgende dag verder doorreizen naar het zuiden. Dat Namibië bijna alleen maar dure lodges heeft, heeft als voordeel dat hier af en toe een camping bij zit. Zo kamperen we af en toe in the middle of nowhere zonder iets of iemand om ons heen. En op andere momenten genieten we van de luxe voorzieningen zoals een zwembad, internet, bar en hete douche. Hoewel er hier sowieso geen koud water uit de kraan komt en ik blij zou zijn met weer eens een koude douche. Zo belanden we in een super de luxe lodge midden in de heuvels, waar we worden ontvangen met ieder een eigen pakketje zeep, lotions en handdoeken. Hier nemen we een frisse duik in het zwembad. Waarvoor we wel eerst vanaf de camping een flinke duin moeten beklimmen, want helemaal bij al deze luxe horen wij dan ook weer niet. Zwemmen is hier op eigen risico. Het zwembad ligt namelijk op de rand van de heuvel, met dus een prachtig uitzicht en een afgrond onder ons. 's Avonds genieten we van de volle maan en sterren op de camping die we weer helemaal voor ons zelf hebben. Voordat ik de tent induik, krijgen we nog bezoek van een lange zwarte enge slang. Wat ben ik blij dat we hoog boven de auto slapen.
In het zuiden van Namibië bezoeken we de Fish River Canyon. Veel kale bergen, een diep dal en ver daar beneden een klein riviertje. Erg indrukwekkend en groot is het wel, maar mooi kan ik het niet vinden. Hierna rijden we door naar de Ai-Ais, waar zich de natuurlijke hotsprings bevinden. Helaas blijkt dat het seizoen te warm is om veilig naar de hotsprings te wandelen. Dus blijven we bij de lodge, waar ze hun eigen hotsprings hebben. En behalve dat ook een tennisbaan, spa, fitnessruimte en beautysalon. Dave maakt gebruik van het een na laatste, ik van het laatste.
Onze meest zuidelijke stop is in Noordoewer. Waar we vanuit het zwembad uitzicht hebben over de Orange River en aan de andere kant van het water ligt Zuid-Afrika. Wij gaan nog niet de grens over, maar raken wel alvast stiekem Zuid-Afrikaanse bodem aan als we over de rivier kanoën. Al kanoënd tussen Namibië en Zuid-Afrika door, passeren we regelmatig vissers die hard aan het werk zijn. Terwijl wij af en toe hard peddelen en ons voornamelijk rustig door de stroming laten meevoeren.
Vanuit het zuiden reizen we terug naar de hoofdstad Windhoek. Tussendoor stoppen we nog op een paar mooie en minder mooie plekjes. Onze laatste stop is een plaatsje vlakbij Gobabis, waar een groot dierenopvangcentrum is. Wij kamperen hier een nachtje, vergezeld door ezeltjes, buffels en apen om ons heen. De opvang bestaat uit ontelbaar zieke of verwaarloosde beesten. Van een krokodil wiens lot eigenlijk een handtas en lederen schoenen zou worden, een aap die dronken werd gevoerd om daarna kunstjes te doen, een leeuw met verlamde achterpoten, een blinde vos etc. Ook zijn er een aantal jonge leopards en cheetahs, waarvan de ouders zijn neergeschoten door de boeren om hun eigen vee te beschermen. De wees 'katjes' durven ze niet dood te schieten en dumpen ze vervolgens bij de opvang. Dus het is een wezenmix van van alles. Een deel van de dieren wordt getraind om zelf te leren overleven in het wild en daarna vrijgelaten, een groot deel van de dieren redt dat niet meer en slijt zijn oude dag in de opvang. We krijgen hier een uitgebreide rondleiding, waar Dave een nieuwe vriendschap sluit met een aap in zijn nek en we even met de grote jonge katjes mogen spelen.
De twee dagen dat we hier zijn, heerst duidelijk het regenseizoen weer. We hebben de droogte van de desert achter ons gelaten en krijgen twee dagen lang alle regen op ons kop die we de afgelopen drie weken gemist hebben. Echt gemist heb ik het zeker niet. Juist op deze plek is geen warme douche en 's avonds is het zelfs zo koud dat we heet water koken voor een warm voetenbadje. We doen alsof we van de woestijn op Antarctica beland zijn.
Op dit moment zijn we in Windhoek waar we onze rijdende hut weer moeten inleveren en staat ons vanmiddag een 18/24-urige busrit te wachten. Helaas betekent dit dat we Namibie achter ons laten en de laatste twee weken van de reis ingaan. Maar dat zal het waard zijn, want we reizen voor onze laatste twee weekjes af naar Capetown!
Liefs Lieke
-
16 Maart 2012 - 10:10
Lidy:
Zo, dat zijn wel weer belevenissen!!! Wat een geweldige reis maken jullie samen. Geniet nog in Cape Town. Ik begin stiekem met aftellen.
x mama -
16 Maart 2012 - 10:18
Joyce:
opnieuw heel gaaf! ik waan mezelf door je mooie verhalen ook in dat verre namibie..heel veel plezier nog de laatste weken!!en die busrit die jullie staat te wachten, misschien moet je er nog wel een paar uurtjes aan vastplakken, je weet het tenslotte maar nooit! ;) xxx -
16 Maart 2012 - 10:24
Karel:
Niet voor de poes. De laatste twee verhalen: Prachtige luxe auto maar dan wel hoogtevrees, Vreselijk Dave en je kan geen kant op in de hitte met een vallei onder je. Maar dan ook weer lekker eten, wijntje, wild beestje. Ongelooflijk en jaloersmakend.
gr. Karel -
16 Maart 2012 - 11:14
Mike:
Wanneer komt je 'In of Africa' boek uit? -
16 Maart 2012 - 12:05
Mieke:
Volop genieten!! Hoe was het bij de kapper ;) Dikke kus! ps BIJNA weer thuis!!! Voor jou misschien iets minder maar niet voor mij/ons! -
16 Maart 2012 - 12:48
Bernadette:
Wederom een prachtig verhaal. Afgelopen zondag uitgebreid jullie foto`s gekeken in Amsterdam met je moeder en heerlijk op een terras gezeten in et zonnetje.
Heel veel plezier nog de laatste 2 weken. Liefs, Bernadette -
16 Maart 2012 - 13:15
Linda:
Mooie foto's weer. Echt heel indrukwekkend allemaal! Nu nog twee leuke weken samen in Zuid Afrika: Freshly Ground, Kaapstad, Wijntjes en mooie mensen maar daarna ben je weer gezellig bij ons! Daar verlangen heel veel mensen naar. Kus voor zowel Dave als jou! -
16 Maart 2012 - 18:29
Loes:
Wat een geweldig verhaal weer en wat zul je genieten met je mannetje,
Heel veel plezier nog!
Liefs Loes en Ludo en een dikke kus van Guusje -
16 Maart 2012 - 21:53
Char:
Wauw wat een verhaal! Jaloeeeeerss!!!
Je schrijft zo mooi, ik beleef het allemaal met je mee :)
Fijn dat je over 2 weekjes weer terug komt, je wordt gemist xx -
17 Maart 2012 - 00:29
Anne:
Leuk om je verhalen te lezen Liek! Beetje jaloers ... Beetje maar ;) Xx geniet! Xx -
19 Maart 2012 - 13:26
Thijs:
Ga door met vertellen, het is geweldig om het te lezen Geniet samen van de laatste weken. groet. -
20 Maart 2012 - 19:37
William:
Nou ik heh alle verhalen gelezen en de prachtige foto's bekeken. Het moet voor jullie wel een heel bijzonder ervaring en avontuur geweest kan ik zo indenken. Een met ook wel wat gelukjes. Vroeg me even af of je geen instructie krijgt van te voren bij dat sandboarden of is het gewoon huppakee naar beneden met die plank..
En was die zwarte slang niet gewoon een zwart mamba (toch wel pitige giftig dacht ik zo)
Maakt niet uit veel plezier in Kaapstad waar ze hele goeie wijnen hebben ook en wat volgens mij ook een leuke stad is. -
21 Maart 2012 - 15:49
Triek:
Wat een afwisseling! In landschappen, weersomstandigheden en activiteiten. En wat een mazzel dat je af en toe ook nog een fitnessruimte tegenkomt voor Dave, anders wordt die jongen toch maar lui en vadsig.
Geniet van Kaapstad en vergeet nog maar even dat je terugmoet naar Nederland, waar alles vlak en plat is, en saai, en koud. -
23 Maart 2012 - 21:24
Marise :
Zo, weer even van je verhalenen foto's genoten.Inmiddels zijn jullie allang in Capetown. Ik ben benieuwd wat je daar weer meemaakt.
Morgen ga ik eindelijk gezellig naar je moeder in jullie huis. Alvast bedankt voor de logies.
Geniet nog van het laatste stukje van jullie prachtige reis.
liefs voor beiden,
Marise -
27 Maart 2012 - 18:58
Antoinette:
Geniet van jullie laatste reisweken, lieke wat ben jij toch stoer zeg. .
-
27 Maart 2012 - 20:16
Thijs:
He Lieke wordt er niet meer geschreven?
Zijn jullie al aan thuis reis begonnen?
Ik mis het slot nog!
Nog een keer a.u.b.
Groetjes -
28 Maart 2012 - 15:30
Flower:
Heerlijk en zo fantastisch mooi! -
01 April 2012 - 06:05
Nien:
Superrrrr leuk!! Zie je al helemaal gaan van die berg.. En vooral weer naar boven. Wohhh voor je foto's! Echt mooi! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
