9635 kilometer van huis

Mijn beste herinnering aan Kaapstad, blijkt bij aankomst hier al snel te kloppen. I love this city and it's hard to leave again.
Dave en ik vertoeven bijna een week in Kaapstad, waarin we ons geen moment vervelen. We genieten van de terrasjes, eettentjes, boutiques, de zon, het strand, de sfeer, het Kaapstadse leven! Mijn African dieet gaat hier gelukkig absoluut niet meer op. Elke middag zitten we op een ander terras en elke avond laten we ons de wijn en het eten goed smaken.
Onze eerste dag in Kaapstad bezoeken we de botanische tuinen met een prachtig uitzicht op de Table Mountain. De rit in de minibus er naartoe is weer een typische Afrikaanse ervaring. De chauffeur vertelt ons dat hij ons rechtstreeks naar de plaats van bestemming zal brengen, waarna hij vervolgens eerst doodleuk de hele stad doorrijdt om de medepassagiers af te zetten voordat hij ons afzet. Bij elke stop begeeft de motor het, waarop een hilarisch tafereel zich voordoet. De chauffeur zet zijn meest verbaasde gezicht op, doet alsof dit echt voor het eerst gebeurt, de bus wordt aangeduwd door een aantal omstanders en de chauffeur rijdt schaterlachend door. In het park aangekomen installeren we ons met hapjes en drankjes en genieten we van het openlucht concert van de Afrikaanse band Freshleyground. Een soort Live at Westerpark maar dan in Afrika.

In Kaapstad bezoeken we ook het Robben Island, het eiland waar Nelson Mandela en vele anderen in de tijd van de apartheid gevangen werden gezet. Er wordt ons hier een hoop verteld over de geschiedenis van het Robben Island en de erbarmelijke omstandigheden waarin de anti-apartheidsstrijders gevangen worden gezet. Zwart, gekleurd of Aziaat werd hier opgesloten vanwege hun kleur, maar in de officiële papieren werd er een zogenaamde overtreding beschreven die deze mensen begaan zouden hebben. Er wordt in de gevangenis door de bewakers zelfs nog onderscheid gemaakt in kleur. En eigenlijk komt het erop neer, hoe donkerder je bent, hoe minder rechten je hebt. Dus: hoe minder kleren je draagt en hoe minder eten en drinken je krijgt. De verkrachters en seriemoordenaars die hier ook gevangen zitten, krijgen minder security dan de politiek strijders en worden dan ook bij hen weggehouden. Dit uit angst dat ze naast moordenaar ook politiek strijder zullen worden. De hondenkennels hier zijn twee keer zo groot dan de maximum security prison waar Nelson Mandela in gevangen zit. Het is onvoorstelbaar hoe de mensen hier werden behandeld en nog onvoorstelbaarder vind ik elke keer weer dat dit nog zo kort geleden gebeurd is. We krijgen dan ook een rondleiding van een van de ex gevangenen, die deze verschrikkelijke tijd heeft meegemaakt.

Waar we ook in Kaapstad zijn, bijna overal vandaan hebben we uitzicht over de Tafelberg, die we natuurlijk ook vanaf de tafel bovenop de berg willen bewonderen. Een steil rotspad in de snikhete zon leidt ons naar boven. Met mijn hiking Allstars trotseer ik het pad de Tafelberg op. Heel wat zweten, rusten en blaren verder, zetten we voet bovenop de berg. Voor de 2,5 tot 3 uur tijd die er gemiddeld gerekend wordt om dit pad te beklimmen, ben ik best trots dat we dit in 1,5 uur gehaald hebben. Boven aangekomen genieten we van het mooie uitzicht over de stad.

We besluiten vanuit Kaapstad door te reizen naar Stellenbosch, het gebied van de winefarms. Nog nooit heb ik zoveel verschillende wijntjes geproefd op een dag. Maar de wijn en de verschillende soorten lokale kaas smaken verrukkuluk! Naast de lekkere wijn is het gebied hier echt prachtig.

Na Stellenbosch reizen we door met de trein naar Muizenberg. De treinrit waar Marij en ik vier jaar terug op onaangename wijze werden verrast, bedreigd en beroofd. Ik ben toch een beetje huiverig, hoewel de treinen proppie vol en dus aardig veilig zijn. Onderweg stapt er een pastoor de coupe in die luidkeels begint te preken over het kwade en het goede in het leven. En lijkt hij de treinreizigers te zegenen. Alsof God het aangevoeld moet hebben, moeten we met deze zegen de rit toch veilig doorkomen.
Muizenberg staat bekend om zijn goede surfstranden. Dus na een luie dag op het strand, wagen wij ons aan een lesje. Mijn eerste poging op het board sta ik gelijk rechtop, maar dat betekent niet dat ik hierna niet nog ontzettend veel zout en water binnen krijg. Wachtend op de juiste golf en dan de balans zoeken op het board gaat niet altijd even goed. Maar het is echt super gaaf. De spierpijn die ik de volgende dag overal in mijn lijf voel, neem ik op de koop toe. En hoe vaker je het doet, hoe minder last je hier toch van krijgt? Ik hoop op een mooie warme Nederlandse surfzomer.

Dan is het weer tijd om terug te gaan naar Kaapstad. We hebben onze laatste dagen voor de boeg, wat geen straf is om die in Kaapstad te spenderen. We genieten van het mooie strand, waar het water echt abnormaal koud is. De water temperatuur van de Atlantische oceaan is hier minder dan 10 graden, rechtstreeks vanaf Antarctica. Toch wagen we ons aan een frisse duik.
's Avonds moedigen we het Ajax Capetown voetbalteam aan, dat voetbalt in het voor het WK 2010 nieuw gebouwde stadion. Jammer genoeg zijn de Zuid-afrikanen niet zulke grote voetbalfans en vullen zij samen nooit het stadion. Gelukkig maakt het zingen, dansen en de vuvuzela herrie van de aanwezige supporters in het stadion een hoop goed. Helaas doet Ajax hier het niet zo goed als Ajax in Amsterdam en verlaten we met een 2-4 verlies het stadion.

Kaapstad staat erom bekend dat het vier seizoenen op een dag kan hebben. We huren een scooter om The Cape te verkennen, het gebied rondom Kaapstad. We rijden naar Cape Point, het meest zuidelijke stukje van Afrika, waar ik 9635 kilometer van huis ben. De heenreis langs de kust is echt prachtig, waarbij we worden omgeven door mooie stranden, helder blauw water en fikse bergen. We beginnen de dag met een fijn lenteweertje, waarna een lekker zomers zonnetje tevoorschijn komt. Maar terug laten de weergoden zich van hun andere kant zien. Er vallen non stop herfstige buien en ik heb het winterskoud. Ik drink mijn eerste warme chocomelk van deze winter in een koffietentje om op te warmen. Voor we vertrekken krijgt Dave een Afrikaanse regenjas (vuilniszak) mee, terwijl ik mijn action poncho aantrek. Ik wist niet dat wind zo eng kan zijn. De wind is zo heftig dat we sommige momenten ervoor kiezen om te lopen om niet de berg af te waaien. Waarbij ik moeite heb om mijn ene voet voor de ander te zetten met deze tegenwind. De regen komt met bakken uit de lucht. Kaapstad, vandaag hou ik wat minder van je.

Bij veel dingen besef ik me de laatste dagen dat ik ze hier voorlopig voor het laatst doe. De laatste keer in de chappa, de laatste rode wijntjes, de laatste keer uit eten, de laatste keer op het strand etc. Maar een ding weet ik zeker, het zal absoluut niet de laatste keer in Afrika zijn. Wat heb ik soms een hekel aan Afrika gehad. Een hekel aan de Mozambikaanse chappa ritjes, de Malawische crisis, de African-time in Zambia, het Botswaanse regenseizoen, de Namibische bergen, het ijskoude Zuid-Afrikaanse zeewater. Maar wat ga ik Afrika missen!

Ruut, wat zou ik graag jouw wijze advies opvolgen en hier nog een tijdje blijven. Maar ik ben bang dat er dan straks gesponsord moet worden vanuit NL of ik moet gaan druiven plukken in Stellenbosch.
Dus jullie zullen mij gewoon op 1 april weer op Schiphol zien (ik maak geen grap) en 5 april op de Bocholt.

Tot dan!

Liefs Lieke en groetjes van Dave