Achter de groene bergen...

... schuilt Cabo Verde.

Cabo Verde (Kaapverdië/ de groene kaap, vertaald vanuit het Portugees) bestaat uit 13 eilanden in de Atlantische Oceaan aan de Afrikaanse westkust. Aangekomen op het vliegveld van het eiland Boa Vista zie ik geen groen. Ik zie droogte en ik zie zand, heel veel zand. De eilandengroep werd in 1457 ontdekt door de Portugezen en is zo genoemd vanwege de ligging van de eilanden ten opzichte van de Groene Kaap, de meest westelijke punt van het Afrikaanse vasteland in Senegal. De eilanden vormden toen onder andere een belangrijke locatie voor de slavenhandel. De bevolking van Kaapverdië is dan ook ontstaan uit een mix van Portugese kolonisten en Afrikaanse slaven, nu ook wel Creolen genoemd. Achter de groene bergen van Senegal schuilt... prachtig Cabo Verde.

Sommige mensen zullen zich, bij het ontvangen van een nieuwe blog, afvragen of ik weer op reis ben gegaan. Na m'n terugkomst uit Afrika is het soms lastig om weer te wennen aan mijn leven in Nederland. Ik mis het Afrikaanse avontuur, het reizen en het schrijven. Samen met Dave knijp ik er drie weekjes tussenuit. Lang genoeg om weer even een shot Afrikaanse cultuur op te snuiven, wat rust te vinden en hopelijk weer een mooi reisverhaal te kunnen delen.

Vanaf het vliegveld van Boa Vista rijden we in stijl naar het plaatsje Sal Rei, namelijk achter in de bak van een pick up truck met de zon op ons gezicht en onze haren in de warme wind. Kaapverdië voelt direct als Afrika en op het eerste gezicht doet het doet me terug denken aan Mozambique, beide kolonie geweest van Portugal. De koloniale gebouwen zijn vergaan maar nog altijd kleurig, de straten vervallen maar toch uitnodigend. De sfeer is ontspannen. Mensen zitten wat voor hun huizen, kinderen spelen op straat, relaxte reggae deuntjes klinken uit de barretjes, vissers dobberen op het water. De Kaapverdianen zijn vriendelijk en relaxed. En het motto 'no stress' zullen we nog vaak horen. Ik voel me hier prettig, rustig en blij.
Met het zonnetje op mijn bol en mijn voeten in het zand verkennen we Sal Rei met een wandeling over het strand. Sal Rei is een klein dorpje waar de mensen vooral rondkomen van de visserij. Het is warm en met af en toe een frisse duik in zee is het een aangename wandeling. Hierna ploffen we neer bij een Italiaans eettentje aan het strand. Na de Portugezen zijn de Italianen hier neer gestreken, wat ook terug is te zien in de keuken. Ik mag dus ongegeneerd pizza en pasta eten.

Na het eiland Boa Vista is Sal het volgende eiland dat we bezoeken. Wederom een hoop droogte en zand. Hoewel ik ontzettend geniet van de diversiteit aan vers gevangen vis op mijn bord, vraagt mijn lichaam inmiddels om groenten en fruit. Daar is hier weinig van te bekennen, het is geen beste landbouw grond in al die droogte. Toch geniet ik van de omgeving, ik hou van die eindeloze stille droge vlaktes. Het is heet, ruig en met krachtige wind.
Het eiland Sal is populair bij kitesurfers en de voormalig kitesurf wereldkampioen komt hier vandaan. Wij gaan ons ook wagen aan de wind en de golven met een weekje kite lessen. Kite beach is the place to be. Het is hier een groot kleurenfestijn van kites in de lucht. We beginnen met wat kiten op het droge. Maar voor ik het weet lig ik met mijn snuit al in het zoute water, mijn hoofd in de golven en mijn kite in de lucht. Wat is het gaaf, maar wat is het moeilijk. Het is een sport waarbij de techniek veel belangrijker is dan de kracht. En vooral: no stress. Ik heb wat gevloekt, getierd en gelachen. Ik heb wat gezwommen, gevlogen en aan mijn kite gesjord. M'n instructeur is vrolijk en sleept me er letterlijk en figuurlijk door heen. We hebben veel lol en zingend gaan we het strand over. Ondertussen zie ik ook Dave stoeien in de golven, af en toe kopje onder gaan en zo nu en dan zowaar een paar meter kiten. Nadat zowel Dave als ik de techniek en smaak te pakken hebben en op het board blijven staan, besluiten we op de kite stranden van Nederland absoluut verder te gaan oefenen.
Met kiten ben je afhankelijk van de weersomstandigheden, niet te veel golven, niet te weinig wind. En zo hebben we dus af en toe een dagje pauze. We verkennen de omgeving via zandweggetjes en spannende off road paden op de fiets en met een 4x4 wagentje. We fietsen door een woestijnachtige omgeving langs de kust en door dorpjes. En we rijden langs mooie stille baaitjes, klimmen over rotsen op zoek naar krabben en schelpen, bezoeken de zoutvlaktes, lunchen in een klein dorpje en zoeken haaien op sharkbeach.
Naast alle actieve bezigheden luieren we wat op het strand en struinen we door de kleurige, levendige straatjes van Santa Maria. We drinken een biertje bij een van de lokale barretjes, eten een kippetje van de bbq aan de straat, struinen de 'no stress' shopjes door, wagen een dansje in de reggae bar en tafelvoetballen met de Kaapverdiaanse mannen onder het licht van de lantaarnpaal. Sporting Lissabon tegen Benfica op tafel. Ik ben een tafelvoetbal loser, maar mag toch in de teams van de tafelvoetbal pro's blijven.

Na ons kite avontuur reizen we door voor ons hike avontuur. We gaan eerst naar het eiland Sao Vicente, vanwaar we de boot pakken naar het groene eiland Santo Antao.
In Mindelo, de hoofdstad van Sao Vicente, slapen we in het hostel 'Si Ma Bo'. Si Ma Bo betekent in het Creools: “zoals jij”. En dit is ook de naam van de stichting die de plaatselijke dierenpopulatie beschermt en ondersteunt. Si Ma Bo heeft een groot hart voor katten en honden die op straat vaak onder erbarmelijke omstandigheden leven. Si Ma Bo helpt deze dieren: het biedt intensieve verzorging voor slachtoffertjes van verkeersongevallen of de systematische vergiftigingen die het gemeentebestuur (!) uitvoert, zorgt voor antiparasitaire behandelingen, adoptie en sterilisatie. De Italiaanse eigenaren hebben het er elke dag druk mee. Si Ma Bo wil de beesten een gelijke eerlijke kans geven, ze zijn 'zoals jij'. Het hostel blijkt niet echt een hostel te zijn, maar een basic huis met basic kamers. Met ons verblijf hier sponseren we direct het project en het is alsof we in een dierenasiel slapen. We maken kennis met 24 katten en 19 honden. Stuk voor stuk schatten van beesten, gezond, wel doorvoed en blij. Maar achter elk beestje zit een verschrikkelijk verhaal, waar ik erg triest van word. 'Miracle' werd op straat gevonden waar hij was aangevallen door honden en zo gehavend was dat de dierenarts zijn open hartje zag kloppen. Na een operatie en behandeling is het een wonder dat dit katje het heeft overleefd. Blackie heeft een grote kale streep op zijn rug, overgoten met benzine en in de brand gestoken. Elke keer als hij me ziet springt ie door het dolle van blijdschap om me heen. Verder lopen er veel mankepootjes en half blinde beestjes rond. Voor meer informatie over het project of een kleine donatie: http://www.simabo.org.

Met de oude Vlielandse ferry reizen we van Mindelo door naar Santo Antao. Aan de horizon zie ik bergen en groen. Ondertussen zoek ik de vogels van de wadden vogels poster die nog netjes aan de wand hangt. In Santo Antao bevinden we ons tussen de hike fanaten en trekken zelf ook onze wandelschoenen aan. We slapen in de vallei 'Ribeira do Paul' met een ongekend mooi groen uitzicht vanuit onze slaapkamer. Op onze oude All Stars en sneakers verkennen we de omgeving en wandelen we verschillende routes. Van kale rotsachtige kust wandelen we de groene bergen in. Van het topje van de krater 'Cova de Paul' lopen we bevroren en rillend door de mistige wolken en dalen we af, terug naar het plattelandsleven van Santo Antao. We lopen door suikerrietvelden en koffieplantages en langs mango en avocado bomen. We kopen onderweg koffie, een kilo guave vruchten en groche bij de lokale distilleerderij.
De laatste dag lopen we de 12 kilometer lange ruige kustroute van Cruzinha da Garca naar Ponta do Sol. We hebben er veel lol om hoe onvoorbereid we elke dag weer op pad gaan in vergelijking met de hike pro's. We zorgen voor genoeg water, maar verder eten we een kilo guaves en droge biscuitjes terwijl de gaten in onze schoenen steeds groter worden. Onderweg drinken we koude cola en biertjes in de barretjes in de dorpjes die we tegenkomen.

Vanaf Santo Antao eiland hoppen we terug richting Boa Vista, vanwaar we naar huis zullen vliegen. Boa Vista is dit keer regenachtig en grauw, lekker weer voor een drankje en visje aan de haven. Vandaag gaan we, ondanks de regen, in Afrikaanse stijl terug naar het vliegveld. Achter in de bak van een pick up truck.

Liefs Lieke en kus van Dave