Pole pole

Tijdens de laatste dagen van de Kilimanjaro klim krijg ik een obsessie in mijn hoofd: warme douche, zacht bed, WiFi. Zeven dagen lang heb ik me stoer gehouden. Maar aangekomen in de luxe Planet lodge ben ik niet meer stoer en kan ik wel huilen als ik onder een koude douche sta te rillen en het thuisfront niet kan laten weten dat het goed met me gaat. Het Afrikaanse elektriciteitsnetwerk ligt eruit. In Arusha geven we onze spieren wat rust in de zon aan het zwembad en eten we pizza. Meer dan dat doen we niet. Van de vrijheid van Uhuru peak op bijna 6000m hoogte, gaan we nu voor de vrijheid van zon, zee en strand. Pole pole, zoals we hebben geleerd van de Kili.

We vervolgen onze weg naar Tanga, aan de Tanzaniaanse kust. Het is nog niet het tropische oord waar we op gehoopt hadden en aan toe zijn. Maar voordat we ons in het tropische gebeuren dompelen, kiezen we voor nog een dagje rond slenteren in deze Afrikaanse stad. Een biertje en een cola op het terras tussen de locals met uitzicht op de oceaan, €1,50. En toch onbetaalbaar.

Terug de grens over naar Kenia vertel ik eerst nog wat over onze safari trip van de eerste week.
De Masai Mara, Afrika op zijn mooist! Vanuit de drukke stad Nairobi reizen we heel wat hobbelige uurtjes naar de Masai Mara. Onderweg worden we af en toe al getrakteerd op een impala of een zebra. En kuddes geiten en schapen, gehoed door de Masai mannen of jonge Masai jongens. De Masai is een nomadenstam die op traditionele wijze leeft en voor wie het houden van vee het belangrijkste is. Ze eten het vlees, drinken het bloed en melk, gebruiken de huiden voor huizen en hun botten voor bijvoorbeeld kammen.
Ondanks de lange afstanden en slechte wegen hebben we veel lol onderweg om het Afrikaanse verkeer. We zien een vrachtwagen met achterop de tekst: 'Stand on the back is at your own risk'. Een kleine tuk tuk rijdt rond met de mededeling: 'This car has no brains, so use your own'. En wanneer een truck vol met frisdrank is verongelukt en omgekanteld aan de kant van de weg ligt, zien we een heel dorp door het dolle heen uitrukken en lachend zoveel mogelijk trays frisdrank inslaan.
We kamperen in een afgelegen kamp, waar ik slaap als een roosje met weinig meer geluid dan het geluid van de natuur om mij heen. De Masai Mara is prachtig. Wat een overweldigend mooie natuur, waar ik maar niet op uitgekeken raak. Hier komt mijn hoofd tot rust. Op safari rijden we door voortdurend wisselende natuur, terwijl ik mijn hoofd uit het dakraam steek en de warme wind door mijn haren voel, spotten we prachtige dieren. Grote groepen huppelende impalas. Kuddes wildebeasts die teruggekeerd zijn uit Tanzania, omdat daar bijna geen regen is gevallen. Een luierend luipaard in de boom. Een seksend leeuwenstel, tijdens paringstijd paart een koppel elke 15 min en dat de hele dag door. Uithijgende cheeta's, rood van het bloed, klaar met het jagen en het oppeuzelen van een wildebeast. Knorrende nijlpaarden in de Masai Mara rivier. Langs sjokkende olifanten families. Charmante giraffen die altijd lijken te poseren voor de camera. En een zeldzame neushoorn verstopt in het groen uit angst voor stropers.
Er zijn nog maar 15 neushoorns in Masai Mara, gestroopt en uitgeroeid door geldlustige stropers die op gruwelijke wijze de hoorn afhakken en verhandelen. Meer geld waard dan goud. De neushoorn verminkt of half dood achterlatend. Ik voel boosheid, verdriet en onbegrip. Alleen eens in de vijf jaar plant een neushoorn zich voort. Oftewel, als het zo door gaat wordt de populatie neushoorns minder en minder. Ter bescherming tegen stropers worden uit voorzorg bij vele neushoorns de hoorns op pijnloze wijze al verwijderd. Natuurlijke vijanden hebben ze niet, hopelijk redt de neushoorn de strijd tegen de stropers.

Terug in Kenia is het tijd voor het welverdiende tropische gebeuren, Diani Beach! En tropisch is het! Het is heerlijk om eindelijk het witte zachte zand onder mijn voeten en tussen mijn tenen te voelen. En zodra ik het helder blauwe water zie, duik ik er in!
In Diani Beach slapen we op een ecologisch plekje in een rieten boomhut. Op ons boomhut terras genieten we van de rust en ons ontbijt. Maar worden we vervolgens belaagd en beroofd door een groep apen die het gemunt heeft op de muesli en koekjes. Rust gaat op ons terras niet samen met eten of drinken. Gezellig is het wel.
Op het strand zijn we populair dankzij de bal die we mee hebben. Al snel hebben we veel nieuwe vrienden en we voet- en volleyballen wat af. Zelfs de Masai die over het strand lopen om sieraden te verkopen, leggen hun waren er voor neer en doen hun mes af om mee te voetballen. 'Plastic Masai' vertelt een van m'n nieuwe vrienden me later. Deze jongens stammen dus niet echt van het Masai volk af, maar hopen in de traditionele Masai kleding meer geld te kunnen verdienen.
In Diani Beach zijn een hoop grote luxe all inclusive resort, waar de toeristen nauwelijks een stap buiten de deur zetten. Terwijl op het strand de Kenianen hun best doen op creatieve wijze hun waren te verkopen. Het stemt mij wel eens triest. Het leven in Kenia is niet makkelijk en de kansen voor een studie, een baan, een carrière liggen niet voor het oprapen. Het is goed dat er toerisme is. Mensen zijn blij dat je hun land bezoekt en heten je overal welkom/ karibu. Het biedt werkgelegenheid en daardoor geld om je gezin te onderhouden. Tegelijkertijd is het contrast zo groot. Het geld wat toeristen hier uitgeven aan één drankje of in één dag of in één vakantie.. Dat is een vermogen voor de hardwerkende Afrikaan die voor 50 cent misschien drie kokosnoten verkoopt op een dag. Mensen worden creatief met alles wat er op het strand verkocht wordt, waar ik dan wel weer hard om kan lachen. Kokosnoten voor kokoswater, uit lege kokosnoten gesneden aapjes of vogels, een tak aloë vera voor de huid tegen de verbranding en uiteraard de bekende kralenkettingen en armbanden. Iedereen vraagt ons voor een kleine ondersteuning bij hun small business. We kunnen hier natuurlijk niet de grote liefdadigers uithangen en iedereen wat geven, dat zou ook een vertekenend beeld geven van een toerist of een blanke. Maar we proberen op onze manier wel een steentje bij te dragen. We besteden ons geld liever lokaal, dan dat het naar de grote resorts gaat. De jongen waar we elke dag mee voetballen geven we wat kleding en eten. We eten en drinken zoveel mogelijk bij de lokale tentjes en ik laat me voor een paar euro masseren in een rieten hutje aan het strand. En wat is daar nou mis mee? Ik kan kiezen tussen een anti stress, een scrub, een aloë vera of een full body massage. Stress heb ik niet. Aloë vera wel, een tak gekocht van een strandverkoper. Een scrub krijg ik er gratis bij, want mijn huid zit onder het zand en zout. Terwijl ik gemasseerd word hoor ik buiten het hutje het Afrikaanse strand leven doorleven. De beat van de Afrikaanse muziek van het barretje waar Dave nu een biertje drinkt, het geblaf van straathonden, het Swahili geklets van de strandverkopers, het gebrom van boda boda's. Maar ook hoor ik de golven van de oceaan, de wind langs het hutje ritselen en zie ik de zon door het rieten dak spieken.
Wanneer we even later een tuktuk pakken en zonder (klein) geld staan en dus de tuk tuk chauffeur niet kunnen betalen, worden we gered door een jongen die net zijn marktstalletje staat op te ruimen. Hij schiet ons het geld voor en vertelt ons dat het geen probleem is dat we het de volgende dag komen terugbetalen.

Na Diani Beach reizen we door naar Watamu, 130km noordelijker, 5 uur reizen, vijf keer overstappen. Tuk tuk, matatu (kleine bus), ferry, bus, matatu, tuk tuk. In Watamu wanen we ons in Italië. Zelfs de locals spreken Italiaans. De pizza's komen me al snel de neus uit. Ook hier eten we lokaal, samosas en kip van de barbecue op straat, terwijl een koud biertje een paar honderd meter verderop voor ons geregeld wordt. We komen hier om aan onze kite skills te werken, maar geen wind geen kite. Het is een leuk klein kustplaatsje waar we lekker van het strand genieten. Het is hier een invasie van Italianen. Tijdens een strandwandeling worden we door onze nieuwe Afrikaanse vriend op de hoogte gebracht van alle Italiaanse roddels in little Italy.

Onze laatste stop voordat we weer terug moeten naar Nairobi is Kilifi. We boeken een tent, maar krijgen een upgrade naar een vierpersoonskamer met coole bamboe buitendouche en een compost wc. Dat is een leuk cadeautje voor ons laatste verblijf samen in deze mooie ecolodge. Voordat we goed en wel geïnstalleerd zijn schiet er een gifgroene (gif?) slang voor mijn voeten weg. En als ik ben bekomen van de schrik en even naar de wc ga, plas ik bijna op deze zelfde slang die nog net op tijd de wc uit kruipt. We vermaken ons hier voornamelijk in en aan het zwembad en in, aan of op het mooie meertje wat uitloopt in de oceaan. Af en toe maken we een wandeling naar het stadje, waarbij we langs kleine dorpjes komen en onze groente- en fruit inkopen doen. Van ver, uit alle hoeken en gaten van het dorp, horen we enthousiaste kinderstemmetjes 'Jambooooo, jamboooo!' roepen. Waarna ze allemaal op een rijtje giechelend naar ons gaan staan kijken. De één bijdehand genoeg om 'What's your name?' te vragen. De ander te verlegen om achter de rug van grote broer vandaan te komen. De weg terug pakken we meestal een boda boda, want het is hier heet! En eigenlijk is het ook gewoon mijn favoriete bezigheid hier. Lekker achterop de motortaxi, soms 60km/u scheuren, soms 20km/u de heuvel op tuffen, meestal geen idee, omdat de snelheidsmeter het niet doet. Het maakt me niet uit, lekker mijn haar in de wind, stof op mijn benen en de zon op m'n gezicht.

Onze laatste hobbelige busrit duurt 12 uur, terug naar Nairobi. Hier geniet ik van het gedroogde fruit wat de buschauffeur met ons deelt, het verschrikkelijk slechte rijgedrag van de gemiddelde Keniaan, de weg vol gaten en hobbels en van mijn 8-jarige vriendin die samen met mij de Linda leest en 12 uur lang regelmatig vraagt 'are we there yet?'.

We zijn er weer, Nairobi, niet mijn favoriete stad. Als Dave vanaf hier naar Amsterdam vliegt, ga ik ook weg uit Nairobi, naar Rwanda. Het afscheid nemen valt me zwaar, elkaar na vier mooie weken gedag zeggen op het vliegveld en ieder een aantal duizenden kilometers een andere kant op vliegen voelt niet goed. Ik mis Dave al zodra zijn vliegtuig de lucht in gaat. Daarbij komt nog mijn visum probleem, waardoor ik vast zit op het vliegveld en niet naar Rwanda mag. Ik krijg steeds hetzelfde antwoord: 'Nee, we kunnen je niet meer inchecken, ondanks dat je nu alsnog een visum hebt.' Terwijl ik twee uur lang naar mijn vertraagde vliegtuig zit te kijken. Met veel mazzel, behulpzame mensen, praten als Brugman en betraande ogen mag ik uiteindelijk toch het vliegtuig nog in. Uiteindelijk vlieg ik naar Rwanda.

Dag Kenia! Op naar een nieuw spannend avontuur alleen in Rwanda.

Liefs Lieke