Travelling monkey

Zambia verwelkomt ons met een prima busrit naar de plaats Chipata en veel zon. Wat een fijne eerste kennismaking met Zambia. Vanaf ons hostel boven op een berg genieten we van de zon en het uitzicht over de stad.

De volgende dag vetrekken we naar Mwufe, hoewel ik me afvraag of we ooit zullen vertrekken. Pas als de bus echt vol is, starten ze de motor. Dus wachten we een aantal uur om ook de laatste twee zitplaatsen op te vullen. Om 9:00u zijn we bij de bus en om 14:00u (5u later!), nadat de passagiers luidruchtig in opstand komen, vertrekken we. Waarna we na tien minuten alweer aan de kant de weg staan, pech. Even de bestuurdersstoel eruit schroeven, hier en daar wat fixen en weer verder. Dit voorval zal zich deze dag nog een aantal keer herhalen. De weg van Chipata naar Mwfuwe is zo’n 140km lang, voor zover je het een weg kunt noemen. En het verbaast me dat de chauffeur de ‘weg’ weet. Onderweg uiteraard nog wat extra mensen ingeladen, waaronder een dronkenlap die mij een huwelijksaanzoek doet en gelukkig halverwege de busrit ladderzat uit de bus gerold wordt. Mams is sowieso onverbiddelijk bij de huwelijksaanzoeken, die veelal midden op straat plaats vinden. Tien koeien vindt ze nog niet genoeg. Hoewel ik mij afvraag naar wie die tien koeien eigenlijk zullen gaan? Naar mams of naar Dave? Ik zal het hele minibus-drama dit keer achterwege laten. Maar na nog heel wat keren stoppen, sleutelen en hobbelen, komen we 140km verder en elf uur later in een pikkedonker Mfuwe aan. Hier blijkt het hostel waar we willen slapen gesloten. Op het moment dat ik denk dat we echt genoeg beren op de weg hebben gehad, staan daar opeens midden op de weg twee olifanten. Na zo’n rit is dat een leuke verwelkoming in Mfuwe!
Wat ik toen nog niet wist is dat olifanten hele hongerige vroege vogels zijn. Klaar wakker ben ik de volgende morgen om 4:30u, op het moment dat ik veel geritsel, gegrom en herrie hoor. Als ik besef dat het het geluid van een olifant is die langs mijn hut loopt, heb ik niet meer het lef mijn bed uit te komen en buiten het toilet op te zoeken. De herrie is de boom die de olifant staat te snoeien en de andere herrie is de aap die in een andere boom heen en weer slingert. Goedemorgen!
In Mwufe zijn we naar het South Luangwa national park geweest, voor een ochtend en een avond safari. Nog voordat we het park inrijden, worden we al begroet door ontelbaar veel apen en olifanten langs de weg. Ook in het park zelf hebben we onwijs veel prachtige dieren gespot: hippo’s, giraffen, olifanten, zebra’s, impala’s etc. En in de avond een hyena en een luipaard! ‘s Avonds voor het naar bed gaan word ik nog even opgehouden door een grazende olifant naast mijn hut. Waarna ik rustig kan gaan slapen en rustig tegen 5:00u weer wakker word gemaakt door mijn nieuwe huisdier.

Na al die helse minibus ritjes besluiten we het vanaf nu anders aan te pakken: we gaan een stukje vliegend verder naar Lusaka. En vanaf Lusaka met een luxe airco bus door naar Livingstone. Hier hebben we de Victoria Falls bekeken, de derde grootste waterval ter wereld. In het park zijn meerdere paden te bewandelen, soms wat steil, zwaar en glibberig, maar elke keer weer met een prachtig mooi uitzicht op de waterval. Op het moment dat we langs de watervallen lopen, lijkt het alsof de regen met bakken uit de lucht komt, terwijl de lucht boven ons hoofd stralend blauw is. Eerst zijn we nat van het zweet van de fikse wandeling, daarna zeiknat en opgefrist van de waterval douche.
In Livingstone hebben we onder luid gejoel en gejuich samen met de Zambianen de African Cup football gekeken, waar Zambia in de kwartfinale wint van Sudan. Gekkenhuis en groot feest op straat. Ondertussen heeft Zambia ook de finale gewonnen, maar dat feest hebben wij niet meer meegemaakt. Vanaf Zambia reizen we door naar Botswana.

Ondanks dat het reizen in Zambia goed te doen is, wordt het op de grens van Zambia-Botswana alweer een aardig avontuur. Formulieren invullen, stempels halen, geld wisselen op straat. Hierna wachten op de ferry die ons het water over brengt en 500 meter verderop op Botswaanse bodem afzet. Vervolgens weer een rij, formulieren en stempels, waarna we denken alles te hebben geregeld. Echter, voordat we geheel de grens over mogen, moeten we eerst onze groente en fruit inleveren (ivm infecties?). Dus eten we nog snel onze meegebrachte mango op, om te voorkomen dat we infecties overbrengen. Daaarna de volgende barricade. De schoenen ‘schoon’ vegen op een of andere vieze zanderige (ontsmettende?) deurmat die midden op de weg tussen de modder en plassen water ligt. Even had ik het idee voor de gek te worden gehouden, een soort candid camera gevoel. Totdat ik iedereen dit zie doen en zelfs mensen hun schoenen uit hun tas zie halen om ook deze te ontsmetten. Dus hebben we ons er maar bij aangesloten, waarna we uiteindelijk in Botswana toegelaten worden.

In Botswana hebben we een tijdje vertoefd in het plaatsje Maun wat naast de Okavango delta ligt. Een prachtig stuk natuurgebied, waar wij overnachten aan de rivier. ‘s Nachts rammelt onze tent op zijn stokken van de regen en onweer, maar overdag is het stralend mooi weer om te varen in de mokoro. Een mokoro is een traditionele uit hout gesneden kano. Een heel back to basic maar prachtig vervoersmiddel om een dag in rond te varen. Terwijl onze captain ons al varend en moppen tappend door de delta leidt, geniet ik van het uitzicht en de ontelbare waterlelies om ons heen. De bestuurder staat achterin de mokoro en gebruikt een grote stok om vooruit te komen en te sturen. Iets wat heel wat makkelijker lijkt dan dat het is, blijkt als ik het ‘roer’ mag overnemen. Het balanceren gaat me heel aardig af, maar verder bevinden ik en de mokoro ons voornamelijk in het riet. Ook dit keer blijkt dus dat ik niet zo’n geweldige captain ben, maar het gevaar om hier een dugon te killen is er gelukkig niet. Op het vaste land aangekomen hebben we een mooie wandeling gemaakt, waarbij we onderweg zebra’s, impala’s, gnoes en zwijnen tegenkomen. De olifanten zijn deze keer nergens te bekennen, jammer. Hoewel ik hen geen ongelijk geef. Wie gaat er nu midden op de dag in de snikhete zon lopen? De olifant niet, wij wel. De verfrissende duik in de delta hierna was dan ook erg welkom!

Helaas blijkt in Botswana dat het rondreizen hier nogal moeilijk is, tenzij je een eigen auto of prive vliegtuig hebt. Zowel de wegen als het openbaar vervoer zijn erg beperkt of op sommige plekken is het er gewoon niet. Om deze reden hebben we helaas besloten Botswana vrij snel te verlaten en door te reizen naar Namibie.
Onderweg naar Windhoek worden we omgeven door groen om ons heen en geen mens te bekennen. Namibie telt maar 2,3 miljoen inwoners. Daar waar ik in Afrika gewend ben altijd en overal mensen langs de weg te zien lopen, zie ik hier helemaal niemand. In tegenstelling tot de hoofdstad Windhoek. Hier moet ik even bekomen van een kleine cultuurshock. Dit is weer een heel ander Afrika. Overal zijn de Duitse invloeden nog te zien en bijna iedereen spreekt er Afrikaans. De shoppingmalls zijn groot en werkelijk alles is hier te verkrijgen. Deze drukte en luxe ben ik even niet meer gewend. Om van de gelegenheid gebruik te maken, ga ik hier naar de kapper. Maar wel naar de Afrikaanse vier euro kapper. De mannelijke kapper kijkt enigszins verbaasd naar mijn blonde haren, wil ik misschien vlechtjes of kralen? Maar zet vervolgens volop de schaar in mijn haar. Alles is hier ten slotte altijd mogelijk, nooit zullen ze zeggen dat iets niet geregeld kan worden. Na een knip heb ik hem direct duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is. Waarna zijn vrouwelijke collega het overneemt, waar ik iets meer vertrouwen in heb. Halverwege de knipbeurt durf ik te vragen of zij dit ooit eerder gedaan heeft, maar dit blijkt ook haar eerste blonde knipbeurt te zijn. Ik heb nog nooit met zoveel zenuwen in de kappersstoel gezeten.

Na Windhoek besluiten we onze laatste dagen samen aan de kust te spenderen in Swakopmund. Van een heel groen Namibie rijden we richting steeds droger verdorder landschap, waarna we uiteindelijk alleen maar door woestijn omgeven worden. Bizar hoe een landschap en klimaat zo snel kan verschillen. Het stadje Swakopmund is qua bebouwing, winkels en inwoners bijna Duitser dan Duitsland zelf. Het ligt aan de duinen en woestijn, waar we vanaf ons hostel zo naartoe kunnen lopen. Een gekke gewaarwording.
In het nabijgelegen plaatsje Walvisbaai zijn we er een dagje met de boot op uit geweest. Tijdens het varen worden we enthousiast begroet door de zeehonden, die doodleuk op de boot springen en precies weten waar er vis te halen valt. En als ze daarvoor langs of over je heen moeten doen ze dat zonder pardon, waardoor je in een innige verstrengeling met de zeehond raakt. Liefde gaat duidelijk door de maag. Zodra hun buik is volgegeten gaan ze languit op de boot liggen genieten van het zonnetje. Op het eiland waar we langs zijn gevaren liggen werkelijk duizenden zeehonden op een hoopje samen te zonnen. Onder het genot van een glas champagne en een hapje op de boot, worden we op de terugweg omringd door een groep dolfijnen.

De komende dagen zullen mam en ik nog even genieten van de kust in Swakopmund. Waarna mam weer naar huis gaat. Van een Zuid-Afrikaanse medereiziger kreeg ik de bijnaam: travelling monkey. Die naam zal ik eer aan doen. Vanaf maandag is Dave in Namibie. Samen hebben we nog anderhalve maand om de rest van Namibie te ontekken en onze trip in Zuid-Afrika te eindigen.

Liefs Lieke en ook de groetjes van Lidy natuurlijk

ps Meer foto's volgen morgen!