The roof of Africa

'Good to go?' is wat onze gids ons regelmatig zal vragen deze week. Vandaag zijn wij good to go, de klim kan beginnen. Op naar de top van de Kilimanjaro. De Kilimanjaro is met zijn 5895 m. hoog het hoogste punt van Afrika. En Dave en ik hebben het in ons hoofd gehaald om deze te gaan beklimmen. 'Kilima' betekent in het Swahili berg. 'Njaro' betekent in de taal van de Masai volken schitterende, schijnende of glinsterende, waarbij schitterende verwijst naar de enorme sneeuwkap op de Kilimanjaro. Het is een schitterende berg! Tijdens deze klim zullen we door verschillende klimaatzones lopen. En ons verschillende keren afvragen waarom we deze schitterende berg willen beklimmen.

Samen met ons dreamteam van gidsen, dragers en kok beginnen we aan onze zevendaagse klim. Van onze gids krijgen we vier regels mee. 1. Pole pole (rustig aan). 2. Positief denken en blijven lachen. 3. Drink drie tot vijf liter water per dag. 4. Vertrouw op je eigen lichaam. Dit klinkt als een mooie instelling en met dat in gedachten gaan we met ons team op pad.

Dag 1 lopen we vanaf 1800 m. naar Machame camp op 2835 m. hoogte.
We beginnen met een wandeling door het tropisch regenwoud, omringd door groen, regen en vrolijke geluiden van franje apen. De dragers lopen vooruit met onze camping benodigdheden op hun hoofd. Deze week zal blijken van hoeveel waarde de hardwerkende, altijd lachende dragers zullen zijn. Vandaag noemen ze ons cheeta's en voelen zij zich de achterna gezeten gazelles. We voelen ons fit en hebben het tempo er goed in. Er wordt super voor ons gezorgd. Aangekomen bij het kamp staat onze tent klaar met een kopje thee en een bakje warm water, wat deze week zal volstaan als onze douche. En ja, dat is luxe op deze berg. Ons drinkwater komt rechtstreeks uit de natuur, Kilimanjaro gletsjerwater. Triest feitje is dat milieuonderzoekers verwachten dat door de opwarming van de aarde de sneeuw- en gletsjerkap over 20 tot 30 jaar volledig is weggesmolten. De andere luxe die ik mee heb genomen, is elke dag een schoon paar sokken. Onze gids lijkt wel een feeder. Elke maaltijd bestaat uit drie gangen en hij blijft ons aanmoedigen genoeg te eten om voldoende reserves op te slaan voor de komende week. Dit alles bij elkaar maakt het een vijf sterren trip. Onze pols en zuurstof worden elke avond gemeten en we zijn gezond verklaard om de volgende dag de klim voort te zetten. Het is een heldere nacht met een prachtige volle maan en ontelbaar veel sterren. De volgende ochtend zie ik voor het eerst ons doel, de top!

Dag 2 stijgen we van 2835 m. naar Shira camp op 3750 m. hoogte.
Deze dag zal blijken dat niet onze conditie maar de hoogte onze grootste vijand zal zijn deze klim. We maken een fijne wandeling waarbij we al snel boven de boomgrens uitkomen en het landschap verandert in een kleurrijk heide landschap waar we pole pole door de wolken en mist lopen. Onderweg worden we ingehaald door de dragers die we verblijden met chocola en dextro. Ze zorgen ontzettend goed voor ons, maar ik heb het gevoel ook een beetje voor hen te willen zorgen. De werkcondities van de dragers zijn stukken verbeterd de afgelopen jaren, maar hard werken blijft het. Aangekomen bij het kamp heeft Dave knallende hoofdpijn. Ik maak me zorgen, de gids niet. Do you kiss or paint a rock (kotsen of diarree)? Het is allemaal gratis, inclusief bij deze reis. Het is een verschijnsel van hoogteziekte.

Dag 3 stijgen we van 3750 m. naar Lava tower op 4600 m. en dalen vervolgens af naar Barranco camp op 3900 m. hoogte.
So far so good? Niet helemaal. Dave voelt zich ziek. Maar één ding is duidelijk, hij wil door. We lopen vandaag 6 uur en beginnen met een lekker zonnetje, waarna we overgaan op mist, regen en ik zelfs een sneeuwbal kan gooien. Pole pole behalen we Lava Tower, waar we op 4600 m. hoogte lunchen. We bevinden ons in de alpine woestijn, met minimale begroeiing en veel stenen en stof. Af en toe een bijzonder geel bloemetje in deze grijze omgeving. Ik voel me goed, maar dankzij de hoogte beweeg ik me steeds langzamer. De uitnodiging voor een kopje thee bij het vuur in de tent van een groepje onbekende dragers neem ik graag aan en de warmte laadt me weer op. Na de lunch zullen we voornamelijk afdalen. Aangekomen bij het kamp voel ik me fit, fysiek en mentaal. Dave voelt zich steeds zieker. Ik lijk wel een wandelde apotheek, probeer zo goed mogelijk voor hem te zorgen en positief te blijven. We leren van de gidsen van dag naar dag te leven. Hakuna matata, geen zorgen.

Dag 4 stijgen we van 3900 m. naar Karranga camp op 3995 m . hoogte, waarbij we eerst de Karranga vallei in zullen dalen.
De nacht is koud en het ijs staat op onze tent. 's Nachts strompel ik de bevroren tent uit, m'n voeten met twee paar sokken passen niet meer in m'n schoenen en ik struikel over een tentlijn. Vandaag hebben we een acclimatisatie dag, wat betekent dat we redelijk op één hoogte zullen blijven om ons lichaam te laten wennen. Gek wat de hoogte met je doet. In Nederland was ik er bang voor, nu vind ik het vooral fascinerend. Bij mezelf dan, bij Dave vind ik het zorgelijker. Ik heb minder energie, ben snel kortademig, heb een beetje hoofdpijn, m'n handen zwellen op en ik heb weinig eetlust. Kleine bewegingen, zoals het aantrekken van m'n sokken of m'n tent instappen, zorgen er al voor dat ik zit te hijgen en weer op adem moet komen. En ja, we vragen ons wel eens af waarom we dit doen? Maar de hoogte krijgt me er niet onder. Het is zo uniek, zo midden in de natuur en zo aangewezen op jezelf, je lijf en elkaar. En de top komt dichterbij. Het acclimatiseren doet Dave goed, hij krijgt weer praatjes. Vandaag komen we de Great Barranco wall tegen op ons pad, waarbij we binnen 1 uur 257 m. stijgen. Een grote zwarte muur, die we met handen en voeten beklimmen.

Dag 5 stijgen we van 3950 m. naar Barafu camp op 4673 m. hoogte.
In de nacht heb ik vier lagen kleding aan. M'n slaapzak prop ik vol met kleding voor de volgende dag die op die manier lekker warm zullen zijn en met m'n electronica om te voorkomen dat de batterijen door de kou worden leeggeslurpt. Deze dag lopen we naar Barafu camp, ook wel Base camp genoemd, vanwaar we naar de top zullen klimmen. Naar Uhuru Peak, 'uhuru' is Swahili voor vrijheid. De top werd zo genoemd nadat Tanzania in 1961 onafhankelijk werd van de Britten. Base camp is een gekke gave plek, ik voel het aan de sfeer, vanaf hier gaat het gebeuren. De top kan ik wederom niet zien, maar ik voel dat ie dichtbij is. Nog maar 1222 m. stijgen hier vandaan.

Dag 6 stijgen we van 4673 m. naar Uhuru Peak op 5895 m. hoogte en dalen daarna naar Mweka camp op 3100 m. hoogte.
Ik slaap drie uurtjes en ben voor het eerst echt zenuwachtig en een beetje bang. De wind waait hard, maar waait m'n zorgen niet weg. Het is donker, koud en de tent klappert luid. Midden in de nacht beginnen we met een kopje thee en een kommetje pap in onze tent. We trekken onze 7 lagen kleding aan en zetten de zaklamp op ons hoofd. In het donker van de nacht, maar in het licht van de maan begint de tocht naar de summit. Omhoog omhoog omhoog. Pole pole. Voet voor voet. De kou is te doen, maar bewegen is lastig in alle lagen kleding die ik aan heb. Het is indrukwekkend, de berg voor ons, achter ons, eigenlijk overal om ons heen. De maan en de sterren boven ons. De lichtjes van de bewoonde wereld ver achter ons. De top nog niet in zicht. Langzaam schuifelen we omhoog. Maar schuifelen verandert bij mij in een soort dronkemans loopje. Voor het eerst voel ik me echt beroerd van de hoogte en het tekort aan zuurstof. Ik heb honger maar ben misselijk, ik zwalk, tijdens het lopen vallen mijn ogen dicht en ik heb het gevoel al wandelend in slaap te vallen. Dave voelt zich niet veel beter. Onze gidsen blijven positief, terwijl ik al slaapwandelend mijn weg vervolg. Naar boven kijken doe ik niet meer, want er lijkt geen einde aan te komen. Toch bereiken we Stella point op 5756 m. hoogte, vanwaar het nog een uur lopen is. Gek genoeg voel ik een nieuwe boost energie opkomen. Misschien komt het omdat ik een rock gekisst heb of omdat de top dichterbij komt. De zon komt langzaam op en ik geniet. Ik geniet van de warmte van de zon, van de kleuren die de zon beschijnt en van al het moois wat er in het licht tevoorschijn komt. We lopen door de sneeuw en aan weerszijde zie ik gletsjers en vulkaankraters om mij heen. Voor ons zie ik het bord waarop wij worden gefeliciteerd: 'Congratulations, you are now at Africa's highest point'. Ik ben niet meer koud, ik heb het warm. Ik ben niet meer moe, ik barst van de energie. Ik ben niet meer bang, ik ben trots! En ik ben omringd door Afrika om mij heen.
Om een nog groter tekort aan zuurstof te voorkomen dalen we vrij snel weer af, nadat ik deze prachtige unieke plek goed in mij opneem. Ik voel me goed en ook Dave voelt zich met de dalende meter beter. Aangekomen bij ons kamp staan de dragers ons op te wachten om dada en kaka (vriend en vriendin) te feliciteren. Op 3100 m. hoogte vieren we feest. We zingen en dansen samen.

Dag 7 dalen we van 3100 m. naar Mweka gate op 1653 m. Het zijn de laatste loodjes en we rennen zo ongeveer naar beneden. Onderweg komen we brancard wagens tegen die langs het pad liggen en gebruikt worden bij nood. Het is geen nood, maar ik moet het toch even uitproberen en kom al snel tot de conclusie dat het een hobbelige niet comfortabele rit is. Ik vervolg m'n weg met de benenwagen en aangekomen bij Mweka gate krijgen we ons certificaat overhandigd en worden we gefeliciteerd met: stijgen tot 5895 m .hoogte en in 7 dagen 62 km klimmen en dalen. We made it to the roof of Africa!

Liefs Lieke
En de groetjes van Dave