Botswana: where elephants rule
Blijf op de hoogte en volg Lieke
21 November 2014 | Zimbabwe, Victoria Falls
Aankomen in Botswana voelt als een warm welkom. Het is minstens 35 graden en we ontmoeten ontzettend veel lieve mensen. Ondanks dat er niet veel te doen is in de hoofdstad Gabarone, vermaken we ons prima met alle uitnodigingen voor etentjes en feestjes. We beseffen ons dat Madagascar een prachtig maar ook heftig en arm derde wereld land is. Botswana heeft maar twee miljoen inwoners, is tien keer zo groot als Nederland en bestaat voor ongeveer 50% uit woestijn. Het is rustig en redelijk ontwikkeld. Hier kunnen we bijkomen van ons Madagascar avontuur.
Vanaf Gabarone nemen we de bus naar Ghanzi. Madagascar heeft de charme dat er altijd overal mensen rondscharrelen langs de weg. In Botswana vind ik het de charme dat er niemand te bekennen is. Uren lang rijdend zien we enkele auto's, slechts een paar mensen en hier en daar een groepje donkies.
In Ghanzi slapen we in een tent en worden we elke ochtend wakker van een orkest van vogels en insecten. Als we naar bed gaan of op staan worden we elke keer weer verrast door bijvoorbeeld een kudde gnoes, huppelende impala's of andere wilde beesten. Ondanks dat het hier erg droog en warm is, is het een fijne plek om een tijdje te relaxen.
Vanaf Ghanzi gaan we door naar Maun, waar ik bij aankomst al snel een hoop goede herinneringen voel boven komen van de tijd die ik hier enkele jaren terug met mijn moeder samen heb doorgebracht. Het is een fijne plek waar ik graag wat lig te dromen in mijn hangmat aan de rivier.
Vanaf Maun gaan we twee dagen met de boot de Okavango delta in en kamperen we een nacht in de bush. De tocht begint met een kapotte motor, zo'n twintig meter bij onze vertrekplek vandaan. Nadat alles gefikst is, en we voor de zekerheid een peddel meenemen, vertrekken we. De delta is een prachtige plek en een paradijs voor kleurrijke vogels. Erg onder de indruk ben ik als we langs de waterkant vier olifanten zien staan en vol verbazing en met ons mond wagenwijd open kunnen we wel uren blijven kijken. Als we verder varen blijkt dat we nog geregeld olifanten tegen komen en ik kan daar geen genoeg van krijgen. Soms steken ze net het water over of staan ze lekker te baden en moeten we geduldig wachten tot ze ruimte voor ons maken. Onderweg komen we ook een grote groep nijlpaarden tegen, die niet geheel ongevaarlijk zijn. Vanaf een afstandje zien we zo'n vijftien hippo's met hun oren en neus boven het water uitstekend en hun ogen naar ons starend, terwijl wij hen onder de indruk staan aan te staren. Maar zodra een deel van de groep onder water duikt, moeten wij met de boot maken dat we weg komen. Hippo's zijn snelle zwemmers (eigenlijk springen ze de bodem over) en als ze zich bedreigd voelen zijn ze zo bij de boot en erg sterk. Dus zeggen we de hippo's gedag en zetten we onze tocht voort. Door aanhoudende problemen met onze motor en een laag waterpeil, bereiken we onze campingplek niet voor het donker en besluiten we aan te meren en een ander mooi plekje uit te zoeken. In de nacht komen hippo's meestal het water uit en volgen een standaard pad waar ze niet van afwijken, dus bij het opzetten van de tent moeten we goed opletten dat onze tent niet in een hippo pad staat. Als het donker is eten we een maaltje en drinken we een wijntje bij het kampvuur, terwijl de bush bush steeds meer geluiden begint te maken. Onze gids lijkt wel een wandelende encyclopedie, hij kent elk dier, elke boom, elk geluidje en weet mijn gehele vragenvuur te beantwoorden. Met onze oren gespitst, genieten we van deze bijzonder avond ver van de buitenwereld en luisteren we naar de geluiden. We horen de hippo's naast ons in de rivier flink boeren en ver weg horen we gegrom, wat van een groep leeuwen blijkt te zijn. Over al het wild wat hier rondloopt zegt onze gids: ze zijn niet geïnteresseerd in mensen en zullen je niet aanvallen, zolang je ze niet bang maakt en ze geen bedreigd gevoel geeft. Dus bij onverwachts bezoek: don't panic, blijf kalm, niet gillen en niet rennen. Opeens zit ik een stukje minder rustig in mijn stoel, maar geniet vooral van deze ongelofelijke ervaring. Botswana is wild! Als de hippo's het water zat zijn en er al grommend uit proberen te komen, adviseert onze gids ons de tent in te gaan. Ik lig nog een tijdje te luisteren waarna ik in slaap val tussen alle spannende geluiden van de bush. Marij haar oren blijven gespitst en zij houdt de wacht.
De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan we voor een ochtend wandeling de bush in, waar we vogels, hertjes en een zwijn zien. Terug voor ons ontbijt worden we vergezeld door twee olifanten, die naast ons kamp doodstil en onverstoord staan te grazen. Ik kan niet geloven dat ik naar twee olifanten sta te kijken op zo'n tien meter afstand. Even raakt een van de twee geïrriteerd, waarbij hij zich extra groot maakt, door zijn oren wijd open te zetten en zijn slurf omhoog te steken. Tijd voor ons om rustig aan een stapje terug te doen. Terwijl wij aan ons ontbijt zitten, gaan de olifanten ook weer rustig verder met hun ontbijt.
Ondertussen doet de motor van de boot het nog steeds niet en ook onze satelliet telefoon heeft het begeven, dus is onze enige optie: wachten tot er een andere boot langs komt. Stiekem hoop ik dat het nog lang zal duren en er geen andere mogelijkheid is dan nog een nacht in de delta te slapen. Helaas komt er een boot langs en weet iemand onze motor te fiksen. En dus zeggen we gedag tegen onze huisolifanten en varen we terug naar Maun, genietend van een prachtig avontuur.
Na Maun verblijven we een aantal dagen in Gweta. Hier maken we een ritje naar de Ntwete Pans, een oneindig grote zoute vlakte. Met een beetje verbeelding lijkt het alsof we ons op de maan begeven. Hier gaan we ook naar een gebied waar groepen stokstaartjes leven, schattige grappige beestjes om naar te kijken.
Na een fijne tijd in Gweta neemt de manager van Gweta lodge ons mee naar de lodge Elephant Sands in de buurt van Nata: where elephants rule. Al snel begrijp ik waar deze benaming vandaan komt. Het ziet er hier grijs van de olifanten. Zo'n 20% van de olifanten komt hier geregeld langs en hebben een naam gekregen, de andere 80% passeert en komt alleen voor een waterstop. Midden in dit kamp bevindt zich een waterwhole waar de olifanten hun liters water naar binnen komen slurpen. En als dit water niet goed genoeg smaakt, stappen ze het terras op en slurpen het zwembad leeg. De olifanten zijn hier de baas. Onze hut bevindt zich in het gebied Bagdad, door de manager zo benoemd en tot warzone verruïneerd door olifant Saddam. Bomen zijn kaalgevreten en waterleidingen uit de grond gerukt. Rondlopen in de lodge is een avontuur en niet geheel veilig. Elke avond is het pikkedonker en laten we ons door een of andere sterke stoere man naar huis brengen. Wat een bijzondere plek! Wanneer sta je nou aan de bar aan een drankje en komt er op een paar meter afstand een wilde olifant langslopen? Mijn hart heeft het zwaar te verduren gehad van alle schrik.
De manager van de lodge vertrekt in zijn vrije weekend een nachtje naar de Makgadikgadi pans en vraagt Aussie Mark en ons hem te vergezellen. In de ochtend rijden we in een oude Ford als een bezienswaardigheid met z'n vieren de stad door voor alle camping benodigdheden, waarna we de wildernis inrijden. We rijden door oneindig veel savannah, veel droogte en zandvlaktes. Botswana is a whole lot of nothing en ik vind het geweldig. We wagen ons aan een riskant avontuur, want inmiddels heeft het de afgelopen dagen geregend en kunnen de zoutvlaktes veranderd zijn in modderpoelen. De kans om vast te komen te zitten is voortdurend aanwezig, ook moeten we uitkijken voor slangen en schorpioenen en er is geen enkel bereik.
Aangekomen in de pan sprokkelen de mannen hout, terwijl Marij in de Ford rond rijdt en de achterbak laat inladen met hout. We bouwen ons kamp op, stoken een kampvuur en drinken een borrel. In de avond is het er pikke, pikkedonker en de sterrenhemel zou prachtig zijn geweest, als het weer niet zo onvoorspelbaar zou zijn. Met af en toe een zachte miezer en flinke windstoten zitten we aan het kampvuur te braaien en te borrelen. Waarna we in een flinke windstorm gaan night kiten en een wandeling maken. We zien werkelijk geen hand voor ogen maar zolang ons kampvuur blijft branden, zullen we de weg terug vinden. Buiten slapen is helaas geen optie deze nacht vanwege het weer en op het moment dat we ons dat beseffen vliegt onze tent dankzij een fikse windstoot de duisternis in. Gillend rennen Marij en ik een zwart gat in, in de hoop onze tent te redden. Onmogelijk! In de duisternis volgen we het luide gelach van de mannen om onze weg terug te vinden. We zijn een geweldig gezelschap met z'n vieren en lachen wat af samen. De paar uurtjes die we slapen, liggen we in de Ford en de enige tent die wel is blijven staan. Waarna we de volgende ochtend beginnen met een braai met boerenworst als ontbijt en ons vervolgens aan nog wat adrenaline wagen door met een buggie (een soort quad) door de pans te scheuren. Het avontuur is verslavend en ik zou hier nog wel dagen willen blijven. Gelukkig is Elephant Sands absoluut geen nare plek om naar terug te keren en onderweg leggen we weddenschappen af wat de olifanten dit weekend in onze afwezigheid gemolesteerd zullen hebben. We wedden op een leeg zwembad en kapotte waterleidingen. De tientallen olifanten wachten met smart op ons en verwilderd en stoffig als we zijn, drinken we bij terugkomst nog een borrel aan de bar terwijl de olifanten langs sjokken.
De volgende dag zeggen we de olifanten gedag en liften we naar Kasane. Onderweg genieten van giraffen, zebra's en zwijnen lans de weg. We sluiten onze tijd in Botswana af met een safari in het Chobe national park, waar we na weken eindelijk leeuwen spotten.
Ik denk dat we verliefd zijn! Nooit heb ik een Afrikaanse favoriet gehad, maar nu vraag ik me af of er voor mij toch een nummer 1 is? Botswana is uniek, wild, avontuurlijk en de mensen zijn ontzettend lief en een tikkeltje gek. I love it! Part of the deal is dat we altijd weer verder reizen en afscheid moeten nemen. Ik begin me hier thuis te voelen en het afscheid nemen vind ik moeilijk. Botswana, ik heb van je genoten en hoop nog eens terug te komen!
Onze volgende kennismaking zal met Zimbabwe zijn, waar we zojuist zijn aangekomen. Ik ben benieuwd en ik vertel er later meer over.
Kus van Marije en liefs van mij
Vanaf Gabarone nemen we de bus naar Ghanzi. Madagascar heeft de charme dat er altijd overal mensen rondscharrelen langs de weg. In Botswana vind ik het de charme dat er niemand te bekennen is. Uren lang rijdend zien we enkele auto's, slechts een paar mensen en hier en daar een groepje donkies.
In Ghanzi slapen we in een tent en worden we elke ochtend wakker van een orkest van vogels en insecten. Als we naar bed gaan of op staan worden we elke keer weer verrast door bijvoorbeeld een kudde gnoes, huppelende impala's of andere wilde beesten. Ondanks dat het hier erg droog en warm is, is het een fijne plek om een tijdje te relaxen.
Vanaf Ghanzi gaan we door naar Maun, waar ik bij aankomst al snel een hoop goede herinneringen voel boven komen van de tijd die ik hier enkele jaren terug met mijn moeder samen heb doorgebracht. Het is een fijne plek waar ik graag wat lig te dromen in mijn hangmat aan de rivier.
Vanaf Maun gaan we twee dagen met de boot de Okavango delta in en kamperen we een nacht in de bush. De tocht begint met een kapotte motor, zo'n twintig meter bij onze vertrekplek vandaan. Nadat alles gefikst is, en we voor de zekerheid een peddel meenemen, vertrekken we. De delta is een prachtige plek en een paradijs voor kleurrijke vogels. Erg onder de indruk ben ik als we langs de waterkant vier olifanten zien staan en vol verbazing en met ons mond wagenwijd open kunnen we wel uren blijven kijken. Als we verder varen blijkt dat we nog geregeld olifanten tegen komen en ik kan daar geen genoeg van krijgen. Soms steken ze net het water over of staan ze lekker te baden en moeten we geduldig wachten tot ze ruimte voor ons maken. Onderweg komen we ook een grote groep nijlpaarden tegen, die niet geheel ongevaarlijk zijn. Vanaf een afstandje zien we zo'n vijftien hippo's met hun oren en neus boven het water uitstekend en hun ogen naar ons starend, terwijl wij hen onder de indruk staan aan te staren. Maar zodra een deel van de groep onder water duikt, moeten wij met de boot maken dat we weg komen. Hippo's zijn snelle zwemmers (eigenlijk springen ze de bodem over) en als ze zich bedreigd voelen zijn ze zo bij de boot en erg sterk. Dus zeggen we de hippo's gedag en zetten we onze tocht voort. Door aanhoudende problemen met onze motor en een laag waterpeil, bereiken we onze campingplek niet voor het donker en besluiten we aan te meren en een ander mooi plekje uit te zoeken. In de nacht komen hippo's meestal het water uit en volgen een standaard pad waar ze niet van afwijken, dus bij het opzetten van de tent moeten we goed opletten dat onze tent niet in een hippo pad staat. Als het donker is eten we een maaltje en drinken we een wijntje bij het kampvuur, terwijl de bush bush steeds meer geluiden begint te maken. Onze gids lijkt wel een wandelende encyclopedie, hij kent elk dier, elke boom, elk geluidje en weet mijn gehele vragenvuur te beantwoorden. Met onze oren gespitst, genieten we van deze bijzonder avond ver van de buitenwereld en luisteren we naar de geluiden. We horen de hippo's naast ons in de rivier flink boeren en ver weg horen we gegrom, wat van een groep leeuwen blijkt te zijn. Over al het wild wat hier rondloopt zegt onze gids: ze zijn niet geïnteresseerd in mensen en zullen je niet aanvallen, zolang je ze niet bang maakt en ze geen bedreigd gevoel geeft. Dus bij onverwachts bezoek: don't panic, blijf kalm, niet gillen en niet rennen. Opeens zit ik een stukje minder rustig in mijn stoel, maar geniet vooral van deze ongelofelijke ervaring. Botswana is wild! Als de hippo's het water zat zijn en er al grommend uit proberen te komen, adviseert onze gids ons de tent in te gaan. Ik lig nog een tijdje te luisteren waarna ik in slaap val tussen alle spannende geluiden van de bush. Marij haar oren blijven gespitst en zij houdt de wacht.
De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan we voor een ochtend wandeling de bush in, waar we vogels, hertjes en een zwijn zien. Terug voor ons ontbijt worden we vergezeld door twee olifanten, die naast ons kamp doodstil en onverstoord staan te grazen. Ik kan niet geloven dat ik naar twee olifanten sta te kijken op zo'n tien meter afstand. Even raakt een van de twee geïrriteerd, waarbij hij zich extra groot maakt, door zijn oren wijd open te zetten en zijn slurf omhoog te steken. Tijd voor ons om rustig aan een stapje terug te doen. Terwijl wij aan ons ontbijt zitten, gaan de olifanten ook weer rustig verder met hun ontbijt.
Ondertussen doet de motor van de boot het nog steeds niet en ook onze satelliet telefoon heeft het begeven, dus is onze enige optie: wachten tot er een andere boot langs komt. Stiekem hoop ik dat het nog lang zal duren en er geen andere mogelijkheid is dan nog een nacht in de delta te slapen. Helaas komt er een boot langs en weet iemand onze motor te fiksen. En dus zeggen we gedag tegen onze huisolifanten en varen we terug naar Maun, genietend van een prachtig avontuur.
Na Maun verblijven we een aantal dagen in Gweta. Hier maken we een ritje naar de Ntwete Pans, een oneindig grote zoute vlakte. Met een beetje verbeelding lijkt het alsof we ons op de maan begeven. Hier gaan we ook naar een gebied waar groepen stokstaartjes leven, schattige grappige beestjes om naar te kijken.
Na een fijne tijd in Gweta neemt de manager van Gweta lodge ons mee naar de lodge Elephant Sands in de buurt van Nata: where elephants rule. Al snel begrijp ik waar deze benaming vandaan komt. Het ziet er hier grijs van de olifanten. Zo'n 20% van de olifanten komt hier geregeld langs en hebben een naam gekregen, de andere 80% passeert en komt alleen voor een waterstop. Midden in dit kamp bevindt zich een waterwhole waar de olifanten hun liters water naar binnen komen slurpen. En als dit water niet goed genoeg smaakt, stappen ze het terras op en slurpen het zwembad leeg. De olifanten zijn hier de baas. Onze hut bevindt zich in het gebied Bagdad, door de manager zo benoemd en tot warzone verruïneerd door olifant Saddam. Bomen zijn kaalgevreten en waterleidingen uit de grond gerukt. Rondlopen in de lodge is een avontuur en niet geheel veilig. Elke avond is het pikkedonker en laten we ons door een of andere sterke stoere man naar huis brengen. Wat een bijzondere plek! Wanneer sta je nou aan de bar aan een drankje en komt er op een paar meter afstand een wilde olifant langslopen? Mijn hart heeft het zwaar te verduren gehad van alle schrik.
De manager van de lodge vertrekt in zijn vrije weekend een nachtje naar de Makgadikgadi pans en vraagt Aussie Mark en ons hem te vergezellen. In de ochtend rijden we in een oude Ford als een bezienswaardigheid met z'n vieren de stad door voor alle camping benodigdheden, waarna we de wildernis inrijden. We rijden door oneindig veel savannah, veel droogte en zandvlaktes. Botswana is a whole lot of nothing en ik vind het geweldig. We wagen ons aan een riskant avontuur, want inmiddels heeft het de afgelopen dagen geregend en kunnen de zoutvlaktes veranderd zijn in modderpoelen. De kans om vast te komen te zitten is voortdurend aanwezig, ook moeten we uitkijken voor slangen en schorpioenen en er is geen enkel bereik.
Aangekomen in de pan sprokkelen de mannen hout, terwijl Marij in de Ford rond rijdt en de achterbak laat inladen met hout. We bouwen ons kamp op, stoken een kampvuur en drinken een borrel. In de avond is het er pikke, pikkedonker en de sterrenhemel zou prachtig zijn geweest, als het weer niet zo onvoorspelbaar zou zijn. Met af en toe een zachte miezer en flinke windstoten zitten we aan het kampvuur te braaien en te borrelen. Waarna we in een flinke windstorm gaan night kiten en een wandeling maken. We zien werkelijk geen hand voor ogen maar zolang ons kampvuur blijft branden, zullen we de weg terug vinden. Buiten slapen is helaas geen optie deze nacht vanwege het weer en op het moment dat we ons dat beseffen vliegt onze tent dankzij een fikse windstoot de duisternis in. Gillend rennen Marij en ik een zwart gat in, in de hoop onze tent te redden. Onmogelijk! In de duisternis volgen we het luide gelach van de mannen om onze weg terug te vinden. We zijn een geweldig gezelschap met z'n vieren en lachen wat af samen. De paar uurtjes die we slapen, liggen we in de Ford en de enige tent die wel is blijven staan. Waarna we de volgende ochtend beginnen met een braai met boerenworst als ontbijt en ons vervolgens aan nog wat adrenaline wagen door met een buggie (een soort quad) door de pans te scheuren. Het avontuur is verslavend en ik zou hier nog wel dagen willen blijven. Gelukkig is Elephant Sands absoluut geen nare plek om naar terug te keren en onderweg leggen we weddenschappen af wat de olifanten dit weekend in onze afwezigheid gemolesteerd zullen hebben. We wedden op een leeg zwembad en kapotte waterleidingen. De tientallen olifanten wachten met smart op ons en verwilderd en stoffig als we zijn, drinken we bij terugkomst nog een borrel aan de bar terwijl de olifanten langs sjokken.
De volgende dag zeggen we de olifanten gedag en liften we naar Kasane. Onderweg genieten van giraffen, zebra's en zwijnen lans de weg. We sluiten onze tijd in Botswana af met een safari in het Chobe national park, waar we na weken eindelijk leeuwen spotten.
Ik denk dat we verliefd zijn! Nooit heb ik een Afrikaanse favoriet gehad, maar nu vraag ik me af of er voor mij toch een nummer 1 is? Botswana is uniek, wild, avontuurlijk en de mensen zijn ontzettend lief en een tikkeltje gek. I love it! Part of the deal is dat we altijd weer verder reizen en afscheid moeten nemen. Ik begin me hier thuis te voelen en het afscheid nemen vind ik moeilijk. Botswana, ik heb van je genoten en hoop nog eens terug te komen!
Onze volgende kennismaking zal met Zimbabwe zijn, waar we zojuist zijn aangekomen. Ik ben benieuwd en ik vertel er later meer over.
Kus van Marije en liefs van mij
-
21 November 2014 - 17:45
Bernadette:
Ha Lieke, wat een geweldig verhaal weer. Heerlijk dat je je zo thuis voelt in Botswana. Heb heel veel plezier in Zimbabwe. Ik verheug me alweer op het vervolg.
Groet, Bernadette -
21 November 2014 - 17:58
Lidy:
Hoi Liek,
Uiteraard deel ik de goede herinneringen aan Botswana met jou. Wat vonden we het toen mooi en nu heb je nog veel meer gezien!!. Het lijkt me duidelijk dat we samen nog maar eens terug moeten :)
Nu zit je dus aan de Zimbabwaanse kant van de Victoria Falls. Ben benieuwd of dat net zo indrukwekkend is als vanaf vanaf de Zambiaanse kant waar wij waren.
Meiden, blijf vooral genieten.
Dikke kus en knuffel, mama
-
21 November 2014 - 19:07
Tettje:
Hoi Lieke,
Wat weer een fantastisch verhaal en wát een dappere meiden zijn jullie. Mij lijkt het doodeng, maar ik geniet met volle teugen van je verhalen. Heel veel plezier verder en ik ben benieuwd naar de nieuwe belevenissen. Groetjes Tettje -
21 November 2014 - 19:07
José:
Hoi meiden,
Wat maken jullie veel mee in dat. voor mij. zo verre Afrika. Maar wat weer een prachtig verhaal van al jullie belevenissen.
Ik hoop dat jullie in Zimbabwe ook weer veel leuke mensen tegen komen en weer veel moois op jullie pad brengt.
Big Hug, liefs, mam -
21 November 2014 - 21:33
Nien:
Jeetje meiden wat een geweldig avontuur in Botswana!! Jullie gaan echt back to basic :) wohhh dappere dames. Echt super verhaal en ervaring. Zoveel olifanten, echt indrukwekkend. En geluid van die hippo's zooo hard.
Op naar het volgende land, nieuw avontuur in Zimbabwe op naar de Falls.
Heel veel plezier lieve afrikareigers. Dikke kusss voor jullie -
22 November 2014 - 11:58
Janny:
Lieve Lieke,wat heb je weer een mooi verhaal geschreven over jullie prachtige reis. Heb het net aan Dirk voorgelezen. Samen genoten. Zag jullie achter de tent renden in het pikkedonker. Wat een avontuur en wat een olifanten. We zijn heel blij dat je weer zo geniet!
Liefs van ons ook voor Marije. -
22 November 2014 - 17:38
Ruut:
Lieve Lieke,
Ook verslavend om jouw uitgebreide verhalen te lezen, wat een heerlijke avonturen!!
En die olifanten blijven met hun grootte natuurlijk geweldig indrukwekkend, zeker in de omstandigheden waarin jij ze zag!
Ben benieuwd hoe Zimbabwe nu is, hoop dat jullie net zo intens blijven genieten als jullie al hebben gedaan/1
Heel veel plezier en pas goed op je zelf!
liefs
Ruut -
22 November 2014 - 19:35
Tassita:
Lieve Lieke
Dankjewel voor je verhaal, enorm leuk om te lezen en zo ben ik ook een beetje in Afrika.
heel veel liefs en een dikke zoen, Tassita -
23 November 2014 - 14:32
Astrid:
Lieve Lieke en Marije,
Net Sinterklaas binnengehaald waarna ik even de tijd neem om jullie verhaal te lezen. Zo beeldend geschreven het is of ik gewoon met jullie mee reis! Nog heel veel plezier op jullie verdere avontuurlijke reis. Zorg dat je geniet -
24 November 2014 - 14:01
Sonja:
Wauw meiden, wat een verhaal weer en wat een mooie foto's.
Heel veel plezier nog.
Dikke kus. -
25 November 2014 - 12:21
Jeroen:
Liek! Geniet echt enorm van je mooie reisverslagen! Ga vooral zo door ;)
Have fun. Xx -
25 November 2014 - 17:34
Karin Koopman:
Wat weer een verhaal geweldig om te lezen ,geniet er van maar zal niet mee willen .hoop dat jullie nog heel veel mooie dingen mee maken .blijf jullie volgen de verhalen zijn geweldig groetjes Karin
-
27 November 2014 - 15:28
Char:
Hee lieverd,
wat een prachtig verhaal! Wat een avonturen! En wat vind ik jullie dapper zeg!
Geniet ervan (maar dat doen jullie wel!)
Liefs xx -
27 November 2014 - 17:58
Linda:
Echt weer fantastisch die belevenissen en de manier waarop je schrijft! Keep us posted en blijf ons jaloers maken ;-) -
28 November 2014 - 23:38
Thijs:
Hoi Lieke,
Soms denk ik wel eens of je het hele verhaal verzonnen hebt. Zo onwerkelijk komt het over. Maar de foto's bewijzen het tegendeel. Wat een exuberant leven lijden jullie zeg, de jetset uit West Friesland! Kan me voorstellen dat menigeen jaloers op jullie zijn. Maar zo is het leven. De ervaring leert dat je een keer in je leven dit moet ervaren en dat geluk hebben jullie nu, hou het vast. Deze ervaring neemt niemand meer van je af. Blijf gezond en geniet, elke dag.
Groet, Thijs -
01 December 2014 - 21:49
Wies Banga:
Hoi Lieke, je kent mij niet maar ik ben bevriend met Bernadette en speel WF met je moeder. Wat een prachtige momenten en ontmoetingen hebben jullie daar, ik kan me voorstellen dat je daar eigenlijk wel zou willen blijven. Heel veel plezier nog en straks ook weer samen met je moeder genieten!
-
02 December 2014 - 15:16
Maaike:
Eindelijk tijd om alles even rustig te lezen. Geweldig en wat leuk dat je ons deelgenoot maakt van jullie reis. Enjoy Zimbabwe en vooral blijven schrijven! Liefs Maaike -
07 December 2014 - 10:38
Antoinette:
Held(en)!!
Xxx -
09 December 2014 - 22:27
Dave:
Nog 53 nachtjes!
x -
19 Oktober 2018 - 18:08
Margreet:
Super leuk om je verslagen te lezen, wij gaan volgend jaar ook naar Botswana en zelf rijden hebben zeker na het lezen er nóg meer zin in
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
