Heb geen zorgen, zorg maar dat je geniet

We komen aan in het spookstadje Ambalavao. Het is er pikkedonker en er blijkt alleen op wisselende momenten van de dag elektriciteit te zijn. Elke dag weer een verassing wanneer. We eten bij kaarslicht en begeven ons door het hostel met een hoofdlamp. Typisch Afrika!

Helaas merk ik op deze plek dat ik steeds meer last heb van het gebruik van de anti-malaria medicijnen. De bijwerkingen van deze pillen zijn veel voorkomend en heftig. Ik voel me bij vlagen angstig en somber. Waar ik normaal gesproken hard kan lachen en luchtig kan denken over de Afrikaanse tegenslagen die we soms tegen komen, lijk ik er nu niet tegen opgewassen. Ik heb het gevoel een zak met rotgevoelens mee te slepen die niet bij mij horen en waar ik niet tegen op kan boksen. Ik voel me op momenten bang in het donker en claustrofobisch in de taxi brousses. En dan ben ik in Afrika niet op de beste plek. Ik besluit te stoppen met pillen slikken, Om mij toch zo goed mogelijk te beschermen tegen de malariamug, loop ik in de avond met een walm anti muggenspray om mij heen.. Al binnen enkele dagen voel ik een ontzettende opluchting wanneer de bijwerkingen verdwijnen en ik de angst en somberheid achter me kan laten. Ik heb geen zorgen en ik zorg dat ik geniet! Samen zingen we regelmatig het liedje hakuna matata.

Vanaf Ambalavao gaan we een dagje naar het Anja Parc, waar we samen met een gids die we eerder in de taxi brousse hebben ontmoet een aantal uren rond wandelen en klimmen. We klimmen over rotsen, door grotten en zien een hoop maki's met maki baby's op hun rug.

Maar deze hike is nog maar de warming up. Die avond vertrekken we met een 4x4 auto de bergen in om de volgende dag te beginnen aan een drie daagse hike door het Andringitra park.
Terwijl Dave in Nederland de Amsterdamse marathon rent en zijn persoonlijk record verbetert, leggen wij in drie dagen 46 km af. We wandelen met een gids en twee dragers. De dragers tillen al onze spullen aan een stok: kampeer benodigdheden, eten, drinken en uiteraard hangt er een levend kippetje aan z'n pootjes te bungelen. De eerste paar kilometer lopen we langs kleine dorpjes in de bergen, waar we enthousiast worden begroet en uitgezwaaid door de kids die op het land spelen. Onderweg komen we mooie rijstvelden tegen. En overal is er wel iemand aan het werk op het land of scharrelt rond met een kudde zebu's. Helaas wordt een groot deel van de natuur ook verwoest door de lokale bevolking voor de landbouw. Mensen gaan niet altijd even zuinig met hun land om en lijken er ook weinig kennis van te hebben. Afval wordt op de grond gegooid of verfikt. Mensen verbranden grote stukken land om de grond vruchtbaarder te maken, maar doen dit op een ongecontroleerde manier, waardoor het gevaarlijk wordt en onnodig veel natuur en dieren verloren gaan. Soms is het eng om hier met de taxi brousse langs te rijden. De branden zijn zo groot en heet en de rook zo heftig, dat we niets meer zien en het lijkt alsof we regelrecht de brand in rijden.

Gelukkig is het park beschermd gebied en mag er hier niet gefikt worden. Het is bijzonder mooi om te zien hoe het gebied elke keer verandert met een ander uitzicht en voor de verrassing weer een berg. We lopen flink door en nemen later op de dag een frisse duik in de natural swimming pool. Die avond eten we bij het kampvuur en drinken we lokale rum, waarna we lepeltje, lepeltje in ons tentje liggen om niet te bevriezen.
´s Nachts staan we om 3:15 uur op om de berg de Pic Boby te beklimmen en vanaf daar de zonsopgang te bekijken. Onze gids heet Marcel en houdt erg van hiken, rennen, klimmen en dat allemaal in een hoog tempo. Marathon Marcel heeft slecht geslapen en ons een half uur te laat wakker gemaakt, waardoor we ons helemaal rot lopen om nog op tijd boven te zijn voor de zon tevoorschijn komt. Ik heb het idee dat ik bezig ben Marcel zijn persoonlijke record te verbreken. Na een fikse klim in het pikkedonker en in de kou zijn we twee uur later op 2643 meter hoogte en genieten van de zonsopgang, met prachtige paarse, oranje en rode kleuren. De Malagasiese naam van Boby is Imarivolanitra en staat voor: dichtbij de wolken. Aan de andere kant van de berg zien we dat we ons inderdaad boven de wolken bevinden, een gekke gewaarwording. De zon is ontzettend welkom, want het is ijskoud boven op de berg, het waait flink en we zijn in dikke kleden gewikkeld Na deze klim dalen we weer rustig af naar onze kampeerplek. Na een ontbijt staat ons nog een hele dag van hiken te wachten, terwijl het voelt alsof we er al een dag op hebben zitten. Onze benen hebben het zwaar, maar het uitzicht maakt elke keer weer een hoop goed. Aan het einde van de dag wassen we ons als echte Malagasiese vrouwen in de rivier. In de avond genieten we van een vers kippetje (dat scheelt weer tillen voor de dragers) en rum en dansen en zingen we met de andere gidsen die hier ook kamperen. Wat een feest, wat kunnen ze zingen en dansen en wat hebben ze er een lol in dat de fazahas met hun mee dansen!

Na vier dagen hiken en terug uit de bergen, is het tijd voor ontspanning. Na 9 uur hobbelen in de taxi brousse komen we in Tulear aan. Eerder onze reis hebben wij een man ontmoet, die nogal wat centen blijkt te hebben en ons ervan op de hoogte brengt al een prachtige kamer bij een bevriende hoteleigenaar voor ons te hebben geboekt. Vanaf het busstation laten we ons met de pousse pousse naar het hotel brengen. De pousse pousse is de Malagasiese tuktuk en wordt gebruikt als openbaar vervoer in de stad; een karretje met een fiets ervoor of in veel gevallen zonder fiets, zodat de pousse pousse eigenaar de kar al rennend vooruit duwt (waar de naam 'push push' dus vandaan komt). We houden niet van deze manier van reizen binnen de stad. Omdat de mannen die dit werk doen zich nat van het zweet rot fietsen/ rennen en vaak niet eens fatsoenlijk kleding of schoenen dragen. Gelukkig hebben de mannen er geregeld ook lol in om ons rond te rijden. En in dit geval vinden wij het erg grappig dat wij waarschijnlijk de eerste gasten in dit luxe hotel zijn die met de pousse pousse arriveren. De dagen in Tulear leven we als prinsessen. De hotels, restaurant en stranden die we bezoeken zijn prachtig en gigantisch luxe. Ik wist niet dat dit bestond in Madagascar. Het contrast is groot met de vele armoede die we zien in Madagascar en hoewel we ervan genieten kunnen we moeilijk wennen aan dit leven.

Al snel maken we het besluit om verder te reizen. We gaan met de boot naar een klein kustplaatsje, Anakao. Om de boot te kunnen bereiken vanaf de haven moeten we eerst met een gammele zebu car over het strand en door het water. Waarna we met de speedboat naar Anakao vertrekken. Daar worden we vlak voor de kust afgezet tussen de zee egels en krijg ik de crocs van de bootman te leen om door het water naar het strand te lopen. In Anakao slapen we in een huisje aan het strand en het voelt alsof we op een tropisch eiland zitten. Ik besef dat de zon elke ochtend en avond weer tevoorschijn komt en verdwijnt, maar ondanks deze dagelijkse verschijning is het elke keer weer prachtig. Zowel vanaf de rivier, op een berg of aan het strand, het blijft een momentje van genot. Inmiddels verblijven we nu bijna 4 weken op het grote eiland Madagascar en vinden het heerlijk om een tijdje aan het strand te vertoeven. Opvallend is dat Madagascar een hoop prachtige stranden heeft, maar dat strand hier vaak samen gaat met hard werken: zeilen, vis vangen en verhandelen.
We gaan een dagje mee met een piroque en varen naar het eiland Nosy Ve en naar een natural
swimming pool en nemen onze snorkelspullen mee. De wind waait flink en halverwege blijkt dat we het met onze boot niet gaan halen. Op z'n Afrikaans kunnen we midden op het water op de flink deinende golven overstappen op een andere boot, zonder dat we echt begrijpen wat de bedoeling is. Deze boot blijkt een motor te hebben en zo arriveren we veilig en zonder nat pak. Het is tijdens het snorkelen een feest onder water tussen alle bijzondere kleurige vissen. En ik vind het fascinerend om te zien wat voor beestjes er onder water leven in de prachtige schelpen die we eerder op het strand gevonden hebben. Ook zien we reuze zee egels, een (dood) zeepaardje en knalrode zee sterren. Terug met de boot gaat het zeil op, dat flink wind vangt en we gaan met een flinke vaart het water over. De golven zijn hoog en de zeilers kondigen elke golf met een hoop gejoel en gejuich aan, waarna wij de golf met een hoop gegil en gelach verwelkomen. We zijn compleet doorweekt door alle golven die in onze boot belanden. Ik heb pijn in m'n buik van het gedein en het lachen en we hebben een hoop lol met de zeilers.

Behalve dat we erg genieten in Anakao, wordt het ook tijd dat we een plan gaan bedenken nu onze visa voor Madagascar bijna verloopt. We leren Madagascar steeds een beetje beter kennen en raken steeds meer aan het land gewend. Ook al heeft Madagascar het ons niet makkelijk gemaakt, het feit dat er nog zoveel is te zien is aantrekkelijk. Maar we hebben ook nog zoveel mooie plannen voor ons liggen, dus besluiten dat het tijd wordt Madagascar gedag te zeggen. Omdat de tickets naar het vaste land van Afrika duur zijn, bedenken we het grandioze plan om met een vrachtschip mee te liften richting Mozambique of Zuid Afrika. Al snel blijkt dat het een onmogelijk plan is en we dromen nog even verder van het idee dat het een geweldig avontuur zou zijn geweest. De dagen erna staan in het teken van reizen, plannen maken en afscheid nemen.

En zo belanden we uiteindelijk via Johannesburg in Gabarone - Botswana, waar een oude bekende uit Mozambique ons ophaalt. In Gabarone hebben we een heerlijk weekend en binnen een paar dagen zijn onze nieuwe Botswaanse vrienden niet meer op twee handen te tellen. We genieten van feestjes, etentjes en drankjes samen en het voelt als een warm welkom! Morgen nemen we opnieuw afscheid en reizen we verder. Een nieuw land en een nieuw avontuur.

Liefs Luca en Maray, onze nieuwe Malagasie namen