Djembe Dramé
Blijf op de hoogte en volg Lieke
08 Januari 2017 | Senegal, Toubab Dialaw
Terwijl ik dit verhaal schrijf hoor ik de klanken van de kora op de achtergrond. Eén van de prachtige geluiden van Senegal. Ik kom naar Senegal om djembé te leren spelen. Maar ik leer hier zoveel meer dan dat!
Na een lange reis vanuit Rwanda, met een tussenstop in Ethiopië en Mali, kom ik aan in Senegal. Daar staat Moussé, mijn djembéleraar van Amsterdam, mij op te wachten. Het is een warm welkom. Ik ben moe en ik merk wat vermoeidheid met je lijf kan doen. Ik mis het inmiddels vertrouwde Rwanda, ik mis mijn familie en vrienden en ik mis mijn avontuurlijke ik. Maar Moussé ontfermt zich over mij. Een maaltijd, een douche en een bed is wat ik nodig heb. En al snel merk ik dat ik bij mijn nieuwe familie terecht ben gekomen, de familie Dramé.
Moussé organiseert samen met zijn vrouw Turid een reis met dans- en djembélessen naar Senegal, het land waar Moussé vandaan komt. Na een aantal jaren lessen in Nederland wil ik graag m'n djembé skills verbeteren. En Senegal lijkt mij daarvoor the place to be, het land waar de djembé vandaan komt. Moussé en Turid laten met veel liefde het land zien waar zij zo van houden. Met de groep slapen we in een huis aan het strand met uitzicht op de dobberende en uitvarende vissersbootjes en met het geluid van de golven. Het is een fijne groep mensen en samen delen we mooie momenten. Mijn voornemen is om elke dag een duik te nemen. En dat blijkt elke keer weer een verfrissend gevecht met de golven, tussen de djembélessen door. Naast het djembeën gaan we regelmatig op stap om Senegal te ontdekken.
We verblijven in het dorpje Yene/ Tode. Ik vind het heerlijk om hier het dagelijkse Senegalese leven te ontdekken. Als ik een wandeling maak kom ik nooit ver. Een begroeting op straat bestaat meestal uit een praatje en wordt regelmatig vervolgd met een uitnodiging voor een kopje thee. De eerste keer dat ik hier een kopje thee drink weet ik nog niet wat mij te wachten staat. Het zetten van thee blijkt een gezellig en uitgebreid ritueel, waarbij eerst het vuurtje moet branden, de thee moet trekken, er een pak suiker in gaat en uiteindelijk de thee tig keer overgegoten wordt om op smaak te komen. Er zijn drie versies thee: de thee voor de vriendschap, de thee voor de vrede en de thee voor de liefde. Ataya, Senegalese thee en gastvrijheid.
Elke dag heb ik djembélessen van mijn djembéleraren Bilau en Tarang. Djembeën aan het strand in de zon, heerlijk. Ik merk dat we in het begin moeten wennen aan elkaar, wij hebben tenslotte niet het Afrikaanse ritmegevoel in ons bloed. Waar de Senegalezen hier gewend zijn te spelen en na te spelen, hebben wij veel meer uitleg en herhaling nodig. Maar we hebben veel lol samen en het zijn intensieve leuke lessen! Behalve djembeën wordt er veel gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Ik leer nieuwe Afrikaanse instrumenten kennen, zoals de sabar, de bongo, de calabas, de kora. De eerste keer dat ik de kora hoor ben ik verliefd. Wat een prachtig instrument, wat een prachtig geluid. Ik kan er uren naar luisteren. Tussen de lessen door zit ik graag met de crew te kletsen en te lachen. We zitten om het vuurtje Ataya te drinken, luisteren/ maken muziek, praten met veel gebarentaal en gelach en leren elkaar Engels/ Frans/ Wolof.
Ik geniet van de geluiden van het dorp, de geluiden van Senegal. De ochtend start met wekker Mousse, die ons zachtjes trommelend komt wekken. Ik hoor de wind over het strand waaien en de golven tegen de kust klappen, ik hoor het gebler van geiten en het gebed van de moskee. En muziek. Voortdurend word ik omgeven door muziek. Alles draait om muziek. Als ik een wandeling maak door het dorp raak ik aan de praat met een aantal artiesten op straat en voor ik het weet heb ik een instrument in mijn hand en maken we muziek. 'Now you are in a band!' zeggen mijn nieuwe bandleden enthousiast.
Het voelt hier voor mij als een vakantie in mijn vakantie. Er wordt goed voor me gezorgd, ik hoef niet na te denken over mijn reisplannen en ik geniet ontzettend. Het eten wat kokkin Umi maakt is echt verrukkeluk. Tijdens de lessen door maken we mooie uitstapjes. In de avond is er altijd wel ergens een optreden met muziek en dans waar we heen gaan. En de carrapid (onbegrijpelijke vertaling: snelle car) is een grote kleurige bus die ons in slakkentempo overal naar toe brengt. De bussen zijn op z'n Afrikaans overvol. Maar ik maak van de gelegenheid gebruik om lekker luxe voorin naast de buschauffeur te zitten. Waar ik geniet van de stoffige lucht, de lange files en de hobbelige weg. Maar ook van het heerlijke uitzicht en de mooie gesprekken die ik deze uren met Moussé voer.
We maken een tripje naar Lac Rose. Het roze meer, wat zo zout is dat het door de combinatie van temperatuur en zonlicht roze uitslaat. En wat zo zout is dat je er op blijft drijven als je probeert een duik te nemen. We maken hier ook een tochtje door de Sahara, waar we lekker met de jeep door heen scheuren. Uiteraard bezoeken we ook af en toe een markt. Zoals altijd vind ik het een genot om door de chaos van de markt te lopen en mij te verlekkeren aan de kleurrijke Afrikaanse stoffen en al het andere moois.
Op nieuwjaarsdag brengen we een bezoek aan Goree eiland, het eiland wat vroeger gekolonialiseerd is geweest door zowel de Nederlanders, Britten, Portugezen en Fransen en diende als slaveneiland. Het is een prachtig eiland met een ontspannen sfeer. Tegelijkertijd is het een eiland met een verschrikkelijk verhaal. Het staat symbool voor een van de zwartste periodes uit het Europese koloniale tijdperk, de tijd van de slavenhandel. Het contrast is groot. We brengen een bezoek aan het slavenhuis. De sfeer is hier benauwend, beladen en pijnlijk. Het verhaal van deze plek is voelbaar. Mensen die hier als vee werden gekeurd, behandeld en verhandeld. Het is verschrikkelijk en blijft onvoorstelbaar. Om bij te komen van het verhaal van deze plek slenter ik nog wat over het eiland met de gekleurde koloniale huizen, door schilderachtige steegjes en zit ik aan het water met uitzicht over de skyline van Dakar. Hier nemen we later die dag een nieuwjaarsduik. Nadat we eerst een heerlijke lunch nuttigen, Senegalese mafe, gemaakt door een oude vriendin van Turid. Het is een bijzondere nieuwjaarsdag.
In het nieuwe jaar brengen we een bezoek aan een albinocentrum in Thiès, wat hoort bij het albinodorp wat verstopt is ver van de bewoonde wereld vandaan. 'Per toeval ontdekte Moussé in de buurt van Yene tijdens één van zijn reizen een albino die met hem meereed in de taxi. Zij werd afgezet bij een zandweg en Moussé vroeg de taxi chauffeur waar ze woonde en toen bleek dat vanaf dat punt nog 20 km over een hobbelige zandweg waar toen nog 18 albino's woonden in ongeveer 20 families. Moussé vroeg een muzikantenvriend die Yene goed kent, naar het dorp en toen bleek dat hij er zelf woonde. Zo kwam Moussé in contact en de eerste kleding, geld en zonnebrillen bracht hij daar in de zomer van 2012. Het Albino centrum in Thiès wordt geleid door de albino Bamba Diop met wie Moussé via het albinodorp in contact is gekomen. Het centrum zorgt voor scholing van Albino's, crèmes en erkenning van albino's in Senegal. Er zijn in Senegal zo'n 10.000 albino's die vaak leven door te bedelen. Ze worden vaak niet goed behandeld en vroeger mocht men ze zelfs legitiem doden om voor voodoo achtige praktijken te gebruiken. Er is nog een lange weg naar erkenning en respect te gaan en dat is wat Bamba voor ogen heeft. Hij probeert alle albino's in kaart te brengen en hen te laten weten dat ze bij het centrum terecht kunnen voor steun. Inmiddels zijn er 600 aan het centrum verbonden.' In het albinocentrum maken we kennis met een aantal albino's en met het verschrikkelijke verhaal van hun bestaan. Ik noem hen albino's, maar het zijn gewoon mensen zoals jij en ik, maar dan met een andere huidskleur. Het albinodorp is opgezet omdat albino's hun leven niet veilig zijn in Senegal, door de onbegrijpelijke overtuiging dat albino's nuttig zijn bij het genezen van ziekten of als offer tegen het kwade. Daarom leven zij verstopt en met beveiliging, om ontvoering, mishandeling, verkrachting of erger te voorkomen. Het leven is voor deze mensen ontzettend moeilijk, afgezonderd van de samenleving. En daarom afgezonderd van familie, scholing, werk en gezondheidszorg. Moussé en Turid proberen met donaties vanuit Nederland een steentje bij te dragen. En als wij met ons bezoek tassen vol zonnebrand, kleding, petjes en andere benodigdheden meenemen zijn de albino's ons erg dankbaar. Dankbaar voor alle spullen. Maar ook dankbaar voor ons bezoek. Voor meer info: http://www.stichtingdjalidonkoli.nl
Inmiddels is het einde van mijn reis in Senegal in zicht, maar het voelt alsof ik er nog niet klaar mee en klaar voor ben. Mijn lieve vriendin Mieke komt naar Afrika toe, om samen de komende twee maanden door Ghana en omstreken rond te reizen. Ik ben er deze reis achter gekomen dat ik slecht ben in afscheid nemen. Dit keer in afscheid nemen van een mooie tijd op een prettige plek. Ik zou graag langer in Senegal blijven. Mijn laatste dag hier maken we een mooie boottocht over een meer, waar we een korte stop maken bij een hele oude mini baobab waar we een schelp opleggen en dan een wens mogen doen. Ik weet niet precies wat ik gewenst heb. Maar in gedachten voel ik een verlangen om langer te blijven en nog geen afscheid te hoeven nemen van deze fijne plek. Die avond krijg ik een telefoontje van Mieke, die inmiddels op Schiphol staat, klaar om te vertrekken. Maar door visum problemen mist ze haar vlucht en zal ik de volgende dag ook mijn vlucht moeten missen, we mogen Ghana niet in. Na een hoop gedoe nemen we uiteindelijk het besluit om elkaar te zien in Senegal en daar verder te reizen. Senegal is ook nog niet klaar met mij. Misschien heeft het zo moeten zijn. Bedankt wensboom.
Ik blijf in Senegal en aan dat idee kan ik redelijk makkelijk wennen. Moussé en Turid en hun drie zoons zijn bijzondere mensen en fijn gezelschap. Ze hebben me altijd een warm welkom gevoel gegeven en ook nu ben ik welkom om langer te blijven. Ik duik nog eens in de koude zee en ik duik nog eens extra in de djembélessen. Want het eindfeest komt in zicht en daar kan ik nu bij zijn. Het wordt een heerlijk feest, een feest zoals ik Senegal heb leren kennen. Een avond vol met mensen uit het dorp. Een avond vol dans, muziek en zang. Een avond vol energie! Senegal staat voor mij voor warmte, muziek en gastvrijheid. En ik hoop daar nog veel meer van mee te mogen maken de komende tijd.
Liefs Lieke
Na een lange reis vanuit Rwanda, met een tussenstop in Ethiopië en Mali, kom ik aan in Senegal. Daar staat Moussé, mijn djembéleraar van Amsterdam, mij op te wachten. Het is een warm welkom. Ik ben moe en ik merk wat vermoeidheid met je lijf kan doen. Ik mis het inmiddels vertrouwde Rwanda, ik mis mijn familie en vrienden en ik mis mijn avontuurlijke ik. Maar Moussé ontfermt zich over mij. Een maaltijd, een douche en een bed is wat ik nodig heb. En al snel merk ik dat ik bij mijn nieuwe familie terecht ben gekomen, de familie Dramé.
Moussé organiseert samen met zijn vrouw Turid een reis met dans- en djembélessen naar Senegal, het land waar Moussé vandaan komt. Na een aantal jaren lessen in Nederland wil ik graag m'n djembé skills verbeteren. En Senegal lijkt mij daarvoor the place to be, het land waar de djembé vandaan komt. Moussé en Turid laten met veel liefde het land zien waar zij zo van houden. Met de groep slapen we in een huis aan het strand met uitzicht op de dobberende en uitvarende vissersbootjes en met het geluid van de golven. Het is een fijne groep mensen en samen delen we mooie momenten. Mijn voornemen is om elke dag een duik te nemen. En dat blijkt elke keer weer een verfrissend gevecht met de golven, tussen de djembélessen door. Naast het djembeën gaan we regelmatig op stap om Senegal te ontdekken.
We verblijven in het dorpje Yene/ Tode. Ik vind het heerlijk om hier het dagelijkse Senegalese leven te ontdekken. Als ik een wandeling maak kom ik nooit ver. Een begroeting op straat bestaat meestal uit een praatje en wordt regelmatig vervolgd met een uitnodiging voor een kopje thee. De eerste keer dat ik hier een kopje thee drink weet ik nog niet wat mij te wachten staat. Het zetten van thee blijkt een gezellig en uitgebreid ritueel, waarbij eerst het vuurtje moet branden, de thee moet trekken, er een pak suiker in gaat en uiteindelijk de thee tig keer overgegoten wordt om op smaak te komen. Er zijn drie versies thee: de thee voor de vriendschap, de thee voor de vrede en de thee voor de liefde. Ataya, Senegalese thee en gastvrijheid.
Elke dag heb ik djembélessen van mijn djembéleraren Bilau en Tarang. Djembeën aan het strand in de zon, heerlijk. Ik merk dat we in het begin moeten wennen aan elkaar, wij hebben tenslotte niet het Afrikaanse ritmegevoel in ons bloed. Waar de Senegalezen hier gewend zijn te spelen en na te spelen, hebben wij veel meer uitleg en herhaling nodig. Maar we hebben veel lol samen en het zijn intensieve leuke lessen! Behalve djembeën wordt er veel gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Ik leer nieuwe Afrikaanse instrumenten kennen, zoals de sabar, de bongo, de calabas, de kora. De eerste keer dat ik de kora hoor ben ik verliefd. Wat een prachtig instrument, wat een prachtig geluid. Ik kan er uren naar luisteren. Tussen de lessen door zit ik graag met de crew te kletsen en te lachen. We zitten om het vuurtje Ataya te drinken, luisteren/ maken muziek, praten met veel gebarentaal en gelach en leren elkaar Engels/ Frans/ Wolof.
Ik geniet van de geluiden van het dorp, de geluiden van Senegal. De ochtend start met wekker Mousse, die ons zachtjes trommelend komt wekken. Ik hoor de wind over het strand waaien en de golven tegen de kust klappen, ik hoor het gebler van geiten en het gebed van de moskee. En muziek. Voortdurend word ik omgeven door muziek. Alles draait om muziek. Als ik een wandeling maak door het dorp raak ik aan de praat met een aantal artiesten op straat en voor ik het weet heb ik een instrument in mijn hand en maken we muziek. 'Now you are in a band!' zeggen mijn nieuwe bandleden enthousiast.
Het voelt hier voor mij als een vakantie in mijn vakantie. Er wordt goed voor me gezorgd, ik hoef niet na te denken over mijn reisplannen en ik geniet ontzettend. Het eten wat kokkin Umi maakt is echt verrukkeluk. Tijdens de lessen door maken we mooie uitstapjes. In de avond is er altijd wel ergens een optreden met muziek en dans waar we heen gaan. En de carrapid (onbegrijpelijke vertaling: snelle car) is een grote kleurige bus die ons in slakkentempo overal naar toe brengt. De bussen zijn op z'n Afrikaans overvol. Maar ik maak van de gelegenheid gebruik om lekker luxe voorin naast de buschauffeur te zitten. Waar ik geniet van de stoffige lucht, de lange files en de hobbelige weg. Maar ook van het heerlijke uitzicht en de mooie gesprekken die ik deze uren met Moussé voer.
We maken een tripje naar Lac Rose. Het roze meer, wat zo zout is dat het door de combinatie van temperatuur en zonlicht roze uitslaat. En wat zo zout is dat je er op blijft drijven als je probeert een duik te nemen. We maken hier ook een tochtje door de Sahara, waar we lekker met de jeep door heen scheuren. Uiteraard bezoeken we ook af en toe een markt. Zoals altijd vind ik het een genot om door de chaos van de markt te lopen en mij te verlekkeren aan de kleurrijke Afrikaanse stoffen en al het andere moois.
Op nieuwjaarsdag brengen we een bezoek aan Goree eiland, het eiland wat vroeger gekolonialiseerd is geweest door zowel de Nederlanders, Britten, Portugezen en Fransen en diende als slaveneiland. Het is een prachtig eiland met een ontspannen sfeer. Tegelijkertijd is het een eiland met een verschrikkelijk verhaal. Het staat symbool voor een van de zwartste periodes uit het Europese koloniale tijdperk, de tijd van de slavenhandel. Het contrast is groot. We brengen een bezoek aan het slavenhuis. De sfeer is hier benauwend, beladen en pijnlijk. Het verhaal van deze plek is voelbaar. Mensen die hier als vee werden gekeurd, behandeld en verhandeld. Het is verschrikkelijk en blijft onvoorstelbaar. Om bij te komen van het verhaal van deze plek slenter ik nog wat over het eiland met de gekleurde koloniale huizen, door schilderachtige steegjes en zit ik aan het water met uitzicht over de skyline van Dakar. Hier nemen we later die dag een nieuwjaarsduik. Nadat we eerst een heerlijke lunch nuttigen, Senegalese mafe, gemaakt door een oude vriendin van Turid. Het is een bijzondere nieuwjaarsdag.
In het nieuwe jaar brengen we een bezoek aan een albinocentrum in Thiès, wat hoort bij het albinodorp wat verstopt is ver van de bewoonde wereld vandaan. 'Per toeval ontdekte Moussé in de buurt van Yene tijdens één van zijn reizen een albino die met hem meereed in de taxi. Zij werd afgezet bij een zandweg en Moussé vroeg de taxi chauffeur waar ze woonde en toen bleek dat vanaf dat punt nog 20 km over een hobbelige zandweg waar toen nog 18 albino's woonden in ongeveer 20 families. Moussé vroeg een muzikantenvriend die Yene goed kent, naar het dorp en toen bleek dat hij er zelf woonde. Zo kwam Moussé in contact en de eerste kleding, geld en zonnebrillen bracht hij daar in de zomer van 2012. Het Albino centrum in Thiès wordt geleid door de albino Bamba Diop met wie Moussé via het albinodorp in contact is gekomen. Het centrum zorgt voor scholing van Albino's, crèmes en erkenning van albino's in Senegal. Er zijn in Senegal zo'n 10.000 albino's die vaak leven door te bedelen. Ze worden vaak niet goed behandeld en vroeger mocht men ze zelfs legitiem doden om voor voodoo achtige praktijken te gebruiken. Er is nog een lange weg naar erkenning en respect te gaan en dat is wat Bamba voor ogen heeft. Hij probeert alle albino's in kaart te brengen en hen te laten weten dat ze bij het centrum terecht kunnen voor steun. Inmiddels zijn er 600 aan het centrum verbonden.' In het albinocentrum maken we kennis met een aantal albino's en met het verschrikkelijke verhaal van hun bestaan. Ik noem hen albino's, maar het zijn gewoon mensen zoals jij en ik, maar dan met een andere huidskleur. Het albinodorp is opgezet omdat albino's hun leven niet veilig zijn in Senegal, door de onbegrijpelijke overtuiging dat albino's nuttig zijn bij het genezen van ziekten of als offer tegen het kwade. Daarom leven zij verstopt en met beveiliging, om ontvoering, mishandeling, verkrachting of erger te voorkomen. Het leven is voor deze mensen ontzettend moeilijk, afgezonderd van de samenleving. En daarom afgezonderd van familie, scholing, werk en gezondheidszorg. Moussé en Turid proberen met donaties vanuit Nederland een steentje bij te dragen. En als wij met ons bezoek tassen vol zonnebrand, kleding, petjes en andere benodigdheden meenemen zijn de albino's ons erg dankbaar. Dankbaar voor alle spullen. Maar ook dankbaar voor ons bezoek. Voor meer info: http://www.stichtingdjalidonkoli.nl
Inmiddels is het einde van mijn reis in Senegal in zicht, maar het voelt alsof ik er nog niet klaar mee en klaar voor ben. Mijn lieve vriendin Mieke komt naar Afrika toe, om samen de komende twee maanden door Ghana en omstreken rond te reizen. Ik ben er deze reis achter gekomen dat ik slecht ben in afscheid nemen. Dit keer in afscheid nemen van een mooie tijd op een prettige plek. Ik zou graag langer in Senegal blijven. Mijn laatste dag hier maken we een mooie boottocht over een meer, waar we een korte stop maken bij een hele oude mini baobab waar we een schelp opleggen en dan een wens mogen doen. Ik weet niet precies wat ik gewenst heb. Maar in gedachten voel ik een verlangen om langer te blijven en nog geen afscheid te hoeven nemen van deze fijne plek. Die avond krijg ik een telefoontje van Mieke, die inmiddels op Schiphol staat, klaar om te vertrekken. Maar door visum problemen mist ze haar vlucht en zal ik de volgende dag ook mijn vlucht moeten missen, we mogen Ghana niet in. Na een hoop gedoe nemen we uiteindelijk het besluit om elkaar te zien in Senegal en daar verder te reizen. Senegal is ook nog niet klaar met mij. Misschien heeft het zo moeten zijn. Bedankt wensboom.
Ik blijf in Senegal en aan dat idee kan ik redelijk makkelijk wennen. Moussé en Turid en hun drie zoons zijn bijzondere mensen en fijn gezelschap. Ze hebben me altijd een warm welkom gevoel gegeven en ook nu ben ik welkom om langer te blijven. Ik duik nog eens in de koude zee en ik duik nog eens extra in de djembélessen. Want het eindfeest komt in zicht en daar kan ik nu bij zijn. Het wordt een heerlijk feest, een feest zoals ik Senegal heb leren kennen. Een avond vol met mensen uit het dorp. Een avond vol dans, muziek en zang. Een avond vol energie! Senegal staat voor mij voor warmte, muziek en gastvrijheid. En ik hoop daar nog veel meer van mee te mogen maken de komende tijd.
Liefs Lieke
-
13 Januari 2017 - 18:36
Char:
Fantastisch mooi verhaal lieve Liek. En de familie Dramé zijn inderdaad schatten -
13 Januari 2017 - 20:30
JJ:
Mooi hoor -
13 Januari 2017 - 20:40
Jos Van Doorn:
Mooi verhaal, Lieke. Je schrijft prachtig. Ik ga zeker genieten van je volgende verslagen. Groeten, Jos. -
13 Januari 2017 - 21:42
Turid:
Wat heerlijk om te lezen Lieke! Het lukt me niet om me op jouw mailinglijst te zetten: doe je dat voor me? Ik volg je graag!!! Was superleuk je beter te leren kennen en ik hoop dat jullie een mooie reis verder zetten samen! groetjes,Turid -
14 Januari 2017 - 02:12
Nien:
Lieve Liek, wat weer een bijzonder avontuur heb je meegemaakt. Voelt heel speciaal, muzikaal en enorm gastvrij. Er werd goed voor je gezorgd. Fijn nog even doorreizen daar! Geniet met Mieke! Veel liefsssss Nien -
14 Januari 2017 - 03:10
Ruut:
Lieve Lieke,
Wat een heerlijke verhalen en wat een goed teken dat je zo slecht bent in het afscheid nemen; dat betekent dat je gehecht bent aan mensen om je heen en de plek waar je bent ; betekent denk ik dat je er gelukkig bent.
En wat een zalige gedachte nog 2 maanden met Mieke voor de boeg te hebben!! Toch gek dat jullie allebei Ghana niet in mochten; moet je toch nog maar eens uitleggen.
Veel plezier nog samen in de zwoele tropen, hier een grauwe storm die om het pand loeit ( zit in de nachtdienst, maar vrijdag weer een weekje Zweden, héél wat anders maar ook leuk!
Pas goed op jezelf, lieve Lieke!!!!!!!!!!!!!!!
Ruut -
14 Januari 2017 - 09:09
Bep En Leon:
Goede morgen lieve Lieke,
wat een mooie samenvatting van deze werkelijk prachtige reis! Ons verblijf met de groep en dus ook met jou is ons ook heel erg goed bevallen. Wij hebben in ieder geval ook heel erg genoten van deze schitterende reis in Senegal en beamen je verhaal volledig.
Afrika; Door alle verschillen heen een schitterend continent met o.a. prachtige mensen. Een andere tijdsbeleving, omgang met elkaar, respect voor het leven, gastvrijheid, een groot hart, fantastische muzikale ontwikkelingen, heel veel mogelijkheden en een continent van geven. Maar ook o.a. hard in de samenleving, echte armoede, heel veel drukte, heel veel rotzooi en bende op straat (hoewel ik van jou begreep dat het ik meen Oeganda of Rwanda of een ander land het juist heel erg schoon was en dat wij daar ook van kunnen leren.......!), uitstoting van de maatschappij, religieuze verschillen en helaas ook uitspattingen van geweld. En toch; een continent wat ons altijd al trekken omdat het een gevoel van thuiskomen geeft. Het heeft iets wat je bijna niet met woorden kan beschrijven maar juist moet voelen.
Tijdens deze reis weer prachtige mensen ontmoet, heerlijke trommelmuziek gemaakt (voor ons extra vanwege de sabar!) en heerlijk even 2 weken bedolven onder een heerlijke zon en temperatuur.
We hopen van harte dat je samen met Mieke nog 2 hele mooie maanden mag maken in Ghana. Doe je haar ook de hartelijke groeten? Zorg goed voor elkaar, maak er vooral ook een veilige reis van en GENIET!! Het was in ieder geval een hele aangename kennismaking met je.
En ook al ben je er bij de reunie waarschijnlijk niet bij, we zien en spreken elkaar vast weer wanneer je terug bent. In de tussentijd een hele fijne reis toegewenst en een dikke knuffel en kus van ons allebei!
Grtz, Bep en Leon. Xx. -
14 Januari 2017 - 13:57
Marianne:
Wat een prachtig verslag weer Lieke!!!!! -
14 Januari 2017 - 14:36
Leks:
Leest lekker weg Liek! Geniet er van!x -
14 Januari 2017 - 19:40
Tettje:
Mooi!!!
-
14 Januari 2017 - 20:15
Lidy:
Ha die lieve dochter,
Wat mooi om zo' n inspirerende vakantie in je vakantie te beleven. Je hebt weer heel veel mooie herinneringen verzameld. Prachtig geschreven verhaal weer, jammer dat er geen Senegalese muziek bij klinkt. Het bezoek aan het Albinodorp moet indrukwekkend geweest zijn.
Ik heb even op de site van stichting Djalidonkoli gekeken en het rekeningnummer gevraagd
( NL56INGB0005309471 ). Mooi om daar een donatie te doen.
Nu reizen jij en Mieke samen verder. Heel veel plezier. Reis safe en blijf genieten.
Liefs mama.
p.s. Slecht in afscheid nemen? Neem iedereen die je dierbaar is, mee in je hart en koester de herinneringen. -
15 Januari 2017 - 16:32
Jeroen:
Hoi Lieke,
Mooi verhaal dat goede herinneringen oproept aan onze prachtige tijd met veel muziek en gezelligheid met de Drame familie in Senegal!
Geniet intens van je/jullie tijd in Afrika!
Groetjes en hopelijk tot bij een van de djembe evenementen in NL!
Jeroen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
