Pearl of Africa

Zanzibar is de prachtige plek waar Dave en ik elkaar na vier maanden weer zien. Stonetown is het mooie historische stadje met Arabische invloeden vol doolhoven, waar we wat ronddwalen, verdwalen en uiteindelijk neerploffen aan het water. We borrelen terwijl we dolfijnen zien langs zwemmen en eten heerlijke lokale maaltjes.
Na Stonetown zoeken we de prachtige stranden van Zanzibar op en besluiten we naar het dorpje Jambiani te gaan. We slapen, ontbijten, dineren en borrelen aan het strand, terwijl we tussendoor een verfrissende duik nemen. Het water heeft ontelbaar veel mooie kleuren helder blauw. Eb en vloed zijn een groot verschil van elkaar. Dus in de ochtend gaan we voor een wadloop en in de middag voor een duik.
Behalve luieren lopen we naar het plaatsje Paje 15 km verderop en terug. En in Paje duiken we de wondere onderwaterwereld in. Eerst doen we onze "duikopfris" cursus, waarna we de oceaan op gaan. Nog voordat ik goed en wel in de boot stap, heb ik al een flinke kwallenbeet te pakken. En na vijf minuten varen ziet Dave groen van zeeziekte. Gelukkig is onder water alles beter en genieten we van de rust en prachtige vissen, waaronder roggen en zeepaardjes. Het voelt zen om onder water en dichtbij de natuur te zijn, maar daar tegenover voelt het ook tegennatuurlijk om 18 m. onder water te zijn en via een zuurstoftank te ademen. Het is weer een bijzondere ervaring en een mooi verjaardagscadeau van Dave.

Vanaf Zanzibar vliegen we met een klein vliegtuigje en 8 passagiers naar Dar Es Salaam. We zitten recht achter de piloot en de co-piloot blijkt een medepassagier te zijn. In Dar Es Salaam hebben we te kort tijd om over te stappen en worden we geweigerd nog in te checken. Na op z'n Afrikaanse wat geld onder tafel te hebben geschoven, worden we alsnog rennend door de incheckbalie en douane geloosd. Helaas is dit de corruptie die bij het land hoort, maar gelukkig halen wij op 1 minuut na onze vlucht nog. Ondertussen krijgen wij 11-jarige James onder onze hoede, die door zijn grote broer bij de incheckbalie aan ons wordt toevertrouwd en die we in Uganda veilig aan zijn Ugandese lerares overleveren.

Ik deel hier mijn verhalen over de mooie plekken, bijzondere ervaringen en soms lastige momenten die ik in Afrika meemaak. Lovend over de landen die ik bezoek. Echter heeft dit continent twee gezichten. Tropische stranden, groene bergen, prachtige safari's, noem maar op. Maar ik word ook dagelijks met de andere kant van Afrika geconfronteerd: de armoede, de corruptie bij politie, overheid, zelfs ziekenhuizen, de slechte wegen, ondermaatse scholing, overal bergen vol afval, de voor Afrika levensbedreigende ziektes die in Nederland prima te behandelen zijn, de politiek onrustige situaties, de lage inkomens, de krottige hutjes en slechte leefomstandigheden. Het continent maakt me ook verdrietig, soms moedeloos of boos. Ik denk hier vaak over na, het is confronterend en ik zou er blogs vol over kunnen schrijven.

Uganda is het volgende en laatste avontuur, waar ik graag nog wat mooie en minder mooie ervaringen over wil delen. Uganda, een land waar ik al zo lang naar toe wil en nog nooit iemand een slecht woord over heb horen zeggen. De eerste nachten verblijven we in Kampala, de gigantische drukke hoofdstad, vol met boda boda's (motortaxi's) en matatus (mini busjes). We maken rustig kennis met Uganda, scheuren rond op een boda boda, eten elke dag een Rolex voor 50 cent (wrap met ei) en worden tijdens het noodweer uitgenodigd om bij een familie thuis te schuilen.

Na Kampala gaat de reis door naar Buhoma. Twaalf uur hobbelen in de bus, maar wat een mooie groene omgeving. Nadat we vier keer van bus gewisseld zijn, stappen we voor de laatste 17 km . op de boda boda naar het dorpje Buhoma.
We slapen in het Bwindi National Park, waar we een meeting hebben met de gorilla's. Onder leiding van een ranger met kapmes en een ranger met wapen begeven we ons dwars door de rainforest. Zwoegend door de jungle, voel ik me zelf net een aap. Na drie uur trekken vinden we de gorilla's, met voor 95% hetzelfde DNA als wij. De leider van de groep, de Silverback, ligt lekker te chillen, eten en scheten als we aankomen. Meneer Silverback lijkt zich niet aan ons te storen, draait zich nog eens lekker om of wandelt een stukje en ploft weer lekker neer, terwijl zijn familie om hem heen hangt. Wat zijn ze groot en wat is die babygorilla schattig. Het is niet toegestaan te dicht bij de gorilla's te komen, maar de gorilla's lappen deze regel aan hun laars en lopen zo dichtbij dat ik de warmte langs mijn benen voel en me moet inhouden niet even aan z'n vacht te voelen. Wat een ervaring! Na de strikte beperkte tijd die we bij de gorillafamilie mogen spenderen, klimmen we weer drie uur lang door het bos en genieten we na van deze geweldige ontmoeting.

Uganda blijkt niet gemakkelijk om met het openbaar vervoer doorheen te trekken. En als blijkt dat weggaan uit Bwindi een redelijk onmogelijke opgave is, besluiten we op de boda boda verder te gaan. Vier uur lang reizen we achterop de motortaxi en het is een onvergetelijke tocht. We rijden door de bergen, langs gebieden met thee, koffie, bananen en kleine dorpjes. Kinderen rennen, zwaaien en roepen enthousiast 'mzungu!'. Verbaasde, geschokte en blijde blikken op de gezichten van de mensen die te voorschijn komen uit de hutjes en de velden als ze een boda boda horen en een mzungu achterop zien zitten. De kleuren, geuren en het zonlicht op de theevelden, ik vind het allemaal even indrukwekkend. Ondanks dat alles na vier uur reizen pijn doet en ik na een aantal hoosbuien rillend en klappertandend achterop zit, voel ik me zielsgelukkig tijdens deze tocht. Wat is het hier vredig en groen.

De boda boda brengt ons naar Lake Bunyonyi, een mooi kratermeer met 29 kleine eilandjes. We slapen in een tentje aan het meer en de volgende dag verkennen we het meer per kano. Dave peddelt zich rot, terwijl ik ons met de kaart langs de 29 eilanden probeer te leiden. Later op de dag hiken we in anderhalf uur naar de top van de berg, om hier het meer en de 29 eilanden van bovenaf te bekijken.

Na Lake Bunyonyi is het wederom een opgave om door te reizen naar de volgende plek. We reizen via Fort Portal naar de Murchison Falls in het noorden. Handig als we zijn, kijken Dave en ik op de kaart naar de afstanden, maar niet naar de staat van de wegen. We rijden via zandwegen door kleine dorpjes en over het platteland, waardoor de rit veel langer uitpakt dan we verwachten. We vertoeven uren en uren achtereen dubbel gevouwen met backpack op schoot in minibusjes, blijven maar wisselen van bus en zijn volledig stoffig en rood als we aankomen. Op elke minibus staat aangegeven dat er een maximum van 14 passagiers mee kan, maar tijdens deze rit weten ze er 25 mensen + 1 kip in te krijgen.

In Murchison Falls worden we tijdens het kamperen vergezeld door pumba's rondom onze tent, die komen rondsnuffelen op zoek naar eten. Wat een joekels van een grote, lelijke beesten, maar wel gezellig!
In Murchison Falls gaan we op safari, waar we een hele andere kant van Uganda zien. Eindeloze droge savannah omgeven met kuddes impala's, buffalo's, giraffen en olifanten. En tijdens de boottrip die we maken over de Nijl zien we oneindig veel nijlpaarden en krokodillen luieren in het water. De Murchison waterval bekijken we zowel van de top als de bodem, wat een groot verschil is.

Na deze mooie plek reizen we terug naar het zuiden en hebben we het geluk van een goede bus en een goede weg. Het is een prima rit, maar oneindig lang voor Dave die zich niet lekker voelt. Met het uur voelt hij zich beroerder en zit hij te rillen in de hitte. Aangekomen in Kampala doen we direct een malaria zelftest bij de apotheek, die helaas positief uitslaat. De komende dagen ligt Dave zwetend, rillend en met hoge koorts in bed, terwijl ik de zuster uit hang. Veel pillen, rust en een aantal dagen verder gaat het gelukkig beter en kunnen we samen malarialoos van onze laatste dagen genieten.

Kampala's busstation was eens het meest chaotische busstation van heel Oost Afrika. Honderden witte minibussen kris kras als sardientjes bij elkaar, herrie, chaos, geen borden met bestemming en een drukte van jewelste. Om dit te veranderen is besloten om 100 m. verderop een tweede busstation te bouwen. Wat nu betekent dat Kampala de twee meest chaotische busstations van Oost Afrika heeft.
Vanaf het nieuwe chaotische busstation pakken we de bus naar Masaka. Vanaf Masaka bezoeken we Lake Mburo. Hier maken we een unieke tocht door de natuur, we fietsen namelijk op onze gehuurde mountainbikes door de bush en tussen de zebra's, impala's, pumba's en elanden.

Na Masaka is onze laatste stop Bugalla Island, in Lake Victoria. De boda boda driver die ons naar de ferry brengt, is creatief genoeg om onze twee backpacks, onze twee tassen en ons drieën op de boda boda te krijgen en zo rijden we 1,5 uur lang tot we de ferry bereiken. De boda boda driver heeft er erg veel lol in dat het past en als we ondertussen andere boda boda's tegenkomen met een heel gezin, een fiets, een bananenboom of een bed achterop, moet onze driver nog harder lachen. 'Alles is mogelijk in Afrika', zegt hij. Bugalla Island is een rustig eiland en we slapen aan het strand, waar we helaas niet mogen zwemmen vanwege het bilharzia risico. We genieten van de rustige plek, het zwembad en de ondergaande zon op het meer.

Ik denk de laatste tijd veel terug aan de onvergetelijke vijf maanden die ik in Afrika heb ervaren, samen met Marij, Miek, mijn moeder en Dave. Ik voel me bevoorrecht om verder kennis te hebben mogen maken met Afrika. En ik voel me bevoorrecht met de speciale mensen die ik heb mogen ontmoeten en die mij veel hebben gegeven en geleerd.
Elk land heeft zijn eigen charme en heeft me mooie ervaringen gegeven. 'Travelling, it leaves you speechless and then turns you into a storyteller', aldus Floortje Dessing. Ik probeer het kort te houden.

Madagascar; uitdagend en avontuurlijk.
Botswana; het is wild en heeft m'n hart gestolen.
Zimbabwe; waar we met open armen werden ontvangen en waar alle verwachtingen werden overtroffen.
Zambia; het was kort maar een mooi weerzien.
Malawi; een betere kerst kon ik mij niet wensen.
Tanzania; alsof ik mij in de film The Lion King heb begeven.
Uganda; is absoluut zoals ze zeggen, je bent een parel.

Op dit moment zijn we in Entebbe. Vannacht zullen we geheel in Uganda-stijl met de boda boda naar het vliegveld gaan en via Nairobi naar Amsterdam vliegen. Ik kijk er naar uit mijn familie en vrienden in Nederland weer te zien, maar ik zal Afrika missen.

Liefs Lieke en ook de groetjes van Dave