Cowgirl in Lesotho
Door: Lieke
Blijf op de hoogte en volg Lieke
05 Oktober 2007 | Zuid-Afrika, Durban
Waar was ik nu? Drie dagen lang met mijn paard door Lesotho! Niet het meest comfortabele vervoersmiddel heb ik in Lesotho mogen voelen (en de dagen erna!). Ik had nooit gedacht dat het zo eng, zo zwaar maar vooral zo onvergetelijk mooi zou zijn! Ponyparkslagharen is er niks bij.
Na een lange rit van Durban naar Underberg in de bus, taxi en achterin bakkies (laadbak van auto) gedropt, zijn we uiteindelijk bij onze lodge vlakbij de grens van Lesotho aangekomen. Onze lodge Khotso (= peaceful) bleek een prachtige plek te zijn om bij te komen van onze rit. Een ranch vol dieren, midden in de bergen. Zo stil, zo mooi, echt Khotso! In het dichtsbijzijnde dorpje hebben we in de plaatselijke bruine kroeg (a la Beer) het sfeertje van de WK rugby meegeproefd. Daar zaten we dan, geen kennis van regels, spelers of puntentelling, enthousiast mee te juichen. Uiteindelijk heeft Zuid Afrika wel gewonnen met 30-25, dankzij onze aanmoedigingen. Dit weekend naar de Ruby wedstrijd Sharks tegen Valke.
Na een gezellige avond bij de braai en het kampvuur, genoten van een kort nachtje, om de volgende ochtend vroeg weer in het bakkie gedropt te worden. Vanaf de grens Zuid Afrika - Lesotho werd ik overgeleverd aan mijn paard Trigger. ‘Waarom Trigger?’, daar zou ik nog wel achterkomen. Vol goede moed begon onze rit met z’n drietjes en onze cowboy Wade, achter elkaar door de bergen. Geen geluidje om ons heen te bekennen, alleen de wind en de dieren, wat een wereld van verschil met de drukke stad Durban. Ik als onervaren ruiter begon deze rit nog met vol vertrouwen in mijn paardje, die toch meer zin had in eten, drinken en luieren dan in actie. Maar daar had ik me behoorlijk in vergist. Zodra het eerste open veld in zicht was, schoot Trigger overeind en bleek hij wel degelijk van actie te houden. Trigger en ik voorop, opgejaagd door Marijes paard achter ons aan. Zo hard als hij kon en geen enkele manier om hem te stoppen, wat was ik bang om eraf te vallen! Het bleken zeker geen drie vredige dagen door de bergen te worden. En dit was nog niet eens ‘The valley of wild horses’..
De hele dag bestaat uit struinen, lopen, rennen en galloperen door beekjes, riviertjes, langs afgronden en onbegaanbare paden. Van prachtig weer laag in de bergen tot vreselijk koude en harde windstormen op de top. Hierin terecht gekomen werd het toch wel eng. Met elkaar praten was onmogelijk door het lawaai en ik kon niks meer zien door de wind en het stof in mijn ogen. Lopend met Trigger achter me aan, hebben we zo snel mogelijk een rustigere plek lager in de bergen opgezocht. Trigger werd al bijna omvergeblazen, laat staan dat ik nog op mijn benen kon blijven staan. Struikelend over mijn eigen benen hebben we uiteindelijk een veiligere plek kunnen vinden.
Gelukkig was het dorpje waar we verbleven dichtbij en echt weer een prachtige plek om bij te komen. De mensen leven daar nog zo primitief, komen het dorp bijna niet uit en leven in kleine hutjes met hun kuddes geiten of koeien rondom het erf. Ze lopen in grote rubberlaarzen met dikke dekens om zich heen. Later op de avond begreep ik waarom. Onderkoeld van onze trip en de kou in de bergen zijn we lekker onder een Lesotho blanket bij het vuur gekropen. De avonden bestaan vooral uit bij het vuur zitten, niet meer overeind komen, genieten van een drankje, bijkomen van de nieuwe indrukken, kijkend naar de brandende bergen in de verte.
Maandag gewekt met een theetje op bed van cowboy Wade, ballonnen bij het ontbijt van Marij en de ongeopende cadeau’s en kaarten vanuit Nederland. Wat wens je nog meer? Een massage! Al mijn spieren stijf en pijnlijk, tijd om het paard weer te beklimmen. Dit keer een rustiger dagje en beter weer. Voor de tweede dag alleen maar bergen bergen bergen, maar nog steeds zo mooi. Onderweg veel wilde apen, slangen, ezeltjes, koeien, geiten, roofvogels en hertjes tegengekomen. En het enige geluid wat je hoort is de wind, de dieren, de koeienbellen en mijn gepuf en gekreun. ‘s Middags heerlijk bij een riviertje geluncht en de bushman paintings gezien, de verhalen die men vroeger op de rotsen tekenden.
Helaas was deze dag niet alleen vredig, zoals het nu klinkt. Na een lange en snelle rit (die mijn conditie flink op de proef heeft gesteld!) door de open velden, bleek mijn paard er nog geen genoeg van te hebben. Trigger sprong zo de rivier in, om het volgende open veld te berennen. Geen rem op dat paard te vinden! Gelukkig als mijn paard op hol slaat, is die van Marij ook niet meer te houden, helaas wordt mijn paard er alleen maar meer door opgejaagd. Ik zag alleen maar open velden voor me, waar geen einde aan leek te komen en waar we voor m’n gevoel nog uren doorheen konden rennen (zie de foto’s hoe oneindig lang en dus oneindig eng!). Uiteindelijk heeft cowboy Wade ons kunnen redden en zijn we rustig terug naar het dorpje gewandeld. Achteraf zal het er wel heel grappig uitgezien hebben, maar dit birthdayritje was niet wat op mijn verlanglijstje stond.
‘s Avonds weer heerlijk bijgekomen bij het vuurtje met mijn chocolat cake, vers gebakken birthdaybread (met kaarsjes, dankzij Miek!) en rode wijn. Mijn verjaardag moest natuurlijk tot het einde aan toe gevierd worden, dus ‘s avonds hebben we nog een rondje door het doodstille dorpje gelopen, geen lichtje en geluidje te bekennen. Doordat het weer slechter begon te worden liepen we midden in de wolken en was de lodge bijna niet terug te vinden. Maar uiteindelijk ben ik weer veilig bij het vuurtje en mijn bedje aangekomen.
De laatste dag was misschien wel het mooist, namelijk met de minste pijntjes. En ook nu heb ik mijn verjaardag weer gevierd, namelijk met alle smsjes die ik eindelijk binnen kreeg tegen de tijd dat we de grens naderden. Deze dag was wel vreselijk koud (en iedereen in Nederland maar denken dat ik al negerin ben hier) en heb ik alle mogelijke kleren over elkaar aangetrokken. Na drie dagen te zijn overgeleverd aan de paarden, de kou, de wind en de bergen, moet ik zeggen dat ik wel een aardig ervaren cowgirl ben geworden!
Om eerlijk te zijn had ik weinig zin om terug te gaan naar de drukke stad en de schreeuwende kinderen. Maar het maakt me ook elke weer weer blij, als ik zie hoe gelukkig ze zijn als ze ons weer zien. Ook hier was het weer tijd voor een verjaardagsfeestje, grote taarten voor 60 kinderen om m’n verjaardag te vieren. Zoveel visite heb ik nog nooit gehad en zo vaak heb ik mijn verjaardag nog nooit gevierd. Ook bij het kinderdagverblijf heb ik nog een Zuid Afrikaans verjaardagsfeestje gevierd (en jullie maar denken dat ik hier zou vereenzamen op mijn 21e verjaardag!;p), met een heerlijke Zuid Afrikaanse maaltijd die speciaal voor ons gekookt werd. Putu en Bobotie, zo lekker kan Knorr het niet maken!
Ondertussen zijn we helaas alweer aardig aan het drukke werkende leventje in Durban gewend. Oftewel, doordeweek druk met werk en in het weekend druk met niet aan werk denken en leuke dingen doen. Het contact met de kinderen wordt steeds leuker en hechter, wat het werk extra bijzonder maakt. We werken hier nog maar drie weekjes en dan zit ons werk er hier alweer op. Hoewel ik steeds meer toe ben aan ‘vakantie’ en zin heb om door te reizen, ga ik deze kids zeker missen. Dat wordt dus toch een beetje ruimte overlaten in mijn backpack, om wat kindertjes mee te slepen.
We proberen onze tijd hier zo goed mogelijk te benutten, het lijkt wel om te vliegen! Dit weekend gaan we naar de Rugby wedstrijd om de Durban Sharks aan te moedigen. En we gaan naar een concert met echte Afrikaanse drumsessies, lijkt me erg mooi. Vandaag ging ons wekkertje om 5:30u (zeker geen vakantietijden!), om met de boot vanuit de haven van Durban de oceaan op te varen. Nog half slapend, genietend van het zonnetje en geen idée wat ons te wachten stond, bleken er dolfijnen en walvissen rondom onze boot te zwemmen. Nieuwsgierige snuitjes van dolfijnen boven water langs de boot en logge grote slome walvissen een stukje verder op. Echt geweldig om te zien. Zo zit je het ene moment in de drukke stad en het andere moment midden in de oceaan tussen deze prachtige wilde dieren.
Ik hoop dat jullie weer een tijdje op deze verhalen kunnen teren. Uiteraard heb ik ook weer wat nieuwe kiekjes op de site geplaatst, die waarschijnlijk meer spreken dan alle boeken die ik wel vol zou kunnen schrijven over het leventje hier.
x
Na een lange rit van Durban naar Underberg in de bus, taxi en achterin bakkies (laadbak van auto) gedropt, zijn we uiteindelijk bij onze lodge vlakbij de grens van Lesotho aangekomen. Onze lodge Khotso (= peaceful) bleek een prachtige plek te zijn om bij te komen van onze rit. Een ranch vol dieren, midden in de bergen. Zo stil, zo mooi, echt Khotso! In het dichtsbijzijnde dorpje hebben we in de plaatselijke bruine kroeg (a la Beer) het sfeertje van de WK rugby meegeproefd. Daar zaten we dan, geen kennis van regels, spelers of puntentelling, enthousiast mee te juichen. Uiteindelijk heeft Zuid Afrika wel gewonnen met 30-25, dankzij onze aanmoedigingen. Dit weekend naar de Ruby wedstrijd Sharks tegen Valke.
Na een gezellige avond bij de braai en het kampvuur, genoten van een kort nachtje, om de volgende ochtend vroeg weer in het bakkie gedropt te worden. Vanaf de grens Zuid Afrika - Lesotho werd ik overgeleverd aan mijn paard Trigger. ‘Waarom Trigger?’, daar zou ik nog wel achterkomen. Vol goede moed begon onze rit met z’n drietjes en onze cowboy Wade, achter elkaar door de bergen. Geen geluidje om ons heen te bekennen, alleen de wind en de dieren, wat een wereld van verschil met de drukke stad Durban. Ik als onervaren ruiter begon deze rit nog met vol vertrouwen in mijn paardje, die toch meer zin had in eten, drinken en luieren dan in actie. Maar daar had ik me behoorlijk in vergist. Zodra het eerste open veld in zicht was, schoot Trigger overeind en bleek hij wel degelijk van actie te houden. Trigger en ik voorop, opgejaagd door Marijes paard achter ons aan. Zo hard als hij kon en geen enkele manier om hem te stoppen, wat was ik bang om eraf te vallen! Het bleken zeker geen drie vredige dagen door de bergen te worden. En dit was nog niet eens ‘The valley of wild horses’..
De hele dag bestaat uit struinen, lopen, rennen en galloperen door beekjes, riviertjes, langs afgronden en onbegaanbare paden. Van prachtig weer laag in de bergen tot vreselijk koude en harde windstormen op de top. Hierin terecht gekomen werd het toch wel eng. Met elkaar praten was onmogelijk door het lawaai en ik kon niks meer zien door de wind en het stof in mijn ogen. Lopend met Trigger achter me aan, hebben we zo snel mogelijk een rustigere plek lager in de bergen opgezocht. Trigger werd al bijna omvergeblazen, laat staan dat ik nog op mijn benen kon blijven staan. Struikelend over mijn eigen benen hebben we uiteindelijk een veiligere plek kunnen vinden.
Gelukkig was het dorpje waar we verbleven dichtbij en echt weer een prachtige plek om bij te komen. De mensen leven daar nog zo primitief, komen het dorp bijna niet uit en leven in kleine hutjes met hun kuddes geiten of koeien rondom het erf. Ze lopen in grote rubberlaarzen met dikke dekens om zich heen. Later op de avond begreep ik waarom. Onderkoeld van onze trip en de kou in de bergen zijn we lekker onder een Lesotho blanket bij het vuur gekropen. De avonden bestaan vooral uit bij het vuur zitten, niet meer overeind komen, genieten van een drankje, bijkomen van de nieuwe indrukken, kijkend naar de brandende bergen in de verte.
Maandag gewekt met een theetje op bed van cowboy Wade, ballonnen bij het ontbijt van Marij en de ongeopende cadeau’s en kaarten vanuit Nederland. Wat wens je nog meer? Een massage! Al mijn spieren stijf en pijnlijk, tijd om het paard weer te beklimmen. Dit keer een rustiger dagje en beter weer. Voor de tweede dag alleen maar bergen bergen bergen, maar nog steeds zo mooi. Onderweg veel wilde apen, slangen, ezeltjes, koeien, geiten, roofvogels en hertjes tegengekomen. En het enige geluid wat je hoort is de wind, de dieren, de koeienbellen en mijn gepuf en gekreun. ‘s Middags heerlijk bij een riviertje geluncht en de bushman paintings gezien, de verhalen die men vroeger op de rotsen tekenden.
Helaas was deze dag niet alleen vredig, zoals het nu klinkt. Na een lange en snelle rit (die mijn conditie flink op de proef heeft gesteld!) door de open velden, bleek mijn paard er nog geen genoeg van te hebben. Trigger sprong zo de rivier in, om het volgende open veld te berennen. Geen rem op dat paard te vinden! Gelukkig als mijn paard op hol slaat, is die van Marij ook niet meer te houden, helaas wordt mijn paard er alleen maar meer door opgejaagd. Ik zag alleen maar open velden voor me, waar geen einde aan leek te komen en waar we voor m’n gevoel nog uren doorheen konden rennen (zie de foto’s hoe oneindig lang en dus oneindig eng!). Uiteindelijk heeft cowboy Wade ons kunnen redden en zijn we rustig terug naar het dorpje gewandeld. Achteraf zal het er wel heel grappig uitgezien hebben, maar dit birthdayritje was niet wat op mijn verlanglijstje stond.
‘s Avonds weer heerlijk bijgekomen bij het vuurtje met mijn chocolat cake, vers gebakken birthdaybread (met kaarsjes, dankzij Miek!) en rode wijn. Mijn verjaardag moest natuurlijk tot het einde aan toe gevierd worden, dus ‘s avonds hebben we nog een rondje door het doodstille dorpje gelopen, geen lichtje en geluidje te bekennen. Doordat het weer slechter begon te worden liepen we midden in de wolken en was de lodge bijna niet terug te vinden. Maar uiteindelijk ben ik weer veilig bij het vuurtje en mijn bedje aangekomen.
De laatste dag was misschien wel het mooist, namelijk met de minste pijntjes. En ook nu heb ik mijn verjaardag weer gevierd, namelijk met alle smsjes die ik eindelijk binnen kreeg tegen de tijd dat we de grens naderden. Deze dag was wel vreselijk koud (en iedereen in Nederland maar denken dat ik al negerin ben hier) en heb ik alle mogelijke kleren over elkaar aangetrokken. Na drie dagen te zijn overgeleverd aan de paarden, de kou, de wind en de bergen, moet ik zeggen dat ik wel een aardig ervaren cowgirl ben geworden!
Om eerlijk te zijn had ik weinig zin om terug te gaan naar de drukke stad en de schreeuwende kinderen. Maar het maakt me ook elke weer weer blij, als ik zie hoe gelukkig ze zijn als ze ons weer zien. Ook hier was het weer tijd voor een verjaardagsfeestje, grote taarten voor 60 kinderen om m’n verjaardag te vieren. Zoveel visite heb ik nog nooit gehad en zo vaak heb ik mijn verjaardag nog nooit gevierd. Ook bij het kinderdagverblijf heb ik nog een Zuid Afrikaans verjaardagsfeestje gevierd (en jullie maar denken dat ik hier zou vereenzamen op mijn 21e verjaardag!;p), met een heerlijke Zuid Afrikaanse maaltijd die speciaal voor ons gekookt werd. Putu en Bobotie, zo lekker kan Knorr het niet maken!
Ondertussen zijn we helaas alweer aardig aan het drukke werkende leventje in Durban gewend. Oftewel, doordeweek druk met werk en in het weekend druk met niet aan werk denken en leuke dingen doen. Het contact met de kinderen wordt steeds leuker en hechter, wat het werk extra bijzonder maakt. We werken hier nog maar drie weekjes en dan zit ons werk er hier alweer op. Hoewel ik steeds meer toe ben aan ‘vakantie’ en zin heb om door te reizen, ga ik deze kids zeker missen. Dat wordt dus toch een beetje ruimte overlaten in mijn backpack, om wat kindertjes mee te slepen.
We proberen onze tijd hier zo goed mogelijk te benutten, het lijkt wel om te vliegen! Dit weekend gaan we naar de Rugby wedstrijd om de Durban Sharks aan te moedigen. En we gaan naar een concert met echte Afrikaanse drumsessies, lijkt me erg mooi. Vandaag ging ons wekkertje om 5:30u (zeker geen vakantietijden!), om met de boot vanuit de haven van Durban de oceaan op te varen. Nog half slapend, genietend van het zonnetje en geen idée wat ons te wachten stond, bleken er dolfijnen en walvissen rondom onze boot te zwemmen. Nieuwsgierige snuitjes van dolfijnen boven water langs de boot en logge grote slome walvissen een stukje verder op. Echt geweldig om te zien. Zo zit je het ene moment in de drukke stad en het andere moment midden in de oceaan tussen deze prachtige wilde dieren.
Ik hoop dat jullie weer een tijdje op deze verhalen kunnen teren. Uiteraard heb ik ook weer wat nieuwe kiekjes op de site geplaatst, die waarschijnlijk meer spreken dan alle boeken die ik wel vol zou kunnen schrijven over het leventje hier.
x
-
05 Oktober 2007 - 13:18
Char:
Yes! De eerste!! :D -
05 Oktober 2007 - 13:19
Jose:
Hey Lieke, wat beleven jullie ontzettend veel leuke, spannende, mooie dingen in Z-Afrika. Weer erg leuk om te lezen.
Veel liefs en groeten. -
05 Oktober 2007 - 13:27
Char:
Wat een held die cowboy Wade! En wat een spannende avonturen weer allemaal!
Ben blij dat je nog steeds zo geniet, van alles!
Nog een paar weekjes en dan heb je je goeie daad voor dit jaar weer verricht! :)
Mail je snel.. xx -
05 Oktober 2007 - 13:30
Lidy:
Hé meis,
Overweldigend!! Meer woorden heb ik er even niet voor.
Liefs mama -
05 Oktober 2007 - 13:50
Erik:
Hey Lieke!
Was een super mooi verhaal om te lezen. Echt heel gaaf..! En ik maar denken dat je op een lief klein rustig ezeltje zou rijden. Niet dus!
Op "jouw" nieuwe laptop kan ik wel berichtjes achterlaten hier, vandaar!
Kus, Erik -
05 Oktober 2007 - 14:23
Karen Helen:
Hallo Lieke, Wat maak jij gave dingen mee daar in afrika. echt geweldig om al die verhalen van te lezen. Geniet ervan en we zijn erg benieuwd wat er nog gaat volgen.
Groetjes Bram, Karen Helen, Ilse en Niels -
05 Oktober 2007 - 14:27
Dave:
Wow! Ik had eigenlijk wel een andere indruk van je Lesotho verhaal, echt te gek. Mooie fotos ook, maar ik wacht af of Marije wel het snuitje van een dolfijn te pakken heeft gekregen! ;)
-
05 Oktober 2007 - 14:34
Jet:
Wauw!! Wat weer een verhaal!! en wat een prachtige foto's!! Echt onwijs mooi!!
Petje af!! Leuk om weer te lezen hoe jullie je vermaken!! ZA heb ik inmiddels ook in mijn rijtje, 'nog te doen' gezet!!!
Dikke kus en veel liefs!!
x Jet -
05 Oktober 2007 - 15:19
Bernadette:
Hoi Lieke,
Na al die jaren duiken staat een walvis nog steeds op mijn verlanglijstje en jij ziet ze gewoon tussen de dofijen in de oceaan. Dat moet naast alle ervaringen in Lesotho ook nog overweldigend zijn.
Ik denk dat je veel ruimte over moet laten in je rugzak voor die kinderen. Het lijkt mij onmogelijk om niet verliefd op ze te worden.
Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal.
Groetjes, Bernadette -
05 Oktober 2007 - 15:48
Marjon:
Hee Liek,
wat kan je toch mooi en grappig schrijven! Bobotie! Echt leuke ervaringen weer..
Liefs Marjon -
05 Oktober 2007 - 16:50
Miek:
In 1 woord GEWELDIG!! En wat waren de kaartjes mooi :) Vond het leuk om je stem weer even te horen :) dikke kus
Ps sorry de lange mail is er nog niet van gekomen!!Hou je snel te goed :) -
05 Oktober 2007 - 19:02
Rob:
Hee Lieke wat een mooi avontuur ,je bent ok echt een stoere meid hoor!Ik ben echt wel jalours op je reis,hoop dat je nog mooie dingen zult zien en leuke avonturen zult hebben.
p.s. als je thuis bent heb ik hier het boek de paardenfluisteraar voorje ! -
05 Oktober 2007 - 20:40
Linda:
Super Lieke! Echt zo ontzettend mooi! Wat fijn om te horen dat je niet vergeten bent op je verjaardag ;-) En lekker veel feestjes hebt gevierd!
Wat maken jullie weer mooie belevenissen mee!
Beijo -
06 Oktober 2007 - 11:26
Nien:
Haaai Lieve Liek,
Wohh wat een mooi verhaal! :D Leuk om weer wat van je avontuur te lezen! En wat een avontuur was dat, drie dagen op een paard! hahaha zag het echt voor me hoe jij door het open veld ging met trigger! ;)
En je hebt zeker een bijzondere verjaardag gehad! En idd vaak gevierd! Doe je goed! :)
Heb je nog plek voor een kindje voor mij, wat een schatjes zeg! Echt te lief om achter te laten he! Maar gelukkig worden ze daar wel goed opgevangen.
Wohhh dolfijnen en walvissen! Echte wilde dieren! En je hebt ze nog op de foto gekregen ook! De dolfijnen in Senegal kregen wij er niet op. Echt super cool!! :D
Succes met je laatste weken in Durban! Dan ga je nog meer bijzonders zien en meemaken!
Dikke Kusssssssss -
06 Oktober 2007 - 12:44
Leonie:
Noh joh, wat leuk om te lezen. En wat een mooie foto's. Kom je nog wel terug straks? Ik hoop niet dat je wilt blijven!! Geniet nog maar lekker!! Dikke zoen en veel liefs Lee -
06 Oktober 2007 - 19:51
Clemy:
Lieke, ik weet gewoon niet wat ik zie en lees. Die paarden, ongelooflijk, mens hoe durf je. echt geweldig, wat een prachtige foto's, dat je dat allemaal ziet meid. En jullie werk daar,het is fantastisch dat jullie er zo een paar maanden kunnen zijn voor deze kinderen.
We genieten van jullie berichten en kijken uit naar de volgende.
Veel liefs,
Clemy. -
06 Oktober 2007 - 20:27
Marian:
Super Lieke, wat een geweldige ervaringen doe jij daar op......en je schrijft ook goed, waardoor het erg leuk is om te lezen. Ik reis zo een beetje mee vanaf grote afstand en kijk uit naar het volgende verslag!!
Liefs Marian en Karel -
07 Oktober 2007 - 17:25
Marloes:
hey liek, ik weet niet wat je probeert te doen, maar jaloers heb je ons al lang gemaakt. zou je willen stoppen met die verhalen? ;)
leuk te horen dat je 21ste verjaardag zo goed is gevierd! xxx -
07 Oktober 2007 - 18:26
Lotte:
Hey Lieke
Wat geweldig!! En die foto's zijn zo mooi. Nog heel veel plezier
x-x-x-xies Lotte -
08 Oktober 2007 - 07:30
Joyce:
ik denk dat Trigger nooit meer zal vergeten!verhaal was weer gaaf!!tot de volgende mail! x -
08 Oktober 2007 - 08:50
Rosanne :
Hey meis
Wat een leuk verhaal weer.. je maakt nog eens wat mee haha!! Veel plezier nog daar kus roos -
09 Oktober 2007 - 17:18
Robin :
In andijk is het ook best gezellig hoor ;) Ben dan wel een ruiter maar aan die lucky luck verhalen van jou kan ik niet tippen!
Have fun! -
10 Oktober 2007 - 07:18
Loesje:
hee liek, wat een geweldig verhaal, heb in de deuk gelgen om de manier waarop je schrijft, je zult wel erg bang zijn geweest,..
ga door met schrijven en nog heel veel pleziertjes!
liefs loesje -
10 Oktober 2007 - 18:44
Ina (collega V Lidy):
wat een prachtige weblog met verhalen en foto's! Je moeder vertelt af en toe over jou en je avontuur, vandaar dat ik zelf maar eens ben gaan kijken op de site.
Geniet er van!! -
10 Oktober 2007 - 21:24
Rogier:
zeer mooie foto's!!!! je hebt genoeg te bekijken. Zo af en toe zal ik weer even een blik werpen op de foto's :D
veel plezier.
x Rogier -
23 Oktober 2007 - 19:48
Nancy:
Lieve Lieke,
Ik ben dit jaar nog niet bij de training wezen kijken, dus ik wist weer van nix, maar ik hoorde van maris nu van je avontuur! Fantastisch wat je daar aan het doen bent en je schrijft geweldig, je kunt zo bij Cees bij de krant! Ik blijf je nou volgen hoor. Groetjes van Nancy en een knuffel van Coen (we bladeren af en toe al samen in het kikkerboek) -
24 Oktober 2007 - 18:47
Maris:
cool cool cool je verhalen. ik geniet elke keer weer. jou verjaardag was trouwens puur wat ondernemender als mijne. ik zat relaxt in de tuin, onder de vlinderstruik en aan de appelgebak.leuk dat nans ook gereageerd heeft, ze wist niet dat je zo heel ver weg was. ik stuur je binnenkort mijn roze grote vakantiekoffer, daar kunnen nog meer van die vreselijke schattige kindjes in. wat een schatjes zeg. ik kan me voor stellen dat je die vreselijk zal gaan missen. met kerst gaan son en ik naar tenerife dus wie weet kunnen we dan afspreken om die koffer over te geven. dat scheelt portokosten. lieve lieke tot de volgende keer. knuffeltje van maris en de groetjes ook van son. -
30 Oktober 2007 - 08:52
Noor:
Laatste poging om een berichtje achter te laten, het lukt elke keer niet. Heb je verhaal ondertussen al drie keer gelezen. Het blijft mooi. Ik hoop dat het afscheid mee viel en dat je nog wat schatjes heb mee kunnen nemen! Heel veel plezier de komende tijd. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
