Padvinders op pad

Terwijl ik dit verhaal schrijf regent en onweert het flink in Pemba. Het regenseizoen laat behoorlijk van zich horen en voelen. Binnen no time lopen straten en marktjes over en lopen Marij en Lieke er als verzopen katjes bij. Voor de kinderen hier is het een groot feest, de kleertjes gaan uit en naakt lopen ze in de plassen te spelen en douchen ze onder de dakgoot. Gelukkig is dit vaak pas aan het einde van de dag en kunnen we overdag nog genieten van de snikhete zon.

1 januari was een warme droge nacht en toen heb ik mijn eerste verfrissende nieuwjaarsduik ooit gedaan (wel zonder Unox muts). Na kerst en oud en nieuw hadden we wel weer even genoeg genikst, gefeest en gerelaxed. De padvinders gingen op pad in de kano. Al peddelend varen we langs en door de mangroves. Terwijl we kwallen, krabben en zeesterren vangen en exotische vogeltjes spotten. Ondertussen zijn de vissers om ons heen hard aan het werk, duiken het water in om netten te spannen of duiken van hun vlot af met snorkel op om krabben te vangen. En wij ondertussen maar ploeteren in onze kano.

Vanaf Pemba wilden we graag naar de Quirimbas Archipelago, een groep met eilanden aan de kust bij Pemba. Onze nieuwe missie lijkt om de chappas te vermijden en zo bedachten we geheel met de boot van Pemba naar Ibo Island te gaan. In de haven van Pemba hebben we rondgestruind op zoek naar een boot naar Ibo. Elke kapitein wilde ons meenemen voor een paar eurotjes in hun gammele zeilbootjes. Naar Ibo Island, maar ook naar de Comoron, de Seychellen of Madagascar. Alles is hier altijd mogelijk als het aan de Mozambiquanen ligt. Het zag er toch niet zo veilig uit en vanwege het regenseizoen is de kans groot dat je midden op het water in noodweer terecht komt. Even verderop in de haven ontmoeten we de piratenjagers. Zuid-Afrikaanse stoere binken, die langs de kust van Mozambique schepen beschermen en Somalische piraten vangen. Noodweer en piraterij leek ons genoeg reden om niet voor de gammele dhow te kiezen. En zo kwam de lift die ons diezelfde dag werd aangeboden als geroepen.

Aangekomen op Ibo, blijkt het een klein back to basic eilandje. Alle bevoorrading voor het eiland moet van het vaste land komen, er is geen electriciteit en vaak ook weinig eten en drinken. Op deze plek begon mijn African stomach op te komen en voelde ik me flink beroerd. Gelukkig werd er hier goed voor me gezorgd en kreeg ik als ziekenontbijt toast en scrambled eggs met heet water (thee = op) en als ziekenlunch rijst met krab. De dingen die ik anders nooit zou eten, maar iets anders dan dat was er niet. Waar was mijn broodje Gouda kaas en mijn kopje thee? De volgende dag was ik gelukkig redelijk opgeknapt en hebben we het eiland verkend op de motortaxi. Ook al is het eiland ontzettend vervallen en oud, het is echt een plaatje.

Van Ibo Island besloten we al eiland hoppend met de dhow door te reizen naar Matemo Island. Vanwege het regenseizoen waarschuwde iedereen ons voor het weer en werd het een flinke golvende natte trip en de hulpkapitein bleef de boot maar hozen. Toen Matemo Island in zicht kwam konden we uitstappen en lopend door het water verder. Er is altijd wel iets met de stand van het water, de stroming of de wind, waardoor we nooit direct op plaats van bestemming aankomen. Dus gingen we al sjokkend en sjouwend langs de zee egels en rotsen verder door het water. Op het eiland aangekomen, was er werkelijk niks of niemand te bekennen en moesten we aan de andere kant van het eiland zien te komen. Daar aangekomen stond er alleen een klein rieten tentje aan het strand, onze verblijfplaats van die nacht. Af en toe kregen we bezoek van de buurtkinderen, die ons haar vlechtten/knoopten en spelletjes met ons speelden. Verder was het doodstil en leek kokosnoot het enige eetbare te zijn wat er voor ons voorradig was. Gelukkig sjouwden wij padvinders een zakje rijst, uien en tomatenpuree met ons mee, wat we die avond op een vuurtje hebben gekokkereld en ‘opgesmikkeld’. Matemo Island leek meer op Dieet Island. Aan het begin van onze reis hadden we nog ontbijt koek meegebracht vanuit Nederland. Maar waar is Kapitein Koek als je hem werkelijk nodig hebt? Gelukkig hadden we daar nog de zwarte kat (black cat pindakaas) en de lachende koe (la vache qui rit), onze redding in barre schaarse tijden. Maar zo verschrikkelijk als het klinkt, was het absoluut niet. Als je je hut uitstapt en zo de prachtige blauwe zee in loopt of onder een palmboom neerploft, maakt dat een hele hoop goed. Gelukkig zijn ze hier goed in hutten bouwen. Dus bleven we die avond in de storm en onweer niet geheel droog, maar bleef onze hut in ieder geval rechtop staan.

Zodra de zon op kwam en de regen ermee ophield rolden wij onze hut uit. Op naar het vaste land, op naar de bewoonde wereld, op naar Pangane. Ook dit keer waren de weersgoden ons niet goed gezind en werden we vanwege slecht weer halverwege de trip aan het vaste land afgezet om met de motortaxi verder te reizen naar Pangane. Het was voor het eerst dat ik het niet erg vond dat de rit driedubbel zolang duurde, dan het half uurtje dat ze voorspeld hadden. Met de backpack achterop de motortaxi gebonden en wij er zo’n beetje bovenop, reden we door de middle of nowhere over zandweggetjes, het platteland en langs kleine dorpjes. In elk dorp hadden we ons eigen uitzwaaicomité van mensen die nieuwsgierig staan te kijken en lachen en kinderen die enthousiast achter ons aan rennen. De plaatsen die we de afgelopen tijd hebben bezocht zijn niet zo bereisd en toeristisch. Wat maakt dat de kids het ontzettend interessant vinden een blank blond iemand te zien en je voortdurend mzungu (blanke!) noemen alsof het je voornaam is. Ik heb de hele rit met stalen zenuwen achterop gezeten, volgens mij oefende die man om met de motorcross mee te kunnen doen. Maar de rit was echt prachtig!

Veilig in Pangane aangekomen, bleek dit ook geen bewoonde wereld te zijn, maar een klein vissersdorpje waar onze hut alweer op ons stond te wachten. Ook hier geen toerist, geen engelse sprekend persoon en geen electriciteit te bekennen. Ondertussen waren wij door onze rijst en zaklamp batterijen heen en leefde we op onze laatste centen (al dagen was er geen pinautomaat te bekennen). Ondanks dat Pangane echt prachtig is, moesten wij daarom de volgende dag weer verder.

In plaatsen als deze is zelfs een chappa teveel gevraagd. Het openbaar vervoer hier is een open truck met een zeil erover heen voor het geval het regent. En dat deed het, behoorlijk! Voor een eurootje meer betaalden wij voor iets meer luxe. Namelijk een plekje hoog en droog naast de chauffeur. Halverwege moesten we overstappen op een plek waar ook geen chappa te bekennen was. Even proppen in de truck en hier en daar wat pijntjes, maar met de wind in de haren en de zon in ons gezicht was het een goede reis naar Pemba in de truck.

Terug in de bewoonde wereld van Pemba zit onze reis samen erop. Padvinder Marij koos het hazenpad, terug naar Nederland, waar de plicht helaas weer roept. Donderdag heb ik Marij uitgezwaaid, wat wel even een moeilijk afscheid was. Nu ben ik echt alleen in Afrika. Maar ik vermaak me hier goed, geniet van de zon zolang die er is en anders van het noodweer wat hier zomaar vanuit het niets tevoorschijn komt. Volgende week tref ik moeders aan in Tete, vanwaar we vervolgens samen doorreizen om Malawi te ontdekken.

Muito obrigada voor het lezen van de verhalen en de leuke reacties. Tot het volgende verhaal vanuit Malawi!

Liefs Lieke