Stuck in the Namib

Voordat mams echt vertrekt uit Namibië, bezoeken we nog een van de buitenwijken van Windhoek voor een lesje geschiedenis over Namibië tijdens de apartheid. Katutura betekent 'de plek waar we niet willen wonen' en is de township waar de zwarte en gekleurde mensen naartoe werden verdreven in de tijd van de apartheid. Op de deuren van de huizen staat een letter, welke aangeeft tot welke stam de bewoners horen. De township is onwijs groot en nog steeds groeiende. Een groot deel van de woningen is nog altijd onofficieel woongebied, waardoor veel mensen in krottige hutjes wonen. Als de regering het als officieel verklaart, mogen mensen er pas echte woningen bouwen. In Katutura hebben we een markt bezocht, met lokale lekkernijen te koop. De slagerij zag er minder smakelijk uit en toen ik de complete stukken koe en koeienhoofd inclusief vliegen zag liggen, dacht ik spontaan vegetariër te worden. Toch heb ik mij even verderop het malse biefstukje van de braai lekker laten smaken.

Ondertussen is mams veilig en wel weer terug in Nederland en is Dave aangekomen in Namibië. Om dat te vieren gaan we in Windhoek uit eten en hebben we de Namibische game uitgeprobeerd. Zo ligt er op mijn bord een springbokje, een kudu en een struisvogel, terwijl Dave zebra, krokodil en impala uitprobeert. Voor het geval we de komende week een beest aanrijden, weten we of het goed genoeg zal smaken voor op de braai.

Omdat reizen door Namibië niet zo makkelijk blijkt te zijn (er is geen tot nauwelijks openbaar vervoer) besluiten we een auto te huren. Het wordt een 4x4 met tent op het dak, onze rijdende hut voor de komende drie weken. Voordat we goed en wel uit Windhoek kunnen vertrekken zijn we twee uur verder met paperassen invullen en uitleg over de auto. Thuis weet ik net aan hoe mijn fietsketting erom te leggen en nu krijg ik uitleg over 4x4 rijden, banden verwisselen, een overhitte motor en meer. Ik krijg al aardig de zenuwen. Gelukkig is Dave de held die zich als eerste achter het stuur waagt en leid ik hem met de kaart in de hand de stad uit via de linkerkant van de weg. Op naar onze eerste bestemming: Otjiwarongo, wat ook wel 'de plezierige plaats' betekent. Hier bereiden we een lekker maaltje op ons camping keuken gerei, waarna we voor het noodweer de tent in vluchten.

De volgende dag reizen we door naar het Etosha National Park. Direct vanaf de ingang worden we al omgeven door giraffen, zebra's en impala's. Dankzij het regenseizoen is het gebied ontzettend mooi en groen. Waardoor het spotten van dieren helaas wel lastiger wordt en veel wegen onbegaanbaar raken. Al snel wordt de weg beroerder en staan we voor de keuze: rechts door een diepe plas water of links door de modderpoel. Het laatste blijkt de slechtste keuze, we zitten vast en komen met geen mogelijkheid meer los. Dave stapt de auto uit om stenen te verzamelen en achter het wiel te leggen, terwijl ik kijk of er geen leeuw of luipaard op de loer ligt. Regel nummer een van het park: uitstappen is strikt verboden. Gelukkig rijden we 15 minuten later hortend en stotend de poel weer uit. Helaas heeft de leeuw zich ook de rest van onze tijd in Etosha niet laten zien. De enige leeuw die we spotten, blijkt door onze verrekijker toch een hyena te zijn die net aan een homp vlees als ontbijt zit, waarbij we de botten horen kraken.

Vanaf Etosha plannen we om door te reizen richting de kust. Met onze Hollandse logica zien we op de kaart dat de afstand 120km is en rekenen we op ongeveer een uur rijden. Waar we niet op letten is dat deze weg door berggebied gaat, waar we snel genoeg achter komen als de weg steeds steiler wordt en de afgrond steeds dieper. Als we denken het ergste stuk te hebben gehad ligt daar voor ons de Grootberg. En die noemen ze niet voor niks zo! Behalve voor de hoogte worden we op het verkeersbod ook gewaarschuwd voor overstekende olifanten. Als er dan ten minstens 1 olifant tevoorschijn was gekomen, had dat op deze zenuwslopende rit een hoop goed gemaakt. Dave (met hoogtevrees) achter het stuur en ik met stalen zenuwen ernaast laten we na veel gestress en gezweet de bergen achter ons en belanden in het plaatsje Palmwag. Vanaf onze camping kijken wij veilig en opgelucht uit over de grote Grootberg.

Na Palmwag zetten we de reis voort door de Namib desert richting de Skeleton Coast. Ook wel zo genoemd omdat er van de vele schippers die hier vroeger aan wal kwamen niet veel meer overbleef dan skelleten aan de kust. We rijden uren lang, zonder iets of iemand om ons heen. Alleen maar zand, zand en zand. De perfecte plek om een lekke band te rijden... Voor het idee zet ik toch maar de gevarendriehoek op de weg, ook al zijn we nog geen tegenliggers tegen gekomen. Alsof we een engeltje op onze schouders hebben, komt er binnen tien minuten een auto aanrijden met een handige Tsjech erin. Binnen no time is onze band eraf, waar echt niks meer van over is, en fiksen Dave en de Tsjech er een nieuwe band omheen. Vanaf hier tot het eerst volgende plaatsje 150 km verderop tellen we alle lekke banden langs de weg, 30 om precies te zijn. Ondanks de pech is het een mooie rit. We rijden midden door de Namib desert, terwijl het lijkt alsof we worden omgeven door water. Blijkbaar zorgt de hitte voor zo'n vertekenend beeld, waardoor we in een voortdurende fata morgana rijden. Uiteindelijk bereiken we daadwerkelijk de kust, zodat we aan onze rechterkant de oceaan zien liggen en verder niks meer dan zand, een vreemde gewaarwording.

Via de Skeleton Coast rijden we een stukje door naar een camping richting de Brandberg. Wat we op dat moment nog niet weten is dat het een lang 'stukje' gaat worden. De weg wordt steeds beroerder, voor zover je het nog een weg kunt noemen. Eerder een pad vol stenen. En het rijden gaat steeds beroerder, voor zover je het nog rijden kunt noemen. Al hobbelend begeven we ons wederom door de bergen, met nog maar 1 reserveband over. Uiteindelijk komen we aan in een dal met een paar hutjes, waar de lokale mensen wonen. De andere hutjes zijn onze openlucht toilet en douche. 's Avonds genieten we van deze prachtige omgeving en drinken we een wijntje op weer een veilige aankomst.

Als we de Brandberg achter ons laten rijden we via Cape Cross naar Swakopmund. Cape Cross is een plaatsje aan de kust, waar het zwart ziet van de zeehonden. Duizenden zeehonden liggen hier te slapen, rollen, zonnen, zwemmen en bovenal stinken. Hier wederom een waarschuwingsbord dat aangeeft niet te dicht bij de zeehonden in de buurt te komen. Maar een waarschuwing dat de zeehonden niet te dicht bij de mensen mogen komen ontbreekt. Waardoor ze doodleuk over het pad hobbelen en onder de bankjes gaan liggen.

Nu in Swakopmund zijn we even terug in de bewoonde wereld. Hier slaan we nieuwe benzine, eten, drinken, reserveband en energie in. Zodat we er na wat relaxen aan het strand weer tegenaan kunnen. Hopelijk hebben we nog niet al onze reddende engeltjes verspild en komen we de komende twee weken zonder pech onderweg door.

Liefs Lieke