Mura Mura
Blijf op de hoogte en volg Lieke
17 Oktober 2014 | Madagascar, Ambalavao
Wat ik van Madagascar weet voor m'n vertrek:
- Tijdens onze winter is het in Madagascar zomer en Madagascar heeft een tropisch klimaat (belangrijk!)
- Madagascar is het op drie na grootste eiland ter wereld
- 110 miljoen jaar geleden zat Madagascar aan Afrika vast
- Madagascar heeft Afrikaanse en Aziatische invloeden
- De wegen heten de route nationale en daarvan is er weinig fatsoenlijk geasfalteerd
- Het grootste deel van het wild in Madagascar komt nergens anders ter wereld voor
- Madagascar was een kolonie van Frankrijk en is Franstalig
Na een lange reis vanuit Amsterdam komen we aan in Antananarivo, waar ik bij het uitstappen van het vliegtuig de o zo bekende geur van Afrika opsnuif. Voordat we door de douane gaan worden we allemaal getemperatuurd. Het zal wel een halfbakken Ebola check zijn, want de helft van de mensen loopt snel door om voor in de rij bij de paspoortcontrole te staan. Fijn dat de Ebola epidemie zo serieus genomen wordt.
In Tana, het koosnaampje van Antananarivo, slapen we in een mooi hotel waar we nog even genieten van de luxe van een warme douche, wifi en een goed bed. Het is een grote, drukke, arme stad en af en toe begeven we ons even buiten de poorten van het hotel om de sfeer en geuren van Madagascar op te snuiven of om ons voor 4 euro bij de massagesalon om de hoek te laten masseren. We zijn als blanke en blonde meiden een bezienswaardigheid op straat en moeten daar weer even aan wennen. We zwaaien ons rot en beseffen al gauw dat fazaha onze nieuwe naam is. Fazaha betekent witte.
Vanaf Tana reizen we met de taxi brousse (de mini bus in Madagascar) door naar Antsirabe. Al snel blijkt dat reizen in Madagascar niet gemakkelijk zal zijn. Er zijn weinig fatsoenlijk geasfalteerde wegen door het land en deze bevatten behoorlijk wat gaten zo groot als olifantenpoten. Op het busstation ervaren we de haat/liefdeverhouding met Afrika en het reizen met het openbaar vervoer. Het is er een gekkenhuis met mensen die ons willen helpen of afzetten, dat is moeilijk te zeggen. Eenmaal goed en wel in de bus genieten we van de rit, alle nieuwe Malagasie indrukken en het uitzicht en ondertussen genieten onze medereizigers van mijn zak snoep die Marije ronddeelt door de bus. Inmiddels hebben we nieuwe malagasiese vriendinnen gemaakt waar we die avond mee op stap gaan.
Onze volgende rit is naar Miandrivazo vanaf waar we de rivier de Tsiribihina op gaan. Er blijkt echter in deze stad geen bank te zijn en geen pinautomaat met meastro en dus zijn we geldloos. Gelukkig kunnen we met onze laatste dollars en euro's naar de zwarte markt om deze om te wisselen en gaan we daarna de rivier op. Met z'n vijven stappen we in de pirouege (houten kano), waar we de komende drie dagen peddelend met elkaar op zullen verblijven: de bootjongen, de gids, Marij, ik en.. de chicken. Ons diner voor later deze trip. De omgeving is prachtig en doodstil. Het enige wat we zien is natuur, kleurige vogels en af en toe een dorpje of visserman. Het enige wat we horen is het peddelen van de bootjongen en de kindertjes aan wal die 'fazaha fazaha' roepen, oftewel 'whitie whitie'. Langs de oever zien we mannen op het land werken, vrouwen de was doen en kinderen in het water spelen. Van de visserman onderweg kopen we verse tilapiafilet, die onze gids vervolgens op een vuurtje op de boot bereid voor onze lunch. Zo nu en dan stoppen we voor een frisse duik in het water of onder de waterval. We worden gerustgesteld dat de krokodillen die er eventueel zwemmen vegetarisch zijn en dus niet gevaarlijk. En anders kunnen we ze nog altijd onze dinerkip voeren. 's Avonds zetten we onze tent op aan wal en eten we onder de sterrenhemel en volle maan, het is prachtig. Ongelooflijk hoeveel licht de maan geeft! Omdat de maan bijna vol is en de rivier daardoor goed verlicht, reizen er de rest van de avond boten langs die het licht van de maan gebruiken. Geduldig wacht ik een vallende ster af, waarna ik rustig naar bed kan.
Na drie dagen op de boot en een houten kont verder stoppen we bij een klein dorpje, vanwaar we met de zebu car verder gaan. Een zebu is een soort combinatie van een koe en een os en wordt met een gammele houten kar erachter gebruikt als vervoersmiddel voor mensen en goederen. Marij ziet al het gehobbel niet zitten en loopt verder, terwijl ik mij verder laat hobbelen langs rijstvelden en kleine dorpjes. Die nacht slapen we in een dorpje in een houten hutje. Helaas juist op een plek als deze beginnen mijn darmen te rommelen en moet ik rennend naar het toilet/gat in de grond, is mijn aftersun in m'n tas ontploft en struikel ik mijn slipper kapot. Gelukkig heeft Marij hierdoor de schik van de dag en denk ik dat het vanaf nu niet meer erger kan.
Vanaf dit dorpje reizen we met de taxi brousse over zandwegen vol gaten verder naar het kustplaatsje Morondava. Echter blijkt de taxi brousse een veewagen te zijn en zitten we als zebu's opgepropt in een busje. Ondertussen is de zandweg zo slecht en vol gaten en het dak van de veewagen zo volgeladen. dat ik elke 5 minuten denk dat we zullen kantelen. Ik voel me zo ontzettend benauwd en claustrofobisch dat ik er toe in staat ben om op het dak te zitten of achter de auto te hangen, maar Marij weerhoudt me ervan en praat mij er als een Emile Ratelband copy cat doorheen.
Na deze riviertrip en veewagen rit hebben we behoefte aan wat relaxing time. We zitten in Morondava aan het strand en genieten van al het verrukkelijke seafood en betalen daar maar zo'n 4 euro per maaltijd voor. We bezoeken de Allee des Baobab, een prachtige weg vol indrukwekkende Baobab bomen waar we de zonsondergang bekijken. Na wat relaxing time besluiten we naar het zuiden af te willen reizen, maar realiseren we ons ook dat de wegen zo ontzettend slecht zijn en we niet meer als vee vervoerd willen worden. We begrijpen nu ook waarom we bijna geen backpackers tegen komen, maar mensen die hier via een georganiseerd reis komen met een privé auto en chauffeur. Het zuiden zullen we niet bereiken en we hebben het geluk dat we Tonn en Wil weer treffen (een Nederlands stel dat we hebben leren kennen op de rivier) en we een dagje als hun geadopteerde dochters mee mogen met hun auto. Zo leggen we in een dag 500 Malagasiese kilometers af (dat is nogal wat!) terug naar Antsirabe en zijn we dolgelukkig dat we niet dubbel geklapt in de taxi brousse hoeven.
Vanaf hier reizen we door naar Fianarantsoe. We wagen ons weer aan de taxi brousse en regelen een plek naast de driver. De plek met de meeste ruimte, maar ook achter de voorruit die eruit ziet als een grote ster. Het is een lange rit en elke keer blijkt: hoe verder bij de hoofdstad vandaan, des te slechter de wegen. De gaten zo groot als olifantenpoten veranderen in alleen een halve weg. Regelmatig staan we even met panne aan de kant van de weg, wordt de bestuurdersstoel omhoog gekanteld en wordt er het een en ander gesleuteld, waarna we weer verder kunnen. Mura mura is een van de eerste woorden die we leren in het Malagasie en zullen we nog vaak gebruiken: rustig aan, neem de tijd. We rijden door prachtig berggebied en zingen mee met Malagasiese liedjes tot we aankomen op het punt van bestemming.
We gaan op tijd naar bed en staan de volgende ochtend om 06.30 uur bij het treinstation om met de enige werkende passagierstrein naar de kust te reizen. De lonely planet bereidt ons voor op een reis van 160 km die tussen de 7 en 12 uur zal duren. Ik weet niet of we daar de vertraging van 4 uur voor vertrek moeten meerekenen. Na elven is zowel de trein, als de locomotief, als de elektriciteit gearriveerd en gereed om te vertrekken. De trein rijdt sinds 1930 en reist gemiddeld 20 tot 35km/u door prachtig en heerlijk ruikend berggebied. Enkele weetjes voor vertrek: we passeren 67 bruggen, 48 tunnels en stoppen in 20 tussengelegen dorpjes. Voor veel dorpjes is deze trein het enige contact met de buitenwereld en de enige mogelijkheid om hun producten te vervoeren en verhandelen. Het gebied wisselt zich af met hun eigen specialiteiten: bananen, lychees, koffie, peper, zoetwater kreeften etc. En dus kopen we in elk dorpje iets anders lekkers, terwijl het hele dorp uitloopt om de trein te bekijken en hun waren te verkopen. Overal langs het spoor staan kinderen te zwaaien en mensen te staren, alsof ze elke keer dat ze de trein zien verbaasd zijn dat ie nog rijdt. Ik deel hun verbazing! In Afrikaans mura mura tempo tuffen we door en staan soms tijden lang stil. Het is een geweldige ervaring, echter is er geen enkele mogelijkheid om eerder uit te stappen wanneer blijkt dat we om 19:00u pas halverwege zijn. We rijden door de middle of nowhere en inmiddels is er zowel buiten als in de trein geen licht meer. Na een lange, indrukwekkende en slopende treinrit komen we 21 uur later om 03.30 uur aan in het kust plaatsje Manakara.
In Manakara vermaken we ons met drie mede-backpackers, waarmee we het na 21 uur samen in de trein goed kunnen vinden. Samen met hen vaar ik een dagje in de kano over het kanaal langs mooie vissersdorpjes, terwijl Marij op de mountainbike Manakara verkend. Na Manakara zijn we nu beland in Ambalavao en vanaf hier wagen we ons aan een trekking door de bergen (daarover later meer).
Ik besef dat we in 2 weken tijd al ontzettend veel hebben gezien en ervaren en Madagascar steeds een beetje beter leren kennen.
Wat ik nu nog meer van Madagascar weet:
- De route nationale kun je vaak geen begaanbare weg noemen en bestaat grotendeels uit grote gaten.
- Madagascar wordt liever niet gezien als een deel van Afrika, maar de Afrikaanse tijd is hier geen onbekend begrip.
- De geplande aantal uur reizen is altijd keer twee.
- Ik ken de Franse en Malagasiese woorden: 'fazaha, bonbon': 'witte, snoepje'.
Marij en ik zeggen: mura mura en tot het volgende verhaal.
Liefs
- Tijdens onze winter is het in Madagascar zomer en Madagascar heeft een tropisch klimaat (belangrijk!)
- Madagascar is het op drie na grootste eiland ter wereld
- 110 miljoen jaar geleden zat Madagascar aan Afrika vast
- Madagascar heeft Afrikaanse en Aziatische invloeden
- De wegen heten de route nationale en daarvan is er weinig fatsoenlijk geasfalteerd
- Het grootste deel van het wild in Madagascar komt nergens anders ter wereld voor
- Madagascar was een kolonie van Frankrijk en is Franstalig
Na een lange reis vanuit Amsterdam komen we aan in Antananarivo, waar ik bij het uitstappen van het vliegtuig de o zo bekende geur van Afrika opsnuif. Voordat we door de douane gaan worden we allemaal getemperatuurd. Het zal wel een halfbakken Ebola check zijn, want de helft van de mensen loopt snel door om voor in de rij bij de paspoortcontrole te staan. Fijn dat de Ebola epidemie zo serieus genomen wordt.
In Tana, het koosnaampje van Antananarivo, slapen we in een mooi hotel waar we nog even genieten van de luxe van een warme douche, wifi en een goed bed. Het is een grote, drukke, arme stad en af en toe begeven we ons even buiten de poorten van het hotel om de sfeer en geuren van Madagascar op te snuiven of om ons voor 4 euro bij de massagesalon om de hoek te laten masseren. We zijn als blanke en blonde meiden een bezienswaardigheid op straat en moeten daar weer even aan wennen. We zwaaien ons rot en beseffen al gauw dat fazaha onze nieuwe naam is. Fazaha betekent witte.
Vanaf Tana reizen we met de taxi brousse (de mini bus in Madagascar) door naar Antsirabe. Al snel blijkt dat reizen in Madagascar niet gemakkelijk zal zijn. Er zijn weinig fatsoenlijk geasfalteerde wegen door het land en deze bevatten behoorlijk wat gaten zo groot als olifantenpoten. Op het busstation ervaren we de haat/liefdeverhouding met Afrika en het reizen met het openbaar vervoer. Het is er een gekkenhuis met mensen die ons willen helpen of afzetten, dat is moeilijk te zeggen. Eenmaal goed en wel in de bus genieten we van de rit, alle nieuwe Malagasie indrukken en het uitzicht en ondertussen genieten onze medereizigers van mijn zak snoep die Marije ronddeelt door de bus. Inmiddels hebben we nieuwe malagasiese vriendinnen gemaakt waar we die avond mee op stap gaan.
Onze volgende rit is naar Miandrivazo vanaf waar we de rivier de Tsiribihina op gaan. Er blijkt echter in deze stad geen bank te zijn en geen pinautomaat met meastro en dus zijn we geldloos. Gelukkig kunnen we met onze laatste dollars en euro's naar de zwarte markt om deze om te wisselen en gaan we daarna de rivier op. Met z'n vijven stappen we in de pirouege (houten kano), waar we de komende drie dagen peddelend met elkaar op zullen verblijven: de bootjongen, de gids, Marij, ik en.. de chicken. Ons diner voor later deze trip. De omgeving is prachtig en doodstil. Het enige wat we zien is natuur, kleurige vogels en af en toe een dorpje of visserman. Het enige wat we horen is het peddelen van de bootjongen en de kindertjes aan wal die 'fazaha fazaha' roepen, oftewel 'whitie whitie'. Langs de oever zien we mannen op het land werken, vrouwen de was doen en kinderen in het water spelen. Van de visserman onderweg kopen we verse tilapiafilet, die onze gids vervolgens op een vuurtje op de boot bereid voor onze lunch. Zo nu en dan stoppen we voor een frisse duik in het water of onder de waterval. We worden gerustgesteld dat de krokodillen die er eventueel zwemmen vegetarisch zijn en dus niet gevaarlijk. En anders kunnen we ze nog altijd onze dinerkip voeren. 's Avonds zetten we onze tent op aan wal en eten we onder de sterrenhemel en volle maan, het is prachtig. Ongelooflijk hoeveel licht de maan geeft! Omdat de maan bijna vol is en de rivier daardoor goed verlicht, reizen er de rest van de avond boten langs die het licht van de maan gebruiken. Geduldig wacht ik een vallende ster af, waarna ik rustig naar bed kan.
Na drie dagen op de boot en een houten kont verder stoppen we bij een klein dorpje, vanwaar we met de zebu car verder gaan. Een zebu is een soort combinatie van een koe en een os en wordt met een gammele houten kar erachter gebruikt als vervoersmiddel voor mensen en goederen. Marij ziet al het gehobbel niet zitten en loopt verder, terwijl ik mij verder laat hobbelen langs rijstvelden en kleine dorpjes. Die nacht slapen we in een dorpje in een houten hutje. Helaas juist op een plek als deze beginnen mijn darmen te rommelen en moet ik rennend naar het toilet/gat in de grond, is mijn aftersun in m'n tas ontploft en struikel ik mijn slipper kapot. Gelukkig heeft Marij hierdoor de schik van de dag en denk ik dat het vanaf nu niet meer erger kan.
Vanaf dit dorpje reizen we met de taxi brousse over zandwegen vol gaten verder naar het kustplaatsje Morondava. Echter blijkt de taxi brousse een veewagen te zijn en zitten we als zebu's opgepropt in een busje. Ondertussen is de zandweg zo slecht en vol gaten en het dak van de veewagen zo volgeladen. dat ik elke 5 minuten denk dat we zullen kantelen. Ik voel me zo ontzettend benauwd en claustrofobisch dat ik er toe in staat ben om op het dak te zitten of achter de auto te hangen, maar Marij weerhoudt me ervan en praat mij er als een Emile Ratelband copy cat doorheen.
Na deze riviertrip en veewagen rit hebben we behoefte aan wat relaxing time. We zitten in Morondava aan het strand en genieten van al het verrukkelijke seafood en betalen daar maar zo'n 4 euro per maaltijd voor. We bezoeken de Allee des Baobab, een prachtige weg vol indrukwekkende Baobab bomen waar we de zonsondergang bekijken. Na wat relaxing time besluiten we naar het zuiden af te willen reizen, maar realiseren we ons ook dat de wegen zo ontzettend slecht zijn en we niet meer als vee vervoerd willen worden. We begrijpen nu ook waarom we bijna geen backpackers tegen komen, maar mensen die hier via een georganiseerd reis komen met een privé auto en chauffeur. Het zuiden zullen we niet bereiken en we hebben het geluk dat we Tonn en Wil weer treffen (een Nederlands stel dat we hebben leren kennen op de rivier) en we een dagje als hun geadopteerde dochters mee mogen met hun auto. Zo leggen we in een dag 500 Malagasiese kilometers af (dat is nogal wat!) terug naar Antsirabe en zijn we dolgelukkig dat we niet dubbel geklapt in de taxi brousse hoeven.
Vanaf hier reizen we door naar Fianarantsoe. We wagen ons weer aan de taxi brousse en regelen een plek naast de driver. De plek met de meeste ruimte, maar ook achter de voorruit die eruit ziet als een grote ster. Het is een lange rit en elke keer blijkt: hoe verder bij de hoofdstad vandaan, des te slechter de wegen. De gaten zo groot als olifantenpoten veranderen in alleen een halve weg. Regelmatig staan we even met panne aan de kant van de weg, wordt de bestuurdersstoel omhoog gekanteld en wordt er het een en ander gesleuteld, waarna we weer verder kunnen. Mura mura is een van de eerste woorden die we leren in het Malagasie en zullen we nog vaak gebruiken: rustig aan, neem de tijd. We rijden door prachtig berggebied en zingen mee met Malagasiese liedjes tot we aankomen op het punt van bestemming.
We gaan op tijd naar bed en staan de volgende ochtend om 06.30 uur bij het treinstation om met de enige werkende passagierstrein naar de kust te reizen. De lonely planet bereidt ons voor op een reis van 160 km die tussen de 7 en 12 uur zal duren. Ik weet niet of we daar de vertraging van 4 uur voor vertrek moeten meerekenen. Na elven is zowel de trein, als de locomotief, als de elektriciteit gearriveerd en gereed om te vertrekken. De trein rijdt sinds 1930 en reist gemiddeld 20 tot 35km/u door prachtig en heerlijk ruikend berggebied. Enkele weetjes voor vertrek: we passeren 67 bruggen, 48 tunnels en stoppen in 20 tussengelegen dorpjes. Voor veel dorpjes is deze trein het enige contact met de buitenwereld en de enige mogelijkheid om hun producten te vervoeren en verhandelen. Het gebied wisselt zich af met hun eigen specialiteiten: bananen, lychees, koffie, peper, zoetwater kreeften etc. En dus kopen we in elk dorpje iets anders lekkers, terwijl het hele dorp uitloopt om de trein te bekijken en hun waren te verkopen. Overal langs het spoor staan kinderen te zwaaien en mensen te staren, alsof ze elke keer dat ze de trein zien verbaasd zijn dat ie nog rijdt. Ik deel hun verbazing! In Afrikaans mura mura tempo tuffen we door en staan soms tijden lang stil. Het is een geweldige ervaring, echter is er geen enkele mogelijkheid om eerder uit te stappen wanneer blijkt dat we om 19:00u pas halverwege zijn. We rijden door de middle of nowhere en inmiddels is er zowel buiten als in de trein geen licht meer. Na een lange, indrukwekkende en slopende treinrit komen we 21 uur later om 03.30 uur aan in het kust plaatsje Manakara.
In Manakara vermaken we ons met drie mede-backpackers, waarmee we het na 21 uur samen in de trein goed kunnen vinden. Samen met hen vaar ik een dagje in de kano over het kanaal langs mooie vissersdorpjes, terwijl Marij op de mountainbike Manakara verkend. Na Manakara zijn we nu beland in Ambalavao en vanaf hier wagen we ons aan een trekking door de bergen (daarover later meer).
Ik besef dat we in 2 weken tijd al ontzettend veel hebben gezien en ervaren en Madagascar steeds een beetje beter leren kennen.
Wat ik nu nog meer van Madagascar weet:
- De route nationale kun je vaak geen begaanbare weg noemen en bestaat grotendeels uit grote gaten.
- Madagascar wordt liever niet gezien als een deel van Afrika, maar de Afrikaanse tijd is hier geen onbekend begrip.
- De geplande aantal uur reizen is altijd keer twee.
- Ik ken de Franse en Malagasiese woorden: 'fazaha, bonbon': 'witte, snoepje'.
Marij en ik zeggen: mura mura en tot het volgende verhaal.
Liefs
-
20 Oktober 2014 - 17:21
Joyce:
Wow! wat hebben jullie in de eerste weken al veel meegemaakt zeg! en je schrijft weer super liek!
ik geniet er dubbel en dwars van ;) dikke knukkel! -
20 Oktober 2014 - 17:23
José Schouten:
Hoi Lieke en Marije,
Wat een prachtig verslag van al wat jullie al beleefd hebben, wij kunnen zo een klein beetje mee genieten van al dat moois wat jullie beleven.
Dikke zoen voor jullie, José -
20 Oktober 2014 - 17:49
Marianne:
Hai Lieke
Prachtig verhaal weer, enerverend maar vooral uniek en prachtig lijkt mij.
Het kenmerkende van reizen bedacht ik weer dat ontberingen later mooie verhalen worden, onder voorwaarde natuurlijk dat het goed afloopt!
Heb weer genoten van je verslag! Hele goeie reis verder gewenst!!!
Liefs -
20 Oktober 2014 - 17:57
Lidy:
Hoi lieve meiden,
Jullie zijn de reis in ieder geval niet saai begonnen. Wat een verhaal en wat hebben jullie al veel gereisd en beleefd. Mooi om te lezen. Geniet vooral en keep safe!!
Kus en dikke knuffel voor jullie tweetjes,
Liefs Lidy -
20 Oktober 2014 - 18:33
Tettje:
Lieve Lieke,
Zo zit je nog in de achtertuin van "moeders" op Andijk en zo laat je me weer de mooie reisavonturen meebeleven! Veel plezier.
Groetjes Tettje -
20 Oktober 2014 - 18:59
Charlotte:
Hee lief,
Wat een mooi verhaal weer! Ik beleef het helemaal mee!
Geniet!!! X -
20 Oktober 2014 - 19:57
Bernadette:
Lieve Lieke, Wat heerlijk weer om jou verhaal te lezen. Ik verheug me alweer op het vervolg. Geniet met volle teugen! -
20 Oktober 2014 - 20:50
Marise :
Ha Lieke,
En dit is nog maar het begin van je reis. Fantastisch hoe je Madagascar schetst.
liefs, Marise -
20 Oktober 2014 - 20:56
Marjon:
Wat zijn jullie toch stoere meiden! Jullie hebben al weer veel bijzonders meegemaakt en gaan nog veel avonturen tegemoet! Geniet ervan en ik verheug me ook al weer op je volgende verhaal. Liefs Marjon -
21 Oktober 2014 - 00:23
Janny:
Dag lieve Lieke,wat een mooi begin van je reis door Madagascar. Dirk en ik hebben genoten van je verhaal! Kus! -
21 Oktober 2014 - 09:44
Nien:
Wohh ladies wat een avontuur al! En dan zijn jullie net gestart, super!
Weer geweldig geschreven liek, zag alles helemaal voor mij. Lieve dames take care en enjoy! Dikke knuffel voor jullie -
21 Oktober 2014 - 10:04
Mons:
Bonjour Liek,
Dankzij jouw levendig reisverslagen is het net alsof ik de reis maak. Ik ben daar erg blij mee! Want daardoor blijven mij rommelende darmen en hangen boven gaten in de grond bespaard. Merci.
Hou jullie taai X -
21 Oktober 2014 - 10:14
Joelle:
Jou verhalen en de mooie foto's brengen wat zon en vreugde in mijn huidige grijze bestaan! Amusez vous bien les filles!
Dikke knuffel -
21 Oktober 2014 - 19:17
Ruut:
Lieve Lieke
Jaloers ,jaloers!!!
Wat een heerlijk (lezend) verslag is dit en wat heb je al veel gezien en gedaan!
Klinkt echt héérlijk! En dan nog zo lang te gaan!
Helemaal lekker dat je nog zo'n lange tijd voor de boeg hebt en het hier echt herfst is met onweer, hoosbuien en de eerste storm.
Is voor mij ook niet zo erg; gisteren geopereerd aan mijn verrotte knie en moet enkele weken revalideren, loop nu onbelast op krukken en mijn vakantie met Veronique, die eind deze maand naar Nepal zou gaan voor 1½ maand is dus geannuleerd.
Des te meer plezier heb ik, meelezend met jouw avonturen.
Blijf genieten!
liefs
Ruut -
22 Oktober 2014 - 12:44
Tassita:
Lieve Lieke
Wat een genot om jouw reisverslag te lezen, zo beeldend en vol schrijverstalent.
Ik wens je heel veel goeds, geluk en gemak.
dikke zoen, Tassita
-
22 Oktober 2014 - 15:44
Anniek:
Lieke wat schrijf je leuk!! En ik ben het met Ruut eens, wat hebben jullie al veel meegemaakt in de eerste weken. Ik bespeur wat jaloezie... Op de zon, de avonturen, zelfs om met een levend kippetje op een bootje te zitten en tussen vegakrokodillen te zwemmen.
Ik mis je al hier, maar blijf vooral nog lang weg! Hier is het veel te koud.
X -
23 Oktober 2014 - 14:57
Linda:
Wauw.. wat een bijzondere dingen hebben jullie al gezien en gedaan. bGenieten! Keep on writing! Kus -
23 Oktober 2014 - 15:59
Thijs:
Hoi witsnoepje,
Heb je verhaal gelezen. Heel fijn dat je de plaatsnamen opschrijft.
Nu heb ik je hele reis gevolgd via Googel map. Met alle foto's die daar bij horen.
Een prachtig land in grote armoede. Hoewel waar je nu bent zijn wel mooie lodges te vinden met een zwembad. Ik wist wel dat dat de wegen slecht waren, er is een documentaire op Canvas daar over geweest. Toch vind ik het knap dat jullie met openbaar vervoer reizen. Jouw treinrit was maar 289 km.
Nou Lieke, het is wachten op de volgende ronde met je verhalen.
Ik wens heel veel plezier met Marij en blijf gezond.
Groet, Thijs
-
25 Oktober 2014 - 09:17
Dave:
Dit bericht bevat *spoilers*. ;)
Pic Bobbie is grauwer dan ik voor ogen had, maar nu in terugdenk was dat in Guatamala misschien ook wel zo. Leuk om ook onze oudere reisherinneringen weer even op te halen door je verhalen!
Heel veel plezier in Anakao, x -
28 Oktober 2014 - 12:51
Karin Koopman:
Meiden wat een geweldig verhaal ben blij dat ik niet mee hoef .en wat hebben jullie al veel mee gemaakt .geniet ervan het is jullie gegund .heel veel groetjes Peter en Karin koopman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
