Panne met de chappa

Vrijdag de 13e, mijn eerste dagje alleen in Afrika. Die avond kreeg ik een telefoontje van Marij vanuit Ethiopie (haar tussenstop) met slecht nieuws. Zij mocht na veel gedoe en 10 minuten voordat het vliegtuig vertrok Mozambique pas uit, haar visum bleek namelijk al ruimschoots verlopen te zijn. Ook ik blijk in Nederland het verkeerde visum te hebben gekregen en al twee weken ‘ illegaal’ in Mozambique te zijn. Met lood in mijn schoenen, knikkende knieen en een portugese vocabulaire van drie woorden, ga ik na het weekend naar de immigration office. Pemba is net een dorp en ondertussen aardig vetrouwd geraakt voor me. En dus heb ik de mazzel dat ik onderweg een van de ´oliemannen´ tref, met een portugees sprekende collega. Gelukkig wil hij mij helpen, nadat hij mij eerst allemaal horrorverhalen verteld heeft (niet onterecht, maar ook niet bevorderlijk voor de zenuwen). Voor elke illegale dag betaal je 30 euro. Wat zou betekenen dat ik ruim 400 euro armer zal zijn, mijn paspoort een week kwijt ben voor een nieuwe stempel en ik mijn vlucht naar Tete zal missen. Fijn (in dit geval) dat ze in Mozambique lekker corrupt zijn en ik op de illegale manier de helft van de prijs hoef te betalen, de stempel binnen een uur geregeld is en de man achter de balie in een dag zijn maandsalaris binnen heeft en in eigen zak stopt. Ik mag in ieder geval nog even in Mozambique blijven. Om dat te vieren zit ik vervolgens na al het gestress en gezenuw, om 12:00u ‘s middags met de oliemannen aan de pizza en de wodka als ontbijt.

De 18e vlieg ik van Pemba, via Nampula en Beira, naar Tete. Dit keer geen eilandhoppen, maar vliegveld hoppen. In Tete ben ik goed opgevangen door Brad, die in Tete in de kolenmijnen werkt en ik via via leerde kennen. Sinds weken een heerlijke warme douche, een airco kamer (het kan wel 50 graden worden in Tete) en een heerlijk diner (Brad is kok in de mijnen!). Dry en dusty Tete, zoals het ook wel omschreven wordt, is geen mooie stad. Het lijkt wel een grote vuilnisbelt en ik heb de ergste markt ever gezien. De geitenmarkt, met wel honderden geitjes op een rij, vastgebonden aan hun pootjes, opgestapeld en spartelend in de snikhete zon. De volgende dag mams opgehaald van het vliegveld. Die het klaar speelde om nog geen half uur in Afrika te zijn, waarna haar paspoort spoorloos verdwenen was. Deze bleek gelukkig keurig bij de douane in Tete op haar te liggen wachten. Hierna was het een gezellig weerzien en kon het avontuur beginnen!

De volgende dag durfden we het aan om met de chappa naar Malawi te reizen. Hoewel ik een beetje huiverig was, ben ik helemaal tevree, wanneer mams prinsheerlijk op de bijrijders stoel zit met een mooi uitzicht en alle ruimte. Zelf krijg ik het helaas met de minuut benauwder en krapper, als we ten slotte met 8 personen op een 4 persoons bank gepropt zitten. Ik hou me maar vast aan het idee dat ze in Malawi de chappa’s niet zo vol schijnen te proppen. Bij de grens van Malawi ons stempeltje gehaald en midden op straat in de regen in niemandsland staan onderhandelen om een stapeltje dollars naar kwachas te wisselen. En vervolgens weer door in de volgende chappa, mams voorin, op naar Blantyre. De mensen in Malawi zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Iedereen zegt ‘welcome in my country’ en ‘don’t worry’. Het is een verademing om weer gewoon Engels te kunnen spreken. Malawi is een van de armste landen van Afrika en verkeert momenteel in een crisis dankzij het leiderschap van president Bungo. Met die crisis zullen wij later nog regelmatig te maken krijgen. De eerste indruk van Malawi is prachtig en erg groen, voornamelijk door alle regen die er nu valt. Maar als ik zeg dat ik meer van de zon hou, word ik onbegrepen aangekeken. Regen zorgt toch voor voedsel? Met die gedachte troost ik mezelf dan maar, als ik weer een stortbui op mijn hoofd krijg. Als we nog maar net de grens over zijn heb ik al twee huwelijksaanzoeken in de pocket. (Marij, hoeveel zullen wij er dan wel niet in het Portugees hebben gehad? :p) Wanneer ik ze vertel dat ik thuis al een leuke knappe blonde Hollandse man heb, lijkt dat ze niet veel uit te maken. Een Afrikaanse vriend voor erbij kan toch wel, zeggen ze doodleuk.

In Blantyre aangekomen trotseren we de regen en verkennen de stad met de poncho aan. Waardoor we enthousiast en lachend door iedereen begroet worden in onze gekke gewaden. Vanaf Blantyre hebben we het plan om door te reizen naar Cape Maclear, maar dit pakt toch iets anders uit.
Om 6:30u vertrekken we naar het busstation, waar we om 7:00u ons plekje hebben uitgezocht en het wachten kan beginnen, totdat de bus geheel gevuld zal zijn. Als dat om 10:00u eindelijk het geval is, start de bus helaas nog steeds niet zijn motor. Pas nadat de bus, zig zaggend langs andere bussen, het busstation wordt afgeduwd, kan de motor starten. Het is mij altijd weer een raadsel hoe die Afrikaanse logica in elkaar steekt. Gelukkig hadden we die ochtend nog een kerkdienst in de bus en de zegen van de priester, dus met die zegen moest het toch allemaal goed komen? Helaas, na nog geen 45 minuten rijden, staan we aan de kant van de weg: benzine op. Door de crisis is er nog nauwelijks benzine te krijgen. De rijen voor de tankstations zijn eindeloos lang, mensen wachten soms uren of dagen, om aan benzine te komen en moeten daar Europese prijzen voor betalen. Toch begrijp ik nog steeds niet de Afrikaanse logica om met een afgeladen bus zonder benzine te vertrekken? In de middle of nowhere vertrekt onze buschauffeur lopend met de jerrycan in de hand om benzine in te slaan. Als er 1,5uur later nog geen buschauffeur in zicht is, besluiten we toch liever een andere bus te nemen in plaats van in deze bus te moeten overnachten. De volgende chappa (met benzine!) brengt ons naar Zomba, vanwaar we ondanks de vertraging denken nog wel verder te kunnen reizen tot Monkey Bay. Overgestapt in de volgende chappa blijkt dit al snel verkeerd gedacht. Werkelijk in elk dorpje moet er gestopt worden om nog meer passagiers in te laden. Met als gevolg dat we in het donker door de bergen van Malawi rijden en ondertussen al 12 uur onderweg zijn. De buschauffeur vraagt mij telkens waarom ik zo sip kijk en probeert me op te vrolijken met zijn gehele assortiment aan Afrikaanse rap, reggae, hip hop ed. Ik kan hem moeilijk uitleggen dat ik de African time en de African logica even helemaal zat ben en de hele dag alleen maar leef op Kapitein Koek (dankzij mijn schoonmoeder!) en de oud Hollandse snoepjes (dankzij mijn schoonzuster!). Als hij het vervolgens nog eens probeert met ‘Cheer me up’ van Bob Marley, kan ik ook wel weer lachen om de African charme.
Minder leuk wordt het wanneer wij om 20:00u in een pikkedonker dorpje worden afgezet en er zojuist is besloten dat dit de eindhalte is: te weinig passagiers, te dure benzine, te laat. Dit lijkt ons niet bepaald een veilige plek om een slaapplaats te zoeken met allemaal dronken mannen om ons heen. Dus na flink onderhandelen maar toch voor veel geld, hebben we uiteindelijk een chauffeur geregeld die ons naar een hostel in Monkey Bay brengt. Nadat hij eerst in een nabijgelegen dorpje bij een hutje ‘zwarte markt benzine’ heeft ingeslagen. Om 21:00u ‘s avonds ( 15 uur later!) ploffen wij eindelijk op ons bed in ons hostel. We made it. En ik had thuis nog wel beloofd om mams veilig door Afrika de loodsen. Vanaf nu zal ik dat zeker doen!

Wanneer we de volgende ochtend wakker worden, zien we pas in wat voor een paradijsje we beland zijn. Aan het meer van Malawi, omgeven door groene bergen en helder blauw water. En het meer is werkelijk overal goed voor. Het zorgt voor vis en dus voor voedsel en inkomen. Daarnaast doen de mensen er hun was en afwas, terwijl de buurvrouw zichzelf staat te soppen en wassen en de kids daarnaast in de golven spelen en gillen. En zodra het zonnetje zich laat zien, nemen wij ook een verfrissende duik. Als we in het dorpje ons gezicht laten zien, komen de kids overal vandaan gerend en lopen aan onze hand het dorp door. Wat een vrolijkheid en nieuwsgierigheid om ons heen! In het dorp hebben we wel zo’n 20 keer de vraag beantwoord: ‘How are you?’ en ‘Where are you going?’. Malawi lijkt wel one big happy family hier. Iedereen noemt me sissy en mams is mommy.

Vanaf Monkey Bay zijn we in de laadbak van een truck naar Cape Maclear gereisd. Eigenlijk best comfortabel (zittend tussen de zakken kolen) en een prachtige rit door de bergen met het meer in ons vooruitzicht en de aapjes langs de weg. Ook Cape Maclear is echt een plaatje, maar helaas is het genieten hier van korte duur. We kwamen tot de conclusie dat er geen pinautomaat in Cape Maclear is, de dichtsbijzijnde 80km verderop is en wij nog zo’n 15 euro cash op zak hebben. Problems. De volgende dag met een superdure taxi (rot petrol crisis) naar de dichtsbijzijnde pinautomaat gereden. Halverwege de rit klapt de motorkap los en schiet deze tegen de voorruit terwijl we 80km/pu over de weg rijden. Van de zenuwen en de zoveelste tegenslag schiet ik in de lach en maak me vervolgens nuttig door een touwtje te zoeken waar de boel mee gefikst kan worden. Problems. De pinautomaat is ‘out of order’ en we krijgen het advies even 5 minuten te wachten. Ik ken de Afrikaanse 5 minuten en inderdaad, 1,5 uur later komt de big boss om de automaat te fiksen en te vullen. Gelijk maar flink geld ingeslagen, want dit gebeurt mij geen derde keer meer!
Hierna gelukkig toch nog van Cape Maclear kunnen genieten. Heerlijk gezwommen, gevaren en gesnorkeld. Waarbij je echt omgeven wordt door een complete kleurenwaas van vissen om je heen.

Op dit moment zijn we in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Ik heb sinds twee maanden een supermarkt gezien en kon daar dus mijn lol op met boodschappen doen.
Morgen vroeg vertrekken we naar Zambia, waar we naar een national park gaan, op zoek naar leeuwen! Of toch gewoon bird watching, Marij? ;)

Liefs vanuit Malawi, ook van Lidy.