Eat, sleep, dream

Op naar de Caribische kust! We staan vroeg op in Managua en vliegen naar Big Corn Island, vanwaar we de boot nemen en verder varen naar Little Corn Island. Graag hadden we over land willen reizen naar de oostkust van Nicaragua, maar de afstanden zijn lang, de wegen erg slecht, het openbaar vervoer schaars en onze tijd beperkt.

Little Corn Island is een klein paradijsje. Het ligt aan de Caribische kust en wordt bewoond door engels sprekende creolse mensen. De mensen zijn hier dus een stuk donkerder dan in de rest van Nicaragua. Het engels spreken is een verademing voor ons. Op Little Corn Islands rijden geen motoren. Het enige wat er rijdt, zijn de wielen van de kruiwagens. Dit is op het eiland het middel om spullen te vervoeren. Het is hier klein en rustig en daar genieten we van. We lopen binnen een paar uurtjes het hele eiland over door kleine dorpjes, over het strand en door de jungle. We komen tijdens deze tocht slechts een paar mensen tegen. We vragen ons bijna af of er een zware storm of tsunami op komst is, inmiddels iedereen geëvacueerd is en ze ons vergeten zijn. Zo voelt het dus om op een onbewoond eiland te zijn.
Wij brengen onze dagen door bij onze eigen cabana aan het strand. Ons leventje op het eiland bestaat uit slapen, dromen, zwemmen, eten. Prioriteiten stellen is lastig. De keuzes die we bij het opstaan moeten maken zijn dan ook ingewikkeld: eerst een frisse duik of eerst een overheerlijk ontbijt? Het water is hier onbeschrijfbaar helder met ontelbaar verschillende kleuren blauw en heerlijk om in af te koelen. Onze andere prioriteit is eten, ook geen probleem op het eiland. We besluiten een dieet van veel eten in te voeren. Het eten is heerlijk en we eten vooral vis; lobster, shrimps en andere gekke vissen. Op blote voeten lopen we een restaurant of eettentje binnen, met uitzicht over het strand.
Na een aantal dagen slapen, dromen, zwemmen en eten, gaan we voor een boottochtje en snorkelen. Helaas is Noor na 15 minuten in het water behoorlijk zeeziek en zit groen en grijs op de boot. Zelf ontdek ik de wonderen van de onderwaterwereld, waar ik onder de indruk raak van de mooie gekleurde vissen maar vooral ook van de nurse sharks die onder mij zwemmen. Zo onwerkelijk en zo gaaf!
Onze leventje van eten, slapen, dromen kan natuurlijk niet eeuwig blijven duren en na een paar dagen varen en vliegen we terug naar het vasteland. Onze laatste nacht op het eiland word ik de hele nacht wakker gehouden door een vieze, dikke rat die door onze hut ritselt op zoek naar ons pindakoek ontbijt. De rat is er niet van onder de indruk als ik hem weg jaag. De volgende ochtend ben ik kapot en is ons ontbijt aangevreten en oneetbaar. Halverwege de boottocht naar Big Corn Island begeeft één van de motoren het en dobberen we tussen de twee eilanden, terwijl verdacht veel mensen opeens hun zwemvest aantrekken. Met één motor tuffen we verder naar Big Corn Island, waar het vliegtuig op ons wacht en waar de douane bestaat uit een hond die op onze tassen springt en een tassencontrole die met de hand wordt gedaan.

Onze volgende bestemming is Isla de Ometepe. Isla de Ometepe is een eiland dat zich bevindt in Lago de Nicaragua en bestaat uit twee grote vulkanen. Als we hier aankomen zijn we gelijk verkocht. Er heerst een fijne rustige sfeer en het uitzicht over het meer en de vulkanen is prachtig. Waar we ons ook bevinden, altijd zien we wel het topje van één van de twee vulkanen.
Ons hostel heeft uitzicht over het meer, waarvan ik geniet vanuit mijn hangmat. Dit is de plek waar ik ziek word en waar ik dus uren lang in m'n hangmat hang. Een flinke griep heeft me te pakken gekregen. Ik hoor dat het heerst in Nederland en zelf ben ik nu ook geveld. Ondanks dat ik steeds het gevoel heb dat het zo ontzettend zonde van m'n tijd is om ziek te zijn, had ik geen betere plek kunnen uitzoeken om een beetje bij te komen. Noor waagt zich aan een bezoekje aan de farmacia, waar ze met handen- en voetenwerk pillen, hoestdrank en keelsnoepjes voor me regelt. Met pillen in een boterhamzakje komt ze terug. Wat voor pillen het zijn blijft ons onduidelijk, maar uiteindelijk helpen ze me er weer bovenop. Ondertussen zorgt Noor goed voor me en eten we als ziekenmaaltje op bed gallo pinto met kip. Het traditionele eten van Nicaragua, wat hier overal en elk moment van de dag gegeten wordt.
Als ik iets fitter ben besluiten we het eiland op de scooter te verkennen . Voordat we vertrekken worden schroevendraaier en schroeven tevoorschijn gehaald om onze scooter helemaal gereed te maken. Noor gaat voorop, terwijl ik me stevig vast houd. De scooter rammelt aan alle kanten en ik voel me net zo gammel als de scooter. We toeren wat over het eiland, wat een grappig tafereel is, aangezien we beiden zelden op een scooter hebben gezeten en gereden. Als we even later de kans krijgen om met twee Canadese mannen op de motor verder te toeren , grijpen we die direct aan. Met hen rijden we de bijna onbegaanbare paden over, door kleine dorpjes, onderweg naar een mooie waterval. De laatste paar kilometers zijn onmogelijk voor de motor en dus hiken we ons rot naar de waterval, wat nog een behoorlijke klim is. Daar aangekomen hebben we de frisse douche dan ook meer dan verdiend.
De dag erna genieten we van een mooie kanotocht over het meer en de rivier. We zijn omgeven door water en groen en spotten krokodillen, schildpadden en ontelbare tropische vogels. Het is een ontzettend vredig plekje en het lijkt bijna alsof we ons op een mooie filmset begeven, waar elke keer als wij langs varen iemand op een knopje drukt om een andere mooie vogel langs te laten vliegen. Er wordt gezegd dat Isla de Ometepe tot 1 van de 7 wereld wonderen behoort en ik snap wel waarom!

We hebben een fijne tijd op het eiland, maar wat vliegt de tijd, er valt nog zoveel meer te ontdekken in Nicaragua. Met de veerpont varen we terug naar het vasteland. Terwijl wij een plekje zoeken op het dek, worden onze tassen vanaf de kade de boot opgeworpen. En als we varen heb ik het idee alsof we zelf elk moment van de boot afgeworpen zullen worden, zo onstabiel is de boot en zo hoog zijn de golven. Deze route wordt ook bevaren door een oude Nederlandse ferry, maar helaas zitten wij op het gammele bootje.

We reizen door naar San Juan del Sur, een klein vissersdorpje aan de kust wat veelal bezocht wordt door surfers. We genieten hier van het strand en het ijskoude water en wagen ons aan een dagje surfen. Terwijl Noor een lesje volgt en begint met oefenen op het droge, worstel ik me alvast met plank en al de golven door en begin ik met oefenen van wat ik eerder al geleerd heb. Noor heeft het surfen al snel onder de knie en weet op het bord te blijven staan, terwijl ik steeds wat grotere golven durf te pakken. We hebben er ontzettend veel plezier in, kunnen er geen genoeg van krijgen en bevinden ons de hele dag in het water. In de avond genieten we van een prachtige zonsondergang gevolgd door een mooie volle maan. Waarna we voldaan en hongerig zijn en geen genoeg kunnen krijgen van de taco's, burritos en enchilades die we op straat kopen.

Onze volgende en laatste stop is Costa Rica, waar we een date hebben met Sonja en Marij, die samen drie weken door Costa Rica reizen. Voor ons gevoel zijn we al dichtbij elkaar, maar het is nog een behoorlijke rit. De grensovergang aan de Nica kant is onduidelijk en ongestructureerd. We halen onze benodigde stempels en lopen maar gewoon verder door niemandsland, totdat iemand weer eens om ons paspoort vraagt. De douaniers proberen hun functie serieus uit te oefenen met de bijbehorende strenge blik. Maar na een blik in ons paspoort, krijgen we meerdere malen te horen dat we mooie ogen hebben en mucho bonitas zijn. Aan de Costa Ricaanse kant zien we al snel het verschil met Nicaragua. Goed geregeld, overzichtelijk en de prijzen vliegen omhoog. Na een reis van 10 uur komen we aan in Santa Elena, een klein dorpje hoog in de bergen, waar we ons letterlijk in de wolken bevinden en waar het behoorlijk fris kan worden. Vijf minuten na onze aankomst arriveren ook Marij en Sonja en kan het kippenhok beginnen.
Met zijn vieren spenderen we een aantal dagen in Santa Elena, wat bestaat uit veel geklets, gezelligheid en gekkigheid! Het is ontzettend leuk om elkaar hier te ontmoeten, we hebben elkaar veel te vertellen en ook in Santa Elena hebben we een hoop te ontdekken.
De eerste dag wagen we ons aan een tocht door het bos, niet wandelend, maar via de ziplines. Door het gehele bos zijn lijnen gespannen, waardoor wij ons via de kabelbaan hoog boven de bomen door het bos begeven. Terwijl Marij wordt vastgeklikt en al gillend de zipline overzoeft, is het mijn beurt. Als ik 1,5 kilometer lang en gigantisch hoog boven het bos naar de andere kant zoef, vraag ik me af waar ik aan begonnen ben en probeer ik van het uitzicht te genieten. Een aantal ziplines en een flinke adrenalineshot verder, is het tijd voor de Tarzan swing. Aangezien ik geen idee heb wat me te wachten staat, loop ik stoer de hoge brug over, die halverwege opeens eindigt. Hier besef ik dat dit wel verdomd veel op een bungeejump lijkt, maar dan als Tarzan. Opnieuw word ik vastgeklikt, krijg ik de instructie om door mijn benen te zakken, mijn 'liaan' vast te houden en een aanmoedigend knietje in mijn rug. Gillend als Jane val en swing ik naar beneden, geen Tarzan die mij komt redden. Beneden staan we hyper na te genieten van onze aparte maar hele gave tocht door het bos! Alsof we nog niet genoeg adreline hebben opgedaan, verkennen we de volgende dag de omgeving met de quads. In een slakkentempo beginnen we de tocht, maar als we de smaak te pakken hebben, racen we over de bijna onbegaanbare paden en krijgen we er veel lol in. Onze avonden bestaan vooral uit lekker eten, drankjes drinken, veel bijkletsen en dansen. Onze laatste avond samen vieren we in een salsatent en dansen we tot in de laatste uurtjes.

Na vier uurtjes slapen en een rit van 10 uur voor de boeg, nemen we afscheid van elkaar en ploffen Noor en ik in de bus terug naar Nicaragua. In Nicaragua verblijven we onze laatste dag samen in Granada. Hier eten we pizza en drinken we Nica libre, net zoals bij ons eerste bezoek in Granada, omdat we vinden dat we het verdiend hebben. Het is een gezellige laatste avond! Nu is het een onwerkelijk idee. dat Noor straks weer thuis is, Dave inmiddels al in de lucht zit en ik straks naar Guatemala vlieg.
Op naar het volgende avontuur!

Adios amigos!

Liefs Lieke